Είναι ο σεβασμός στο δικαίωμα του άλλου, που επιβεβαιώνει την αξία της επιλογής σου. Τρως κρέας τη «μεγάλη εβδομάδα»; Καλά κάνεις. Νηστεύεις τη «μεγάλη εβδομάδα»; Καλά κάνεις και εσύ. Ό,τι και να επιλέγεις είναι δικαίωμά σου, αλλά δεν αφορά κανέναν άλλον πέρα από εσένα. Οφείλουμε να σεβόμαστε την επιλογή του άλλου, και να σεβόμαστε και τη δική μας επιλογή. Η επιλογή μικρή σημασία έχει. Ο σεβασμός στο δικαίωμα του άλλου έχει μεγάλη σημασία. Και είτε θρησκευόμενος είτε άθρησκος, αυτό είναι που έχει αξία. Η εκτίμηση και ο αλληλοσεβασμός. Άλλωστε έτσι δεν γράφει και στο manual;
Μεγάλη Δευτέρα έγινε με τον πιο ριζοσπαστικό τρόπο ο διαχωρισμός κράτους - εκκλησίας. Ο Ιησούς τα έκανε λίμπα στον ναό αντιδρώντας στην εμπορική εκμετάλλευσή του από το ιερατείο, και τα έχωσε στις 3 κυρίαρχες πολιτικές ομάδες της εποχής Ηρωδιανους, Σαδδουκαίους, Φαρισαίους. «Απόδοτε ουν τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Εμείς εδώ και χρόνια επιμένουμε να κάνουμε το αντίθετο! Συνειδητά και υποκριτικά. Μόνο για το συμφέρον. Χωρίς κανέναν θρησκευτικό λόγο. Σε πλήρη αντίθεση με το μήνυμα εκείνης της ημέρας.
Ένα μικρό αντίστοιχο παράδειγμα, από τα πολλά: πριν έναν μήνα ΣΥΡΙΖΑ και Ποτάμι υπερψήφισαν την επαναφορά του ιδρύματος Τήνου ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου. Παπάδες, θρησκόληπτοι, συμφέροντα, επιχειρηματίες, κόμματα, άσχετοι, διαπλεκόμενοι, επέμεναν στο χαριστικό καθεστώς της τροπολογίας των Σαμαροβενιζέλων το 2014. Έτσι τους βόλευε. Και την κρατική επιχορήγηση αλλά και τα χρήματα από το παγκάρι. Και τα του καίσαρος και τα του Θεού. Περίπου τριάμισι εκ. ευρώ τζίρος τη χρονιά. Χωμένα στις τσέπες των ράσων και των «φίλων». Δικαιολογούμενοι πίσω από ένα μικρό και αμφιλεγόμενο φιλανθρωπικό έργο. Φορτωμένοι με χρυσούς σταυρούς και βαριά άμφια πρωτοστατώντας στα συλλαλητήρια του μίσους για το μακεδονικό.
Η ανάσταση είναι 10-15 λεπτά βιασύνης, αγκαλιές φιλιά υποσχέσεις στο φως των κεριών, βαρελότα ανοησίας επικίνδυνων εκρήξεων, τα καινούργια καλά μας ρούχα, τα άγουρα εφηβικά φλερτ με βλέμματα στα βήματα του Επιταφίου, η δροσερή φιλόξενη ανατριχίλα της άνοιξης, αυτή η μυρωδιά της αγάπης στις εισπνοές της νύχτας, η προσδοκία για το 3ημερο της επανασύνδεσης της ξεχασμένης οικογένειας γύρω από την σούβλα και το πασχαλινό τραπέζι, οι ανόητες ξύλινες δηλώσεις των πολιτικών στους φαντάρους τσουγκρίζοντας ξύλινα αυγά, το εξοντωτικό ωράριο των υπαλλήλων στα καταστήματα ο Γολγοθάς να πιάσεις τον τζίρο, η ανάσα από τα παλαιά πιάτα, λάμπες, τασάκια που σπάνε στον δρόμο στην πρώτη Ανάσταση πριν ανοίξουν τα μαγαζιά τους το Μ Σάββατο, και αυτή η σύντομη ήσυχη θαλπωρή νωρίς την Κυριακή το πρωί πριν όλα ξεκινήσουν να γιορτάζουν. Το πάσχα κρατεί 364 ημέρες, η ανάσταση μόνο μία. Ποτέ δεν σταματάς να ανεβαίνεις τον Γολγοθά.
Η αγάπη είναι φως. Δεν είναι αρχηγός κράτους. Η αλήθεια είναι το ζητούμενο. Όχι η σιωπηλή κοροϊδία των πιστών με δοξασίες και μύθους. Η παιδεία και η έρευνα είναι το μήνυμα. Όχι το «μη ερεύνα», όχι τα ψέματα, όχι το σκοτάδι. Κανένας από το ιερατείο δεν απαντά επίσημα ότι το φως της Ανάστασης είναι η αυτανάφλεξη μιας λαμπάδας στα Ιεροσόλυμα και όχι ένας αναπτήρας, οι παραεκκλησιαστικοί κοροϊδεύουν τον κόσμο και οι ιεράρχες σιωπούν για να συντηρούν ένα ψέμα που βολεύει. Η σιωπή συντηρεί το ψέμα, η σιωπή συντηρεί την βόλεψή τους. Και η πολιτεία θεατρινίστικα από το 2002 τρέχει να νοικιάσει αεροπλάνα και θέσεις επισήμων, να στρώσει κόκκινα χαλιά, να παρατάξει αγήματα, να γράψει πομπώδη διαγγέλματα για τον πρόεδρο της δημοκρατίας on camera, να φωτογραφηθεί να υποδεχθεί τον αρχηγό κράτους. Ποιού κράτους; Πότε ο Ιησούς ζήτησε να γίνει αρχηγός κράτους; Γιατί ευτελίζουμε την πίστη πολλών σε κοντά κοστούμια;
Η θρησκεία είναι πολλά. Ενώ δεν θα έπρεπε να είναι. Η θρησκεία είναι και πολιτική, και χρήμα, και επιχείρηση, και αγάπη. Κράτα αυτό που εσύ θέλεις. Η αγάπη όμως είναι η δύναμη. Για όποιον πιστεύει στην αγάπη το μήνυμα δεν έχει ανάγκη πλούτου και δόξας, το μήνυμα είναι ταπεινό, είναι ψίθυρος στα χείλη. Η αγάπη δεν είναι οι Αμβρόσιοι του μίσους, του σεξισμού και των όπλων. Είναι η σκηνή από τον Indiana Jones να αναζητά το ποτήρι για το graal, θυμίζοντας μας ότι ο Ιησούς ήταν ένας φτωχός ξυλουργός από την Ναζαρέτ και ότι έτσι έζησε μέχρι την τελευταία του ημέρα. Είναι η διαφορά της πίστης στον άνθρωπο, από την προσήλωση στην θρησκεία. (Μικρή σημασία έχει αν εγώ πιστεύω ή δεν πιστεύω). Χρόνια πολλά. Σκεφτείτε το. ReLOVEution.
10°
