Μωραίνει Κύριος;

Τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας με το μαύρισμα της ενημέρωσης από τον ίδιο τον πρωθυπουργό κλείνοντας την ΕΡΤ από τη μια μεριά και από τους κομματικούς εγκάθετους της ΕΣΗΕΑ και σία από την άλλη, που προφανώς πιστεύουν ότι μπορούν να φιμώσουν τα ΜΜΕ υπαγορεύοντας τη γραμμή τους δίκην καθεστώτος Β. Κορέας, έρχονται να επιβεβαιώσουν για μια ακόμη φορά τη ρήση του Χάρολντ Ουίλσον, ηγέτη του Εργατικού Κόμματος της Μ. Βρετανίας και δις πρωθυπουργού της χώρας του, ότι «μια εβδομάδα στην πολιτική είναι χρόνος μακρύς».

Πράγματι, διότι πολιτικές κινήσεις, λανθασμένες ή ορθές, συμπυκνώνουν τον πολιτικό χρόνο και οδηγούν σε αντιδράσεις και αποτελέσματα τα οποία συχνά είναι απρόβλεπτα και ανεπιθύμητα για τους πρωτεργάτες τους. Ως «ακαριαία και απροσδόκητη» χαρακτήρισε την αντίδραση του κόσμου η «Αυγή» (13/6) που δεν παρέλειψε στον πρωτοσέλιδο πηχυαίο τίτλο της («Απεργία Ανατροπής της κυβέρνησης Σαμαρά») να τη θεωρήσει και ως απαρχή κάποιου νέου μαζικού κινήματος, πιστεύοντας προφανώς ότι η εξουσία βρίσκεται στους δρόμους, έτοιμη να πέσει στα χέρια ενός νέου «ανένδοτου» αγώνα αντι-δεξιών αντανακλαστικών - ο παροξυσμός της «ανατροπής» στη νέα της εκδοχή «υπεράσπισης της Δημοκρατίας», της φριχτής αυτής ταξικής «αστικής δημοκρατίας».

Το να προσθέσει κανείς μια ακόμη ερμηνεία σχετικά με τα κίνητρα που υπαγόρευσαν μια τέτοια αυταρχική κίνηση της Ν.Δ. δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα μια και σε λίγο, μετά τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών σήμερα το απόγευμα, θα γνωρίζουμε εάν επέλθει ο αναγκαίος συμβιβασμός ή αν η χώρα πέσει στη δίνη μιας νέας πολιτικής κρίσης και αστάθειας και οδηγηθεί σε εκλογές, που οι κυβερνητικοί εταίροι φαίνονται μεν να απεύχονται αλλά δεν αποκλείεται να οδηγηθούν εκεί άκοντες εάν δεν πρυτανεύσει η σύνεση και το κοινό πολιτικό τους συμφέρον, που στη δεδομένη ιστορική στιγμή ταυτίζεται σχεδόν απόλυτα με το συμφέρον της χώρας.

Η προσφυγή στις κάλπες -να είναι άραγε επιθυμητή η περιφορά της διερευνητικής εντολής σε διάφορους «φορείς» αλά Μάιο 2012;- καθόλα βέβαια δημοκρατική και νόμιμη ενόψει αδιεξόδων, ου μην αλλά πράξη πολιτικής αφροσύνης και μωρίας, θα δώσει τη χαριστική βολή στην παραπαίουσα χώρα και θα ανατινάξει τα οιαδήποτε θεμέλια πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας που με τόσο πρωτοφανή πολιτικό κόπο και κόστος χτίστηκαν στον ένα χρόνο, έστω από μια μέτρια ή κάτω του μετρίου κυβέρνηση συνεργασίας. Θεμέλια που, όμως, χτίστηκαν, παρά την άκρατη κομματοκρατία, την εμφανή μεταρρυθμιστική ακινησία και προστασία του κρατικοδίαιτου συστήματος, αλλά και παρά τις αντίθετες προβλέψεις περί βραχύβιας ανθεκτικότητας, αναπτερώνοντας τις ελπίδες για βραδεία και επώδυνη αλλά σταθερή δημοσιονομική προσαρμογή και προοπτική οικονομικής ανάκαμψης. Οι πρόσφατες αποτυχίες των ιδιωτικοποιήσεων, εφόσον τα «πιο πολύτιμα ασημικά μας που ξεπουλάμε» μένουν στα αζήτητα» δεν χρειάζονταν σπασμωδικούς αντιπερισπασμούς τύπου ΕΡΤ, εφόσον η Ν.Δ. θα πρέπει να γνωρίζει ότι επί του συγκεκριμένου ούτε την έσωθεν ούτε την έξωθεν καλή μαρτυρία έχει.

