Στις κανονικές χώρες, που έχουν ως ανάδοχο τον Αριστοτέλη και είναι μυρωμένες με το φως του ορθού λόγου, το πρόβλημα έχει λυθεί εδώ και δεκαετίες. Κάθε μορφή ολοκληρωτισμού την έχουν για τα μπάζα. Και εκεί άργησε η λύση βέβαια, αλλά έπαθαν κι έμαθαν.
Το πρόβλημα ανθεί στις καθ’ ημάς σκοταδισμένες χώρες, όπως και σε άλλες μπανανίες ή φονταμενταλιστικές τζαμαχιρίες, όπου η αλήθεια καταπνίγεται μέσα στα τενάγη της άλογης υστερίας.
Στο προηγούμενο κείμενο («Ο ρατσισμός της «Αριστεράς»), με αφορμή τη χυδαία αποδοχή του όρου «μπάτσοι» από την πλευρά της επίσημης «Αριστεράς», αναφερθήκαμε στο πρόβλημα του ρατσισμού της. Αφήσαμε ανοιχτό το ζήτημα, εντοπίζοντας ουσιωδώς μόνο την υποκειμενική πλευρά όσων συμβαίνουν στον τόπο μας και στο τσιφτετελληνικό μπαλκάν κομμουνίστ περιβάλλον.
Ολοκληρώνοντας αυτή την πτυχή, ας παρατηρήσουμε τα εξής. Λέγαμε ότι ο βασικός δείκτης του ρατσισμού της «Αριστεράς» είναι η απάρνηση της ετερότητας και κάποιοι «αριστεροί» μας ειρωνεύτηκαν: «Δηλαδή η Αστυνομία είναι η ετερότητα;». Μα δεν είναι; Όταν λες «ζω για να κάνω τα παιδιά των νεκρών μπάτσων να κλάψουν»; Άλλοι, πάλι, μας θύμιζαν τις ζαρντινιέρες. Μα και αυτές, όσο και οι πολλοί διεφθαρμένοι επίορκοι μπάτσοι, είναι το δικό μας επιχείρημα υπέρ των φιλότιμων αστυνομικών, που είναι εντεταλμένο όργανο της δημοκρατίας και ζητούν την ηθική μας στήριξη. Απλώς αυτά είναι δυσνόητα σε έναν τόπο που έχει μείνει κολλημένος στο βυζαντινό περιβάλλον των πράσινων και των βένετων. Στον ακροδεξιό βιότοπο όπου ανθούν Καλαμπόκες και Τεμπονέρες και ο ένας ζει για να πάρει το σκαλπ του αλλουνού, παίζοντας ξυλίκι στις πλάτες των παιδιών τους. Όπου ο Καλαμπονερισμός είναι η αίσχιστη καρικατούρα του ήδη προβληματικού (όπως θα δούμε στη συνέχεια) «ταξικού μίσους» και του προϊόντος ρατσισμού (συχνά θανάσιμου) του ενός κατά του άλλου.
Όλα αυτά μπορούν λοιπόν και συμβαίνουν, και θα συμβαίνουν, όχι επειδή δεν πρέπει να υπάρχει αστυνομία αλλά επειδή είμαστε μια χυδαία μπανανία. Αυτή δεν θα πάψει να μας κάθεται στο σβέρκο, όσο η κριτική εναντίον της γίνεται σε αυτό το ευτελές πεδίο. Φυσικά και όσο η ηγεσία μας, προκειμένου (ορθώς) να εξυγιάνει την σάπια διεφθαρμένη ΕΡΤ, προσπαθεί να το πετύχει με τον πιο φοβικό και αυταρχικό τρόπο. Μέσα στην τύφλα της, άλλωστε, δεν ξέρει να χειριστεί τα αυτονόητα άχαστα επιχειρήματα που διέθετε και μονομιάς θα έπειθαν την κοινωνία. Και προτιμά να χρησιμοποιεί τη βλακώδη αυτοϋπονομευτική καταστολή. Ό,τι έχεις, δίνεις.
