Η δυστυχία των άλλων

Ο ρυθμός της καθημερινότητας είναι καταιγιστικός και οι υποχρεώσεις ανελαστικές μέχρι να συμβεί το κακό: Αν εσύ ο ίδιος ή κάποιος δικός σου βρεθεί απέναντι σε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, τότε όλα αλλάζουν σε μια στιγμή. Τότε θα βρεις χρόνο, αναγκαστικά, για να επικεντρωθείς στην αναζήτηση του καλύτερου τρόπου αντιμετώπισης και θα ανακαλύψεις δυνάμεις που δεν ήξερες πως έχεις στην προσπάθειά σου να υπερβείς τη δυσκολία ή να στηρίξεις το αγαπημένο σου πρόσωπο. Πόσο μάλλον όταν δεν μιλάμε για αρρώστια, αλλά για θάνατο.

Ξαφνικά τίποτα δεν έχει πια σημασία από όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή σε καθόριζαν: Ούτε η δουλειά, ούτε οι συνήθειες, ούτε οι κοινωνικές σχέσεις, ούτε τα ταξίδια και οι διακοπές. Το μόνο που μετράει είναι ο αγώνας και η αγωνία να ανεβάσεις το βράχο στην κορυφή του βουνού και μετά να μην κατρακυλήσει και σε πλακώσει.

Αν κάτι ανάλογο συμβεί λίγο πιο μακριά σου, αν μάθεις ότι ο συνάδελφος έπαθε ανακοπή, ότι το παιδάκι της γνωστής σου χτυπήθηκε από καρκίνο, ότι μια συμμαθήτρια που έχεις να δεις χρόνια πάσχει από ψυχική ασθένεια, ότι νοσηλεύεται ο πατέρας του φίλου της κόρης σου, τότε μπορεί για μια στιγμή να σκεφτείς πόσο μάταιη είναι η πίεση να τα προλάβεις όλα, πόσο ανόητο είναι το άγχος σου να εκπληρώσεις χρήσιμα και άχρηστα καθήκοντα ή να φτάσεις παραπάνω, πόσο κοντά είναι η ανατροπή και πόσο ισχυρή η μεταβλητότητα. Αλλά πολύ σύντομα θα βγεις από τον κύκλο της περισυλλογής και θα επιστρέψεις στον συνήθη φρενήρη ρυθμό που δεν σου αφήνει χρόνο να σταθείς και να κοιτάξεις, χωρίς να βιάζεσαι, μέσα και έξω.

Περιστοιχιζόμαστε από πολυάσχολους και αναντικατάστατους, μπορεί και να είμαστε οι πιο φανατισμένοι ανάμεσά τους, που δεν έχουν συναίσθηση της προσωρινότητας και της ασημαντότητας, που δεν θέλουν καν να αναλογιστούν τη διαφορά ανάμεσα στα μικρά και στα μεγάλα, που χτυπούν μέσα στο μπλέντερ σχέσεις, κέρδη, εμπειρίες, όνειρα, απώλειες, ματαιώσεις, φιλοδοξίες, απωθημένα, ευρώ, πόνους, χαρές και προϊόντα για να παράξουν έναν αχταρμά που θα περιέξει την ύπαρξή τους.

Η είδηση είχε τίτλο «16χρονος σκοτώθηκε ενώ έβγαζε selfie» και η άλλη «πέθανε ο επιχειρηματίας που τον πυροβόλησαν ληστές στην Κηφισιά».

Δεν είμαστε εμείς και δεν είναι η οικογένειά μας. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς και οι δικοί μας, να είναι το ακραίο που δεν αντέχουμε να φανταστούμε ότι θα μας συμβεί και το αβάσταχτο που αποφεύγουμε να σκεφτούμε.

Επειδή η ζωή συνεχίζεται και επειδή είναι ανυπόφορη η επίγνωση του απρόβλεπτου, όταν το απρόβλεπτο είναι οδυνηρό και σκοτεινό, μένουμε στο ίδιο σημείο ακόμη και όταν το έδαφος κινείται κάτω από τα πόδια μας. Πιστεύουμε ότι δεν θα συμβεί σ’ εμάς, ότι θα αποφύγουμε το μεγάλο κακό, ότι ένα αόρατο χέρι μας προστατεύει ίσως και ότι είναι γραφτό να τη βγάλουμε καθαρή μέχρι το τέλος. Πιστεύουμε οτιδήποτε μας κάνει να μπορούμε να συνεχίζουμε, χωρίς βαριές σκέψεις και χωρίς το φόβο ότι αυτό που ζούμε μπορεί να αλλάξει μέσα σε λίγα λεπτά, ότι αυτό που θέλουμε τώρα να βελτιώσουμε μπορεί αργότερα να μας φανεί μια υπέροχη κατάσταση, ότι όλα είναι για τώρα, όχι για μετά, δεν υπάρχει καιρός και είναι επείγον να πούμε σήμερα, αυτή τη στιγμή, «συγνώμη» και «σ’ αγαπάω».

ΥΓ: Είδα τρεις σχετικά νέες παραστάσεις:

-«Φεγγίτης» στο Εμπορικόν με τον Δ. Καταλειφό.

-«Ψηλά από τη γέφυρα» στο Εθνικό με τον Γ. Κιμούλη.

-«Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας» της Ελ. Σκότη στο Επί Κολωνώ.

Και στις τρεις περιπτώσεις το θέατρο ήταν κατάμεστο, το χειροκρότημα έδειχνε κάτι περισσότερο από ενθουσιασμό, κάτι σαν συγκίνηση για μια εμπειρία αναπάντεχη, τα κείμενα είναι συγκλονιστικά, τα πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα περισσότερα απ’ όσα ίσως οι συγγραφείς είχαν υποθέσει, το ταλέντο και η δημιουργικότητα ξεχείλιζαν από παντού παρασέρνοντας το κοινό σε ένα ταξίδι που μόνο η τέχνη μπορεί να προσφέρει.

Έχει δίκιο ο Καταλειφός που δεν μπλέκει με την «πολλή συνάφεια του κόσμου» και προστατεύεται από τη γύρω σκόνη, έκανε λάθος ο Κιμούλης όταν μπερδεύτηκε με τα πολιτικά, είναι ωραίο που η Σκότη ψάχνει ακόμη ενώ θα μπορούσε να βολευτεί σ’ αυτά που έχει ήδη βρει.

Είναι όλοι τους πολύ σπουδαίοι.