Ο συμβιβασμός των τριών κυβερνητικών εταίρων είναι αναγκαίος, αν μη τι άλλο διότι οι εκλογείς δεν επιθυμούν νέες κάλπες μέσα σε ένα χρόνο και προφανώς θα τιμωρήσουν όποιο κόμμα θεωρήσουν υπεύθυνο ότι βάζει τη χώρα (τις καταθέσεις κτλ) σε νέες περιπέτειες. Λογικό είναι να υποθέσει κανείς ότι δεν θα πρέπει να τις επιθυμούν ούτε οι εταίροι μας, αν μάλιστα δεν αντιμετωπίζουν ήδη το όλο ενδεχόμενο εγχείρημα κίνηση ανάλογη με διαβόητο δημοψήφισμα με το οποίο τους «απείλησε» ο Γ. Παπανδρέου. Το βέβαιο είναι ότι στην περίπτωση προσφυγής στις κάλπες θα εξανεμιστεί πάραυτα οποιοδήποτε πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο έχει αποκτηθεί με τόσο κόπο, η περίφημη αξιοπιστία της χώρας για τον οποία τόσο επαίρεται ο κ. Σαμαράς, εν μέρει δικαίως, έστω και υπό τη μορφή αλλαγή κλίματος έναντι της χώρας μας.

Από τη συνάντηση της Δευτέρας θα προκύψουν ενδεχομένως και οι βασικές στρατηγικές επιδιώξεις της Ν.Δ, εάν δηλαδή επιθυμεί να προσφέρει μακρόχρονη και σταθερή διακυβέρνηση στη χώρα συνεργαζόμενη κυβερνητικά με τον πολιτικό χώρο της κεντρο-αριστεράς ή εάν νομίζει ότι μπορεί να βαδίσει μόνη της. Στην πρώτη περίπτωση είναι πλέον πέρα από αναγκαία η αλλαγή της λειτουργίας της κυβέρνησης, ο ανασχηματισμός, οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις συμπεριλαμβανομένου και νέου εκλογικού νόμου που έχουν κατ’ επανάληψη καταγράψει τα κόμματα της κεντρο-αριστεράς, η ειλικρινής συνεργασία μεταξύ των εταίρων, η μείωση των τριβών, κυβερνητικό πρόγραμμα με συγκεκριμένους στόχους, αποτελεσματική διακυβέρνηση.

Με λίγα λόγια, παρουσιάζεται η ευκαιρία ενός ιστορικού συμβιβασμού με την κεντροαριστερά με βάση πρόγραμμα πολιτικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και δημιουργίας σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους δικαίου και κοινωνικού κράτους στο πλαίσιο των δημοσιονομικών δυνατοτήτων της χώρας, ένας στοιχειώδης κοινός παρανομαστής κοινωνικής δικαιοσύνης και ανασυγκρότησης του κράτους πέραν των διεθνών εταιρικών δεσμεύσεων και υποχρεώσεων. Κεντρο-δεξιά και κεντρο-αριστερά μπορούν να συναντηθούν σε ένα κοινό μεσοπρόθεσμο κυβερνητικό πρόγραμμα για να οδηγήσουν τη χώρα οριστικά έξω από την κρίση και να θέσουν τις βάσεις για κυβερνήσεις συνεργασίας και μια πιο συναινετικής πολιτικής κουλτούρας με το παράδειγμα και τις πράξεις τους.

Μάλιστα, επί του παρόντος, το κυβερνητικό αυτό σχήμα συγκεντρώνει και τις προτιμήσεις των πολιτών με εμφανή απόσταση από κάποιο «αριστερό» σχήμα. Άλλωστε, τα δυο αυτά πολιτικά ρεύματα έχουν και τις ισχυρότερες προσβάσεις, αντιστοιχίες και πολιτικές συμμαχίες στον ευρωπαϊκό χώρο, απαραίτητες για τη επιβίωση της χώρας, σε αντίθεση με την παλαβή Αριστερά που είναι απομονωμένη, απειλώντας και κυνηγώντας ανεμόμυλους.