Οι νεάντερταλ «αριστεροί» νομίζουν ότι η εγκληματικότητα είναι αποτέλεσμα του καπιταλισμού. Και θα καταργηθεί όταν διώξουμε (νομοτελειακά) τον καπιταλισμό και φέρουμε το σοσιαλισμό, που θα ολοκληρωθεί στην κομμουνιστική κοινωνία, όπου θα τρώμε πιλάφι και μέλι. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει ζήτημα δημοκρατικής νομιμότητας στο αστικό κράτος, στο οποίο είναι ακατανόητο να υπάρχουν καλοί αστυνομικοί, αφού αυτό είναι ένα κακό κράτος.
Και είναι κακό, γιατί ο Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση» μας ξεκαθαρίζει, με τον λαστ γίαρ μανιχαϊσμό του, πως το κράτος είναι η νομική έκφραση της επιβολής μιας τάξης πάνω σε μια άλλη. Άρα, τι δεν καταλαβαίνεις; Καλός αστυνομικός θα υπάρξει μόνο στο καλό σοσιαλιστικό κράτος, όπου όλα θα είναι καλά. Γιατί εκεί θα υπάρχει η καλή βία της καλής εργατικής τάξης πάνω στην κακή αστική τάξη. Επί της οποίας αυτή η καλή βία θα κάνει λοβοτομή, ώστε να της αφαιρέσει τα κακά αισθήματα υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας. Αυτή η καλή βία θα εγγυάται όλα αυτά τα έξυπνα και όμορφα ονειροστρατήματα... Τι δεν καταλαβαίνεις;
Οι «αριστεροί» δεν είναι κορόιδα σαν τους χαζούς που θεωρούν τη δημοκρατία ως το καλύτερο δυνατό πολίτευμα. Γιατί αυτοί οι χαζοί σου λένε, τόσες Απόλυτες Αλήθειες (Α.Α.) τσακωθήκανε μεταξύ τους και όλες έμπρακτα χάσανε. Άρα δεν υπάρχει καμία Α.Α. Και αφού δεν υπάρχει καμία Α.Α., ας καταφύγουμε στη λογική της δημοκρατίας: πάμε και βλέπουμε. Τέρμα οι γραμμικές κισμετικές νομοτέλειες. Πορευόμαστε σύμφωνα με την απόφαση των περισσότερων, ορίζοντας την εκάστοτε δημοκρατική νομιμότητα (την οποία τηρεί με μονοπωλιακή βία το κράτος και η αστυνομία του) και μαθαίνουμε. Όταν πλειοψηφικά αλλάζουμε γνώμη, την εμβαπτίζουμε στην κοινοβουλευτική νομιμότητα και πάμε παρακάτω. Και ανακαλύπτουμε τη χαοτική πορεία της ανθρωπότητας, που ψάχνει να γίνεται καλύτερη, χωρίς ποτέ να μπορέσει να γίνει τέλεια…
Όλα αυτά τα κουτά κάνουνε αυτοί οι χαζοί. Και οι «αριστεροί», που έχουνε το Λένιν στη φαρέτρα τους, γελάνε κάτω από τα μουστάκια τους και τους ειρωνεύονται. Και τους θυμίζουν τη διαφθορά των μπάτσων, τις ζαρντινιέρες, τα πολλά χημικά κατά των διαδηλωτών και όλες τις σχετικές αηδίες.
