H A.V. πάει Ουάσινγκτον

Ο σταθμός λεωφορείων Port Authority, μες στη μέση του Μανχάταν, έχει γεμίσει από κόσμο. Όλοι μοιάζουν σαν να ’χουν χανγκόβερ. Ζαλισμένοι. Είναι κυρίως πιτσιρικάδες, φοιτητές, shop assistants και πεινασμένοι καλλιτέχνες. Αφροαμερικάνες big mammas με σακίδια, Ασιάτες τουρίστες με κάμερες και μια παρέα από Ευρωπαίους μαλλιάδες με κιθάρες σε φθαρμένες μαύρες θήκες. Ατελείωτες ουρές, σαν σε ροκ κονσέρτο (να το πω «Γούντστοκ»;). Τι διάβολο κάνουν εκεί, μέρα αργίας (του Αγ. Μαρτίνου Λουθήρου Βασιλέως) και από τις επτάμισι το πρωί; Παίρνουν σειρά για να μπουν στα φτηνά Greyhound λεωφορεία, με 44 δολάρια round trip, για να ζήσουν από κοντά την ενθρόνισή του. Ιστορική μέρα για τη «χώρα των ελεύθερων και το σπίτι των γενναίων». Τα επόμενα χρόνια όλοι θα ρωτούν: «Πού ήσουν, τι έκανες ΕΚΕΙΝΗ τη μέρα;». Όπως γίνεται μέχρι σήμερα και με την 11η Σεπτεμβρίου. Pure history.

Μετά από δύο ώρες ταξίδι, τρεις ώρες αναμονή (στη μέση του πουθενά και σε τρελό, πολικό κρύο, το καταραμένο Greyhound φρόντισε να επιβεβαιώσει την κακή φήμη του και «έμεινε» από ηλεκτρικά) και άλλες δυόμισι ώρες ταξίδι, φτάσαμε στη Ρώμη. Το ολόλευκο «καπέλο» του Καπιτώλιου έκανε πολλά νεαρά κεφάλια να κολλήσουν στο παράθυρο. Σύμβολο ισχύος, brand αυτοκρατορίας, από τα πιο αναγνωρίσιμα και τα πιο ανατριχιαστικά pop icons της εποχής μας. Στο σταθμό του μετρό Union Station, το τσίρκο του λαϊκού αμερικάνικου κιτς έχει αρχίσει προ πολλού. Αι γεννεαί πάσαι, ελαφρώς ανακουφισμέναι. Δίπλα μου, κάποιος πιτσιρικάς με στρογγυλά γυαλάκια σαν του Χάρι Πότερ λέει στο φίλο του: «Φαντάζεσαι σήμερα να μην ήταν Αυτός, αλλά ο ΜακΚέιν, η Πέιλιν και ο Τζο ο Υδραυλικός;». Ο άλλος γελάει δυνατά. «Εφιάλτης! Πάλι εδώ θα ήμασταν, αλλά με αυγά και ζαρζαβατικά».

Μια ομάδα από κυρίες με παράξενες φάτσες, παρδαλά παλτό και καπέλα με φιόγκο παρελαύνει μοιράζοντας flyers. Δεν είναι της εκκλησίας, δεν είναι της φιλοζωικής. Μοιράζουν πορτοκαλί χαρτάκια που γράφουν: “Close Guantanamo, 100 days to close Gitmo & end Torture”. Σε ακτίνα χιλιομέτρων δεν φαίνεται κανένας που μπορεί να διαφωνεί μ’ αυτό. Μια διμοιρία Ζητάδες, ντυμένοι σαν κρεμμύδια για την παγωνιά και με πλήρη εξάρτιση, έχουν τις μηχανές στο ρελαντί και τα φώτα από τις Harley αναμμένα, δημιουργώντας ένα αλλόκοτο «υπερθέαμα» ήχου και φωτός, με μυρωδιά βενζινάδικου. Οι επισκέπτες φωτογραφίζονται μαζί τους, λες κι είναι ο τύπος που ντύνεται Φρέντι Κρούγκερ στην Τάιμς Σκουέρ και πουλάει πολαρόιντ στους τουρίστες για 10 δολάρια. Δεν θέλω να φωτογραφηθώ με μπάτσους, φεύγω.

Η Ουάσινγκτον έχει βγει από τα νερά της. Ο φίλος μου, που με φιλοξενεί, νιώθει λίγο αναστατωμένος. «Παντού αστυνομία, έχει κίνηση, κόσμος στους δρόμους, γαμώτο, δεν θα βρούμε να παρκάρουμε...». Δεν είναι αυτή η εικόνα του DC, που υπό κανονικές συνθήκες είναι clean cut, ήρεμο και οι ανθρώπινες φιγούρες χάνονται μπροστά στα υποβλητικά μαρμάρινα extra large μνημεία και κτίρια. Όμως, αυτές τις μέρες, όλη η Αμερική έχει έρθει εδώ, όλο το Χόλιγουντ και όλη η 5η Λεωφόρος, κάνοντας τους New York Times να αναστενάζουν με ζήλια ότι «χάσαμε την αίγλη μας, τώρα όλη η δύναμη είναι στην Ουάσινγκτον, εκεί μένει το ‘‘ισχυρό ζευγάρι’’».

