Φίλης. Ο μεγάλος υποκριτής στην υπηρεσία της Εκκλησίας

Ναι, καθόλου δεν μου άρεσε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, σύμφωνα με την οποία η ορθόδοξη κατήχηση στα σχολεία της χώρας είναι μονόδρομος. Αλλά δεν ήταν έκπληξη. Μπορεί να είναι μια απόφαση που καθόλου δεν θα ταίριαζε σε χώρα της Δύσης με παράδοση στην αστική δημοκρατία, αλλά η Ελλάδα δεν είναι μια τέτοια χώρα. Και δεν είμαι σίγουρος αν η πλειοψηφία των Ελλήνων θα ήθελαν να γίνει μια τέτοια χώρα. Είμαι, όμως, σίγουρος πως η κυβέρνηση δεν θέλει. Το ίδιο και οι βουλευτές που τη στηρίζουν. Το ίδιο και ο σύντροφος Φίλης.

Ο σύντροφος Φίλης που με ξεχωριστή υποκρισία παριστάνει τον έκπληκτο και τον εξοργισμένο με την απόφαση του ΣτΕ και κουνάει το δάχτυλο στους σκοταδιστές και τους φονταμενταλιστές που την πανηγυρίζουν. Ο σύντροφος Φίλης που μια χαρά απολαμβάνει την εξουσία που χαρίζουν στην παράταξή του με τις ψήφους τους οι σκοταδιστές και οι φονταμενταλιστές των Καμμένων Ελλήνων. Ο σύντροφος Φίλης που με χαρά στηρίζει κι αυτός μια κυβέρνηση που ο ίδιος περιγράφει ως γιο-γιο του Ιερώνυμου. Ο σύντροφος Φίλης που παριστάνει ένα προοδευτικό διαμάντι μέσα στον βούρκο του σκότους σε ένα παραμύθι που είναι όπως και η πολιτική του: γραμμένο πρόχειρα και κουτοπόνηρα. Βλέπετε, στο παραμύθι του ο σύντροφος Φίλης ξεχνά να εξηγήσει γιατί αυτό το διαμάντι απολαμβάνει τόσο πολύ το λουτρό του μέσα στον βούρκο.    

Όσοι δεν πιστεύουν τα πρόχειρα και κουτοπόνηρα παραμύθια ξέρουν ότι ο σύντροφος Φίλης δεν είναι προοδευτικός. Όχι μόνο γιατί η ιδεολογία του και οι φορείς της έχουν χωρίσει από την πρόοδο εδώ και πολλές δεκαετίες. Αλλά και γιατί, όσο ήταν στο υπουργείο της Παιδείας, το μόνο που έκανε ήταν να χτίζει ένα δήθεν προοδευτικό προφίλ που θα έπειθε τους αφελείς, αδιαφορώντας αν αυτό το χτίσιμο συσπείρωνε και δυνάμωνε αυτούς που τάχα μου κατηγορεί ως σκοταδιστές.

Ο σύντροφος Φίλης λειτουργεί όπως ένας ποδοσφαιριστής που παριστάνει τον παθιασμένο και τον δυναμικό, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να προσφέρει πέναλτι στους αντιπάλους και να αποβάλλεται. Κάποιοι θα πουν ανίκανος, κάποιοι άλλοι υπερβολικός και κανείς δεν θα μπορεί να αποκλείσει το στημένος.

Όταν έφερνε τον νόμο για τα θρησκευτικά, ο σύντροφος Φίλης ήξερε πως το Σύνταγμα της χώρας στην οποία είναι υπουργός δεν είναι το Σύνταγμα μιας χώρας στην οποία κράτος και εκκλησία ζουν χωριστά. Ήξερε ότι, παρά τα προεκλογικά της ψέματα, η κυβέρνησή του καμία πρόθεση δεν είχε να κάνει οποιονδήποτε διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Ήξερε ότι πίσω από τις αντικληρικές κορώνες κρυβόταν η επιθυμία να διευκολυνθεί η εκκλησία σε κάθε της αίτημα και είναι εκεί σε κάθε τροπολογία που στα μουλωχτά κάνει την επιθυμία αυτή πράξη. Και πάνω από όλα ήξερε ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων της χώρας στην οποία είναι υπουργός εγκρίνει αυτή την αγκαλίτσα του κράτους και της εκκλησίας. 

Ο σύντροφος Φίλης είχε απέναντι του έναν τοίχο. Κι αντί να πάρει μια αξίνα και σιγά σιγά να ξεκινήσει να τον γκρεμίζει, αποφάσισε να πάρει φόρα και να πέσει πάνω του. Όχι επειδή είναι ηλίθιος, αλλά επειδή ξέρει ότι έτσι θα διαφημιστεί στους ψηφοφόρους που αντιλαμβάνονται την πρόοδο με την αφέλεια των παιδιών του δημοτικού. Αδιαφορώντας για το ότι έτσι θα δώσει στην Εκκλησία και τους σκοταδιστές τη δυνατότητα να συσπειρωθούν, να κινηθούν δικαστικά και να δικαιωθούν. Κι όλα αυτά αγκαλιά με τους βουλευτές των ΑΝΕΛ. Κι όλα αυτά απολαμβάνοντας την εξουσία που οι ΑΝΕΛ του χαρίζουν.  

Αν δε κάποιος σκεφτεί ότι ο σύντροφος Φίλης πάει και ψέλνει σε εκκλησίες, αν σκεφτεί πως η σχέση του με την Εκκλησία ως θεσμό είναι κάθε άλλο παρά εχθρική, μπορεί να βάλει με το νου του κι αλλά. Πονηρά. Αλλά δεν υπάρχει λόγος για υποθέσεις όταν οι βεβαιότητες είναι αρκετές: Ο σύντροφος Φίλης αβαντάρει την Εκκλησία Α.Ε. Την εξυπηρετεί. Δεν ξέρω αν αυτός είναι εξ αρχής ο σκοπός του ή αν το μόνο που θέλει είναι να φτιάξει την προσωπική του εικόνα αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο σύντροφος Φίλης είναι άλλος ένας αδίστακτος αριστερός υποκριτής που θέλει και την πίτα της δήθεν προοδευτικής δράσης ολόκληρη και την ανάγκη για εξουσία χορτάτη. Και μπράβο του.