Νομίζω ότι ακόμα και οι πιο συντηρητικοί πολίτες θα προτιμούσαν να δοθεί σε ανάδοχο ζευγάρι ομοφύλων ένα παιδί που κινδυνεύει από ασιτία στην υποσαχάρια Αφρική, παρά να αφεθεί περιμένοντας τον θάνατο. Το ίδιο πιστεύω ότι θα ίσχυε για ένα παιδάκι μόνο κι έρημο σε περιοχή πολέμου, θα προτιμούσαν την αναδοχή από ομόφυλους παρά να περιμένει να του έρθει μια βόμβα στο κεφάλι. Προφανώς τα ορφανά ή εγκαταλελειμμένα παιδιά που ζουν σε κρατικές δομές δεν διατρέχουν τέτοιου είδους κινδύνους που αφορούν τη σωματική τους ακεραιότητα. Ξέρει κανείς από αυτούς που έχουν ξεσηκωθεί αν διατρέχει τον ίδιο ή μεγαλύτερο κίνδυνο η ψυχική τους υγεία; Αν τα τραύματα στις παιδικές ψυχούλες είναι πιο βαθιά και ανεπούλωτα από των παιδιών του πολέμου; Τα άτυχα αυτά πλάσματα τον πόλεμο τον ζουν μέσα τους.
Είχα κάμποσες φορές την ευκαιρία να επισκεφθώ τέτοιες δομές, στο «Μητέρα» και αλλού, για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Στα πρόσωπα των παιδιών αυτών έβλεπες την αγωνιώδη λαχτάρα να διεκδικήσουν την αγάπη. Έτρεχαν σαν σίφουνες μόλις εμφανιζόταν οποιοσδήποτε φωνάζοντας «μπαμπά», «μαμά», σαν πλειοδότες σε πλειστηριασμό αγάπης με μόνη περιουσία τη δύναμη της φωνούλας τους. Ακόμα και τα μικρότερα που δεν γνώριζαν τη διαδικασία την ένιωθαν − εδώ υπάρχει κάποιος που θα αλλάξει τη ζωή του πιο τυχερού. Τα μεγαλύτερα, ξέροντας ότι τα ζευγάρια δεν τα προτιμούν, ήταν άγρια και διεκδικητικά, έπιαναν τους ανθρώπους από το χέρι σαν για να τους καβατζώσουν. Εκείνα στα μάτια τους είχαν ερημιά και κενό, αυτό που φέρνει η απόρριψη.
Όσο πρόθυμο και καλόκαρδο κι αν είναι το προσωπικό στα ιδρύματα, αυτό ποτέ δεν φτάνει για να προσφέρει σε ένα παιδί αυτό που έχει πιο πολύ ανάγκη. Την αποκλειστικότητα. Έχω κάποιον δικό μου, κάποιον που είμαι το κέντρο του κόσμου του, κάποιον που μεγαλώνει για μένα. Όλα νιώθουν κομμάτια μιας μάζας, αριθμημένα κρεβατάκια και καρεκλάκια, ζωές πρόωρου στρατού. Και σοβαρά πιστεύουν οι βουλευτές που καταψήφισαν την αναδοχή (ας μη μείνουμε στο ότι τη μπερδεύουν με την τεκνοθεσία) ότι μπροστά σε αυτή τη ζωτική για την ψυχική του υγεία ανάγκη ενός παιδιού, να είναι το επίκεντρο της προσοχής δύο ανθρώπων, έχει καμιά σημασία η σεξουαλική τους προτίμηση;
Πιστεύω οι περισσότεροι δεν το πιστεύουν. Αλλά δεν είναι τα παιδιά που τους ενδιαφέρουν. Είναι το κοινωνικό πρότυπο, οι φοβικοί ψηφοφόροι τους, τα δικά τους παιδιά που θα πρέπει να τους εξηγούν τη νεύρωσή τους. Είναι η ηθική νομιμοποίηση των ομόφυλων ζευγαριών που ποτέ δεν δέχτηκαν, οι ίδιοι και οι παππάδες που τους χειραγωγούν. Η συζήτηση δεν γίνεται για τα εγκαταλελειμμένα παιδιά αλλά για την ομοφυλοφιλία. Και υποκριτικά ισχυρίζονται ότι η κοινωνία δεν είναι ακόμα ώριμη. Οι ίδιοι είναι δηλαδή;
Πώς ωριμάζει αλήθεια μια κοινωνία; Ένας από τους τρόπους δεν είναι να την καθοδηγεί η πολιτική της ηγεσία; Εκείνη δεν είναι που έχει ασφαλέστερες πηγές και πληροφόρηση για τα επιστημονικά δεδομένα και την ευρωπαϊκή εμπειρία από τις πολλές χώρες που ισχύει αυτός ο νόμος; Τα δεδομένα είναι συντριπτικά υπέρ της αδιαφορίας για τη σεξουαλικότητα του ζευγαριού, το γνωρίζουν; Έψαξαν να το μάθουν; Μα δεν ενδιαφέρονται. Όπως και σε τόσα άλλα θέματα ο πολιτικός κόσμος στη χώρα μας, στο μεγαλύτερο ποσοστό του, προτιμά, αντί να ηγείται της προόδου της κοινωνίας να καθρεπτίζεται στην παθολογία της.
6°