Στη συναυλία, το «ισχυρό ζευγάρι» βγαίνει στη σκηνή, είναι η Beyonce και ο Jay Z. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος χορεύει και τραγουδάει για να ζεσταθεί, στο Mall του Λίνκολν Μεμόριαλ μπάζει άσχημα απ’ όλες τις μεριές. Ο Ντένζελ Ουάσινγκτον, το στερεότυπο του επιτυχημένου Αφροαμερικάνου που έχει να επιδείξει η Δυτική Ακτή, ανοίγει την εκδήλωση με ένα χαιρετισμό – και μετά «τρώει πόρτα» στο green room, o φρουρός στην πόρτα δεν τον αναγνωρίζει και δεν του επιτρέπει την είσοδο. Ο Μπόνο κάτι λέει για την Παλαιστίνη και το Ισραήλ –δίκιο θα ’χει–, ο κόσμος τον χειροκροτάει με μανία, όλοι περίμεναν ότι «κάτι θα πει» σε παγκόσμια ζωντανή σύνδεση – η χαρά του ακτιβιστή. Ο λαϊκός ήρωας Μπρους Σπρίγκστιν και ο συμπαθής γεράκος Πιτ Σίγκερ τραγουδάνε βραχνά στη σκηνή: «Από την Καλιφόρνια μέχρι το νησί της Νέας Υόρκης, αυτή η χώρα φτιάχτηκε για σένα και για μένα»! Δάκρυα παγώνουν στα μάγουλα. Οι Αμερικάνοι νιώθουν πάλι ΚΑΠΩΣ περήφανοι για τη χώρα τους. Η «ντροπή με πόδια» ανέβηκε σε ένα ελικόπτερο και έφυγε για το Τέξας. Θ’ αργήσει πολύ να ξεμυτίσει από κει.

Ο όρκος. Το σαρδάμ. Η λεωφόρος Πενσιλβάνια και το royal red κασκόλ του Κενυάτη. Τα αγήματα και οι σημαίες, παρελάσεις και τύμπανα. Σόου σαν αυτά που μόνο οι Αμερικανοί (και παλιότερα οι Ρωμαίοι) ξέρουν να στήνουν. Η Αρίθα ζει! Έχει παχύνει πολύ, έχει γεράσει κι έχει μακρύ μαλλί, αλλά η φωνή αναγνωρίζεται από τις πρώτες νότες. Οι δεκάδες κονκάρδες και τα χρυσά pins στραφταλίζουν στον παγωμένο ήλιο. Οι μύτες τρέχουν ασταμάτητα. Σήμερα ο κόσμος έχει ξεπεράσει το εκατομμύριο. Ξενοδοχεία, εστιατόρια και παμπ κάνουν χρυσές δουλειές. Λιμουζίνες παντού, κάθε φορά που ανοίγει μια πόρτα αρχίζει η ομοβροντία των φλας. Κάποιος θα ’ναι. Σίγουρα, αφού ΟΛΟΙ είναι εδώ αυτές τις μέρες. Πολύ αυτόγραφο. Πολλή φωτογραφία τύπου facebook «εγώ-με- τον-Τάδε-στην-Ουάσιγκτον». Οργασμός. Celebrity και groupies, μια φωνή και μια γροθιά. Ήρθαν να χειροκροτήσουν το μεγαλύτερο celebrity που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. Είναι η μέρα του.

Ο ήχος στη σάλα του “Neighborhood Ball” (είναι ο πιο περιζήτητος χώρος των ημερών, εκεί μαζεύτηκε όλο το star system) θυμίζει κάτι σαν γκόσπελ από το Χάρλεμ, ανακατεμένο με Will.i.am και Shakira. Μαύρη κουλτούρα σε όλο της το πληθωρικό και χρυσοδιαμαντένιο μεγαλείο και κατάξανθα πλουσιόπαιδα των κολεγίων με tuxedos, που προσπαθούν να εναρμονιστούν, κάνουν χειρονομίες hip hop. Το «παλεύουν», έχουν πολλή πλάκα. Ο Στίβι Γουόντερ, με τα μεγάλα μαύρα του γυαλιά, γίνεται δεκτός με επευφημίες. Κι αυτός πάχυνε. Έχω λιγώσει από την πολλή διασημότητα. Παντού, δεξιά κι αριστερά, πάνω στη σκηνή και στο backstage. Vanity μέχρι αηδίας. Δεν αντέχω άλλο.

Ούτε και η Αμερική αντέχει. Άντεξε, χωρίς να βάλει τα κλάματα/τις φωνές/τις κουκούλες και τα μαντίλια, επειδή βγήκε αυτός που ήθελαν. Εκτονώθηκαν. Έγινε αυτό που έπρεπε. Ελπίδα. Πεθαίνει πάντα τελευταία. Και τώρα τι γίνεται; Από σήμερα, τελειώνει το πανηγύρι. Το κακό έφυγε, ήρθε το καλό. Και τώρα το καλό πρέπει να κάνει ΚΑΤΙ. Γιατί δεν έχω να πληρώσω το νοίκι μου. Έχασα τη δουλειά μου. Η αντιπροσωπεία αυτοκινήτων στη γειτονιά μου έκλεισε. Το καλάθι μου (όχι πια γιγάντιο καρότσι, πάνε αυτά...) στο σούπερ μάρκετ έχει μία ντομάτα, ένα αγγούρι, μία μπαγκέτα και το Time, συλλεκτική έκδοση “Inauguration Issue”. Δεν θα χορτάσω με μια παλιοσαλάτα και ψωμί, δεν ξέρω πώς θα τη βγάλω αυτό το μήνα. Κι αυτές οι δεκάδες γαμημένες κονκάρδες που αγόρασα εδώ κι ένα χρόνο μού λένε ότι “yes, we can”, αλλά δεν μου εξηγούν πώς. Και δεν τρώγονται.