Εδώ οι «αριστεροί» δεν καταλαβαίνουν την απάντηση των χαζών. Ότι αυτές οι αθλιότητες δεν είναι απότοκα της δημοκρατικής νομιμότητας. Αντιθέτως, είναι απότοκα της μπανανίας, που στρεβλώνει και πνίγει τη δημοκρατία. Και οι «αριστεροί» είναι βασική παράμετρος αυτής της στρέβλωσης. Με το τυφλό ρατσιστικό μίσος τους κατά του αστυνομικού οργάνου και κατά κάθε «ταξικού εχθρού» υποβοηθούν τον λαϊκισμό. Και συντηρούν και διαιωνίζουν το καθοδικό σπιράλ της μπανανίας εις βάρος της δημοκρατίας. Γιατί άραγε, ας πούμε, τέτοιες αθλιότητες δεν υπάρχουν στην (κανονικά) δημοκρατική Δανία;
Ας ξεδιπλώσουμε τώρα την αντικειμενική διάσταση, που έχει ο ρατσισμός της «Αριστεράς» από τη μαμά του, πριν εμφανιστεί στην ελληνική πανίδα. Θα δείξουμε δηλαδή ότι ήτανε στραβό το κλήμα του Μαρξισμού-Λενινισμού (Μ-Λ), το ‘φαγε κι ο έλληνας γάιδαρος. Άλλως ειπείν, ήδη ο Μ-Λ είχε στη δομή του κάποιο πρόβλημα κρυμμένου ρατσισμού, που θα το αποκάλυπτε αργότερα η σκληρή ζωή. Και έπεσε μετά στα χέρια του ελληνικού σκοταδισμού, ο οποίος τον έκανε τούρμπο αυτό τον συγκεκριμένο ρατσισμό. Μόνο η ανάλυση επιπέδου Ναόμι Κλάϊν (Κάμπελ) μπορεί να δεχτεί ότι η αριστερή βία δεν είναι ρατσιστική, άντε και ο Τσιπρισμός – Ζιζεκισμός – Σκέψη Γιώργου Πάντζα. Οπουδήποτε αλλού οι κάτωθι συλλογισμοί είναι αυτονόητοι.
Τι λέει ο μανιχαϊστικός τρόπος λειτουργίας όλων των ολοκληρωτισμών, που έχουν μια Α.Α. προς εκπλήρωση και θέλουν να την επιβάλουν δια της (δικής τους «καλής») βίας; Εγώ είμαι το καλό. Εσύ είσαι το κακό. Φτου κακά, εσύ κακό! Θα σε εξαλείψω από προσώπου γης, όπως και κάθε άλλο κακό. Θα επιφέρω την εκκαθάρισή σας και μετά όλα θα είναι καθαρά και παραδεισένια. Και μετά πιλάφι και μέλι κτλ. Έτσι, εδώ υπεισέρχεται η αναγκαία βία, που είναι δομικό συστατικό όλων των ολοκληρωτισμών (και των «κακών» και των «καλών», όπου «καλός» ο «αριστερός»).
Ο ρατσισμός με την έννοια όχι της φυλετικής (race=φυλή) διάκρισης, αλλά με την έννοια της διάκρισης κατά μιας οποιασδήποτε ομάδας («Άλλων», «εχθρών») «κακών», εδώ παίρνει την πλήρη μορφή του. Αν ρατσισμός, για τους ναζί, είναι το έμπρακτο φυλετικό μίσος κατά της κακής φυλής, για τους «αριστερούς» είναι ένα άλλο έμπρακτο φυλετικό μίσος. Γι’ αυτούς, στη θέση της φυλής ως ομάδας κακών, έχουμε μια άλλη ομάδα κακών, την ομάδα των «ταξικών εχθρών». Δηλαδή των εκπροσώπων της αστικής τάξης και των μπάτσων της. Αυτούς τους μισούμε και τους κυνηγάμε μέχρι τελικής εξόντωσης, χωρίς να έχουμε και καμία τύψη, αφού (το λένε και τα χαρτιά μας) τα ευαγγέλια ξεκαθαρίζουν ότι νομοτελειακά έτσι πρέπει να συμβεί.
Άρα ρατσισμός είναι και το έμπρακτο «φυλετικό μίσος» (που λαμβάνει χώρα για το καλό του έθνους), ρατσισμός είναι και το έμπρακτο «ταξικό μίσος» (που λαμβάνει χώρα για το καλό της εργατικής τάξης). Τι δεν καταλαβαίνεις; Και οι δύο αυτοί ρατσισμοί, από τα ευαγγέλια της Α.Α. τους έχουν την νομιμοποίηση ότι όλα καλώς γίνονται. Και η βία που ασκείται για αυτό τον σκοπό είναι νόμιμη και ηθική, γιατί ο σκοπός αυτός είναι ιερός και αγιάζει τα μέσα.
