Τρεκλίζοντας πάνω από τον γκρεμό

Ακριβώς έναν χρόνο μετά τις εκλογές και το σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης, αφού απομακρύνθηκαν τα σενάρια Grexit και ο εφιάλτης μιας άτακτης χρεοκοπίας, βρεθήκαμε ξανά αντιμέτωποι με την άβυσσο.

Η ΝΔ αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ, χωρίς να ξέρει πώς θα την ξανανοίξει και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, σαν να έχουμε μονοκομματική αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι εγκλωβίστηκαν στις κόκκινες γραμμές τους και έφεραν κοντά το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, σαν η χώρα να έχει αντιμετωπίσει το πρόβλημα των ελλειμμάτων και του χρέους, επομένως να μην έχει ανάγκη τη συνεννόηση με εταίρους και πιστωτές.

Τα κομματικά επιτελεία μπήκαν ήδη σε προεκλογική τροχιά, σαν η ελληνική οικονομία να μπορεί να αντέξει κάλπες μέσα στο καλοκαίρι και να μην κινδυνεύει με ξαφνικό θάνατο.

Ο πρωθυπουργός εμφανίζει ως μεταρρύθμιση τις μαζικές οριζόντιες απολύσεις των υπαλλήλων στη δημόσια τηλεόραση, σαν να μη γνωρίζει την έννοια της αξιολόγησης.

Οι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ διαφωνούν, σαν μην ευθύνονται για το γεγονός ότι επί έναν ολόκληρο χρόνο το άρρωστο ελληνικό κράτος παραμένει ακίνητο, ίδιο και απαράλλακτο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά εδώ και τώρα εκλογές, σαν να έχει τη μαγική λύση για την εξασφάλιση οικονομικής αυτοδυναμίας, σαν να ξέρει πώς θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις χωρίς δανεικά.

Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει η σημερινή μας κατάσταση: Το ναυάγιο σε σχέση με την αποκρατικοποίηση της ΔΕΠΑ επιβεβαίωσε ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει με τίποτα. Λείπουν τα 2,6 δισ ευρώ που προβλέπονται μέχρι το τέλος του έτους ως έσοδα για το δημόσιο ταμείο από τις ιδιωτικοποιήσεις. Το πλεόνασμα είναι ταμειακό και όχι δημοσιονομικό, προκύπτει δηλαδή από τη στάση πληρωμών του δημοσίου που λειτουργεί με μπαταχτσίδικο τρόπο για να μαγειρευτούν τα νούμερα. Το ασφαλιστικό σύστημα βρίσκεται υπό κατάρρευση, καθώς ακόμη και όσες εταιρείες παραμένουν ζωντανές αδυνατούν να καταβάλουν εισφορές. Η διαβόητη ελληνική φοροδιαφυγή οργιάζει και κανένα σχέδιο για την αντιμετώπισή της δεν εκπονείται. Ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώνεται διαρκώς και καμία πολιτική ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης δεν εκπονείται. Το κόστος ζωής μένει στο ύψος του, τα μονοπώλια παραμένουν ανέπαφα και η γραφειοκρατία άθικτη.

Οι νέοι αναζητούν διέξοδο εκτός συνόρων και όσοι μένουν εδώ δεν βρίσκουν δουλειά, ο πληθυσμός γερνάει, το ακριβό και αντιπαραγωγικό κοινωνικό κράτος διαλύεται, δεν υπάρχουν δημοτικοί σταθμοί για όλα τα παιδιά, αλλά υπάρχουν άπειρες δημοτικές εταιρείες για δήθεν πολιτιστικές δραστηριότητες. Και μέσα σε όλα αυτά, όσοι βρίσκονται ακόμη πάνω από το νερό δέχονται απανωτά χαστούκια μαθαίνοντας ξαφνικά ότι απόψε έκλεισε η ΕΡΤ και αύριο μπορεί να κλείσει η ΕΥΔΑΠ με μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου, επειδή έτσι. Επειδή η Τρόικα ζητά απολύσεις και η κυβέρνηση δεν μπορεί να διώξει υπαλλήλους που παρανόμησαν στην άσκηση των καθηκόντων τους, ούτε όσους δεν πατάνε στο γραφείο τους, ούτε αυτούς που κάνουν με απαράδεκτο τρόπο τη δουλειά τους, δεν μετακινούν καν τους αγροφύλακες που προσλήφθηκαν για τους γνωστούς πελατειακούς λόγους, δεν ψάχνουν ανάμεσα σε εκείνους που διορίστηκαν από το παράθυρο χωρίς να έχουν τα τυπικά και τα ουσιαστικά προσόντα, δεν κάνουν τίποτα για να εκσυγχρονίσουν το κράτος, δεν καταργούν τη χαρτούρα και την τρέλα των πιστοποιητικών και υπόσχονται ηλεκτρονική διακυβέρνηση όταν τα δύο τρίτα της επικράτειας δεν έχουν ευρυζωνικότητα.

Ξαφνικά κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και αναρωτηθήκαμε: Είναι δυνατόν να γίνουν εκλογές τον Ιούλιο; Για να προκύψει τι; Περισσότεροι νεοναζί στο κοινοβούλιο; Κυβέρνηση της όλης δεξιάς; Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με ποιον; Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ξανά; Εκλογές με ποιο διακύβευμα από την πλευρά του Μαξίμου; Σαμαράς ή χάος; Σαμαράς με χάος; Σαμαράς για περισσότερο χάος;

Χρειαζόμαστε επειγόντως καταλλαγή και περίσκεψη. Χρειαζόμαστε, πρωτίστως, άλλη πολιτική ελίτ, αλλά δεν την βρίσκουμε. Μέχρι να γίνει αυτό, ας σταματήσουν τουλάχιστον τη ρουλέτα με την τύχη μας, ας περάσουν από την κομματική κουζίνα στη βεράντα για να πάρουν αέρα και να κοιτάξουν κάτω, για να δουν τον γκρεμό πάνω από τον οποίο χορεύουμε.