Η τελευταία εμφάνιση του Κώστα Σημίτη στο συνέδριο του ΚΙΝ. ΑΛ. μας παρέπεμψε μετά από καιρό σε ένα προφίλ πολιτικού που σπανίζει στις μέρες μας.
Του πολιτικού που θέτει προτεραιότητες -πράγμα που σημαίνει ότι κάποια θέματα που δεν αποτελούν προτεραιότητες δεν θα υλοποιηθούν κατ αρχήν- που δίνει έμφαση στην ανάκτηση της εμπιστοσύνης του πολίτη, στις μετρημένες υπεύθυνες εξαγγελίες, στην παρακολούθηση της υλοποίησης των έργων, στον ρεαλισμό, στο εφικτό και στην αλήθεια ακόμη και αν έχει πολιτικό κόστος.
Αυτό το προφίλ πολιτικού το οποίο ενσάρκωσε ο ίδιος ως πολιτικός και ιδιαίτερα ως πρωθυπουργός της χώρας, πολεμήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους και γνώρισε την αντιπάθεια μέρους της κοινής γνώμης.
Οι χαρακτηρισμοί που του έχουν κατά καιρούς προσάψει «διαχειριστής» και «λογιστής» δείχνουν ότι σε ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου και της κοινής γνώμης αυτό το προφίλ πολιτικού είναι απωθητικό και η σύνδεση της διαχείρισης με την πολιτική κατά την αντίληψη αυτή υποβαθμίζει τον ρόλο και την αποστολή του πολιτικού.
Όμως οι σημερινές ανάγκες της χώρας αυτή τη σύνδεση επιβάλουν. Ο διαχωρισμός ανάμεσα στις πολιτικές εξαγγελίες και στην υλοποίηση τους περιγράφει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος αλλά και της δημόσιας διοίκησης.
Όσο ο διαχωρισμός αυτός βαθαίνει τόσο νομιμοποιείται κάθε κομματικό στέλεχος να πιστεύει ότι είναι πολιτικός που εργάζεται για το καλό του τόπου, μια που η δική του δουλειά είναι να εξαγγέλλει και κάποιων άλλων να υλοποιούν.
Η λογοδοσία και η αξιολόγηση καθίστανται αδύνατες και η πολιτική χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο περνά αποκλειστικά στη σφαίρα της επικοινωνίας και στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Από την άλλη η δημόσια διοίκηση που θα υλοποιούσε την πολιτική και τις πολιτικές βρίσκεται τελείως αποκομμένη από κάθε είδους σχεδιασμό, έλεγχο ή αξιολόγηση.
Διαμορφώνει τη δική της ατζέντα με βάση τους περιορισμούς και τις δυσλειτουργίες της και επιβάλει τους δικούς της ρυθμούς.
Έτσι ο υποτιθέμενος πολιτικός προϊστάμενος είναι παντελώς ανίσχυρος να ελέγξει την υλοποίηση και απλώς παρακολουθεί τα εμπόδια και τις καθυστερήσεις.
Καθίσταται συστηματικά αναξιόπιστος, συμβιβάζεται με αυτό και διαμορφώνει (όποιος μπορεί) μία επικοινωνιακή ατζέντα που υποβαθμίζει τη σημασία του παραγόμενου έργου και προβάλλει δυνατά ότι δεν σχετίζεται με αυτό.
Η χώρα για να βγει από τον φαύλο κύκλο που παράγει όλο και περισσότερους πολιτικούς χωρίς ρόλο και χρησιμότητα και διαιωνίζει τις παθογένειες του δημόσιου τομέα καθυστερώντας όλες τις απαιτούμενες αλλαγές, χρειάζεται ένα σχέδιο που να οδηγεί μέσα από μεταρρυθμίσεις στην ανασυγκρότηση της χώρας και του δημόσιου τομέα, το οποίο με τη σειρά του χρειάζεται διαχειριστές-πολιτικούς που θα το συνδιαμορφώσουν και θα το υλοποιήσουν.
Όταν πάψουμε να αποκαλούμε υποτιμητικά τους πολιτικούς «διαχειριστές», όπως συνεχίζουμε να κάνουμε αναφερόμενοι στον Κώστα Σημίτη κι αρχίσουμε επιτέλους να τους αξιολογούμε με βάση την ικανότητά τους να ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ θα έχουμε κάνει πολλά βήματα μπροστά. Θα είναι κάτι τέτοιο ισοδύναμο με την επιτυχία πολλών σημαντικών
μεταρρυθμίσεων.
10°