Κι ας είναι δραματικό το ρητορικό ερώτημα: ποιος θα ερμηνεύσει ποιος είναι ο «φυλετικός» ή «ταξικός» εχθρός και πώς θα χτυπηθεί;… Μα φυσικά όποιος περιστασιακά έχει το πάνω χέρι σε ένα ασταθή συσχετισμό δυνάμεων, που αποφασίζει πώς χάνεται μια ή πολλές ανθρώπινες ζωές, στο όνομα ενός «σκοπού», που μπάζει από παντού…
Αν αυτό τον σκοπό δεν τον αναγνωρίζει η δημοκρατική νομιμότητα, είναι πρόβλημά της. Όπως δικό της πρόβλημα είναι και όταν υπενθυμίζει πως είναι αντιδημοκρατικές οι μέθοδοι και άθλια τα οδυνηρά αποτελέσματα αυτής της ρατσιστικής βίας. Αυτή η βία είναι ο μόνος τρόπος για να συντηρεί τον βλακώδη «σκοπό» της κάθε Α.Α. Αργά ή γρήγορα θα ξεγυμνωθεί και θα καταρρεύσει το καθεστώς της. Και μόλις χαθεί η βία που υποβαστάζει τα «επιτεύγματά» της, αυτά καταρρέουν μονομιάς σαν χάρτινος πύργος.
Αφού έμπρακτα η εμπειρία όλων των ολοκληρωτισμών έδειξε ότι τα «επιτεύγματα» αυτά δεν ήταν σταθερά και ανθεκτικά. Στεκόντουσαν όρθια μόνο με το δεκανίκι της βίας. Μόλις αυτή κατέρρευσε, υπό την πίεση των δραματικών λαϊκών αγώνων, διαλύθηκαν όλα… Αντίθετα φυσικά με τα επιτεύγματα της δημοκρατίας, που χωρίς βία και με λαϊκή κατανόηση και συνειδητή στήριξη, χτίζονται αργά, αλλά είναι σταθερότερα και ανθεκτικότερα.
Κι έτσι φτάσαμε πάλι στη λεγόμενη θεωρία των δύο άκρων, που είναι η θεωρία του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου (Π.Α.Φ.), η οποία, παρεμπιπτόντως, προ ημερών γιόρτασε τα πρώτα της γενέθλια. Θυμάστε, τη γνωρίσατε εδώ στην Athens Voice, πέρσι πριν τις εκλογές και έχει ακόμα δρόμο μπροστά της για να εκδηλωθεί πλήρως. Διεθνώς αυτή η Θεωρία είναι δικαιωμένη εδώ και δεκαετίες πολλές, ολοκληρώνοντας σταδιακά την θεωρητική της επιβεβαίωση. Στον εθνικό μας βιότοπο, είτε για λόγους κολλήματος ιδεολογικού, είτε λόγω προσωπικών εμπαθειών και σουλελεδισμών χωρίς επιχειρήματα, αυτή η επιβεβαίωση μπορεί και να κατέβει στην παρακάτω στάση.
Ο αντιδημοκρατικός «σκοπός» δεν σέβεται τη δημοκρατία, όπως ακριβώς εν προκειμένω σήμερα οι ναζί και οι «αριστεροί» τρομοκράτες. Έχει την αυτοπεποίθηση ότι κατέχει την Α.Α., που του επιτρέπει να αγνοεί έμπρακτα, με τη βία, την αλήθεια των άλλων. Γι αυτό προτιμά την πειθώ των όπλων, παρά των επιχειρημάτων. Αφού όπλα έχουν και επιχειρήματα δεν έχουν, γι αυτό κρύβονται και ποτέ δεν αποδέχονται καθαρό διάλογο… Συνεπώς, ο αντιδημοκρατικός «σκοπός» (πρέπει να) αντιμετωπίζει αναγκαστικά και τη μονοπωλιακή βία της δημοκρατικής νομιμότητας, που επιβάλλει η πλειοψηφία. Ως τώρα η μείζων δημοκρατική Αριστερά σεβόταν τη δημοκρατική νομιμότητα, παρά την Α.Α. της.
Από δω και στο εξής βρίσκεται σε ένα διλημματικό σταυροδρόμι και παίρνει τις στρατηγικές αποφάσεις της για το μέλλον.
20°
