Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από το Πεδίον του Άρεως. Στην παιδική μου ηλικία με πήγαιναν οι δικοί μου στο «Green Park» για παγωτό ή γλυκό. Μαθητής του γυμνασίου και του λυκείου εκεί έκανα τα πρώτα μου σκασιαρχεία, εκεί κάπνισα τα πρώτα μου τσιγάρα, εκεί έδωσα τα πρώτα μου ραντεβού με συνομήλικές μου. Εκεί επίσης έπαιζα μπάσκετ και ψιλογυμναζόμουνα, στον θρυλικό Πανελλήνιο. Επίσης, στις παρυφές του Πεδίου του Άρεως, απέναντι από τα Δικαστήρια (τότε, Σχολή Ευελπίδων), βρισκόταν η θρυλική Αλάνα, όπου επίδοξοι Νεστορίδες, Σιδέρηδες και Δομάζοι ξεδιπλώναμε το όποιο ποδοσφαιρικό μας ταλέντο. Εκεί, στο Πεδίον του Άρως, κόσμος και κοσμάκης παρακολουθούσε τα καλοκαίρια το ψυχαγωγικό πρόγραμμα του Γιώργου Οικονομίδη στο «Άλσος» και του Όμηρου Αθηναίου στο «Green Park», θρυλικά αναψυκτήρια και τα δυο. Ακόμα και οι πρώτες υπαίθριες μαζικές εκθέσεις βιβλίου εκεί γίνονταν στη δεκαετία του 1980, με πλήθη κόσμου να συρρέουν, ιδιαίτερα τα σαββατοκύριακα. Άσε που εκεί, στο Πεδίον του Άρως, και συγκεκριμένα στο εκκλησάκι των Ταξιαρχών, παντρεύτηκα κιόλας, κάποτε στο βαθύ παρελθόν, μιας και τότε δεν υπήρχε ακόμη πολιτικός γάμος.
Ρέκβιεμ για τον χαμένο παράδεισο των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων; Όχι, βέβαια! Άλλωστε, οι αναμνήσεις είναι εν πολλοίς προσωπικό ζήτημα του καθενός. Απλώς θλίψη, απέραντη θλίψη, για ένα ακόμα τοπόσημο, και μάλιστα εμβληματικό, της πόλης μας. Απ’ ό,τι ακούω από καλούς και αξιόπιστους φίλους που κατοικούν στην ευρύτερη περιοχή, η κατάσταση είναι τραγική: σύριγγες, ενέσεις, εμπόριο και λαθρεμπόριο κάθε είδους, συμπλοκές μεταξύ αλλοδαπών, βία, εγκατάλειψη, βρόμα και δυσωδία. Με μια λέξη, φρίκη! Και να σκεφτεί κανείς πως κάποιων φίλων ο πατέρας είχε την έμπνευση να αγοράσει διαμέρισμα για τους απογόνους του στην πανάκριβη τότε οδό Μαυρομματαίων. Πού να ’ξερε ο έρμος πώς θα καταντήσει η περιοχή;
Αλήθεια, αναρωτιέμαι ποιο πάρκο έχει μείνει όπου να μπορεί κάποιος Αθηναίος να πάει τα εγγόνια του, να πάρουν καθαρό αέρα και να παίξουν; Στον Εθνικό Κήπο είδα πρόσφατα, παραδίπλα από τις πάπιες και τις χελώνες, τύπους να τρυπιώνται στην κοιλιά και στο πουλί τους. Επίσης, στο παρκάκι ανάμεσα στη Νομική Σχολή και στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Μια φίλη τα χρειάστηκε για τα καλά προ καιρού βγαίνοντας από μια εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο. Η εικόνα που αντίκρισε δεν ήταν απλώς γκροτέσκα, ήταν απειλητική. Αλλά και λίγο πιο κάτω, μεταξύ του κεντρικού κτιρίου του Πανεπιστημίου και εκείνου της Ακαδημίας Αθηνών, γίνεται χαμός από πρέζα, πρεζεμπόριο, αλλά και δημόσια αφόδευση. Καλύτερα να βαστάς τη μύτη και να κλείνεις τα μάτια όταν περνάς, ιδιαίτερα τα βράδια.
Και όμως, δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποια λύση προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση. Στο Πεδίον του Άρεως ειδικά, απ’ ό,τι έχω αντιληφθεί, δεν μπορούν καν εδώ και χρόνια να συμφωνήσουν οι «αρμόδιοι» για το ποιος έχει την ευθύνη για τι. Και όλοι, βέβαια, ενδομύχως σκέφτονται «παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Στο κέντρο, όμως, θα αρκούσε ένας αστυφύλακας (δηλαδή, τρεις για τις εικοσιτέσερις ώρες της ημέρας) μεταξύ Νομικής και Πνευματικού Κέντρου, και άλλος ένας μεταξύ των κτιρίων του Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας, για να βελτιωθεί άρδην η κατάσταση. Μιλάμε, δηλαδή, για έξι συνολικά αστυφύλακες, από τους 18.000 που, απ’ ό,τι διάβασα πρόσφατα στα «Νέα», αποτελούν τη δύναμη της Ελληνικής Αστυνομίας στην Αττική. Βέβαια, από το ίδιο δημοσίευμα πληροφορήθηκα ότι για την ασφάλεια κάθε πολιτικού αρχηγού απασχολούνται δεκαπέντε αστυνομικοί, δύο περιπολικά και μία μοτοσικλέτα (αλήθεια, ξέρετε πολλούς που θα έβαζαν για στόχο τον Βασίλη Λεβέντη;). Επίσης, στην ασφάλεια κάθε υπουργού απασχολούνται περίπου δέκα αστυνομικοί. Με μια εντυπωσιακή εξαίρεση, πάντως: για την ασφάλεια του σοφού Νέστορα της κυβέρνησης, του γκουρού του πρωθυπουργού, του μεγάλου Φλωμπέρ, του αειθαλή Αλέκου Φλαμπουράρη, του ίδιου και της οικίας του για την ακρίβεια, απασχολούνται, διάβασα, 95(!) αστυνομικοί.
Τελοσπάντων, αν είναι για τόσο ιερό σκοπό, ας ζήσουμε και με τα κάτουρα και τις σύριγγες. Κακά τα ψέματα, αν δεν ήταν ο Φλαμπουράρης υπουργός, ποιος από μας δεν θα ανησυχούσε για το μέλλον της χώρας; Με το πώς θα πάει η εγγονή μου στον Εθνικό Κήπο, απέναντι από εκεί όπου κατοικοεδρεύει ο Φλαμπουράρης, θα ασχολούμαστε τώρα;
15°