Η άλλη οδός για τη Ν.Δ. σχετίζεται προφανώς με τη δεξαμενή του 20% περίπου που σταθερά πλέον αποτυπώνουν δημοσκοπικά το νεοναζιστικό μόρφωμα και το συνονθύλευμα των Ψεκαζόντων προς το οποίο μπορεί να αποβλέψει με μια σκληρή, αυταρχική και άκρως συντηρητική πολιτική πρόταση, υποτίθεται ελκυστική προς τέτοιο ακροατήριο. Θα πρόκειται, όμως, για μια αμφίβολη, αβέβαια και άκρως επικίνδυνη προοπτική. Ο ίδιος ο κ. Σαμαράς έχει αποδώσει την άνοδο των νεοναζιστών στην ανεργία και την παράνομη μετανάστευση, θέματα στα οποία δεν μπορεί να προσφέρει άμεσες και απτές λύσεις. Θα το διακινδυνεύσει με το ενδεχόμενο να πυροδοτήσει συγχρόνως μια αντίδραση του εκλογικού σώματος που δεν θα φέρει τη Ν.Δ. πρώτο κόμμα; Μόνο ψυχολογικά μπορεί νε ερμηνευτεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο σάλτου μορτάλε. Εξάλλου, όλες οι δημοσκοπήσεις συστηματικά δείχνουν ότι το ένα τρίτο περίπου του εκλογικού σώματος παραμένει αποστασιοποιημένο, τηρώντας στάση αναμονής. Είναι άγνωστο το πώς θα συμπεριφερθεί ο χώρος αυτός σε συνθήκες ακραίας εκλογικής πόλωσης και ακραίων πολιτικών προτάσεων.

Η πόλωση που συστηματικά καλλιεργούν Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ προσβλέποντας σε κάποια μυθώδη «αυτοδυναμία» είναι πολιτικά θανάσιμη και για τη ΔΗΜΑΡ και για το ΠΑΣΟΚ. Παρουσιάζεται και γι αυτά τα κόμματα μια νέα ευκαιρία στρατηγικού χαρακτήρα που αν την αδράξουν με σύνεση και θάρρος έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν έναν ισχυρό κεντρο-αριστερό πόλο που χωρίς αυτόν δεν θα μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα. Αντί να λοιδορούνται τώρα ως «δεκανίκια» από αυτούς μάλιστα που θα ήθελαν να είναι «δικά τους», μπορούν να αποτελέσουν τον ισχυρό και αναντικατάστατο πυλώνα προοδευτικής διακυβέρνησης της χώρας. Οι προτάσεις περί αυτοκατάργησης των δυο κομμάτων και δημιουργίας κάποιου νέου πολιτικού φορέα δεν φαίνεται να είναι ρεαλιστικές καθόσον προφανώς προσκρούουν σε ευκόλως κατανοητά κομματικά συμφέροντα.

Κανένα δε εκ των δυο κομμάτων δεν φαίνεται επίσης ικανό να αποτελέσει πόλο ευρύτερων συσπειρώσεων, για λόγους που έχουν επαρκώς αναλυθεί από πολλούς σχολιαστές. Οι πολιτικές κατασκευές γίνονται με τα υπάρχοντα υλικά. Οι «ιδεατοί τύποι» ανήκουν στη σφαίρα της θεωρίας. Κατά συνέπεια, η ιστορική ευθύνη των δύο κομμάτων συνίσταται στην άμεση δημιουργία των πολιτικών προϋποθέσεων για τη σύσταση φορέα τύπου «Ελιάς» («Δάφνης» ή όπως αλλιώς θα ονομαστεί από το φυτικό βασίλειο) ώστε να προκαλέσει την απαραίτητη δυναμική και να διευκολύνει την ενεργοποίηση και ένταξη κινήσεων, φορέων και ατόμων που για διάφορους λόγους ούτε από μόνοι τους είναι επαρκείς για να συντελέσουν στη δημιουργία αξιόλογου πολιτικού ρεύματος ούτε φαίνεται να έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία των δυο κομμάτων και τους κομματικούς τους μηχανισμούς. Οι προγραμματικές συγκλίσεις υπάρχουν. Από τις σχετικές διεργασίες θα αναδειχθεί και η ηγεσία.

Επειδή ο πολιτικός χρόνος εξαντλείται ταχύτατα το υπάρχον άλας δεν πρέπει να αφεθεί να μωρανθεί, διότι διαφορετικά…. μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι

ΥΓ: Μήπως το Συμβούλιο της Επικρατείας μας κάνει τη χάρη σήμερα δίνοντας τη λύση με μια προσωρινή διαταγή που να ξεκλειδώνει την ΕΡΤ πριν τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών; Δεν πρέπει οι δικαστικές αποφάσεις να γίνονται σεβαστές πρωτίστως από την κυβέρνηση; Και τότε ιδού η ευκαιρία άμεσης επεξεργασίας και εφαρμογής των προτάσεων για έναν νέο δημόσιο φορέα στη βάση του σχεδίου της Επιτροπής Αλεβιζάτου. Εφόσον τα τρία κόμματα δεν το αποτόλμησαν ούτε επί κυβέρνησης Παπαδήμου ούτε κατά τη διάρκεια της δικής τους συγκυβέρνησης ας το αποτολμήσουν τώρα θέτοντας ενώπιον των ευθυνών τους και όλους τους υπόλοιπους.