Θυμάται κανείς τα ονόματα των δύο κρατούμενων στρατιωτικών;

Έχουν πλέον ολοκληρωθεί τρεις εβδομάδες από το μεσημέρι της 1^ης Μαρτίου, όταν δύο στελέχη των ενόπλων δυνάμεων συνελήφθησαν στο χερσαίο σύνορο της Ελλάδας με την Τουρκία και έκτοτε κρατούνται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας της γείτονος.

Ο κ. πρωθυπουργός όλο αυτό το διάστημα δεν έχει επιχειρήσει να επικοινωνήσει με τον Τούρκο Πρόεδρο γι’ αυτό το θέμα, παρά το γεγονός ότι μέχρι και η Γερμανίδα καγκελάριος έχει επικοινωνήσει με τον Erdoğan για το ίδιο αυτό ζήτημα χωρίς να την αφορά. Aν η κ. Merkel το θεωρεί δέον να επικοινωνήσει με την Άγκυρα για Έλληνες στρατιωτικούς, ο Έλληνας πρωθυπουργός μέσα σε τρεις εβδομάδες γιατί δεν το βρίσκει αναγκαίο; Ο κ. Τσίπρας προσκάλεσε τον R.T. Erdoğan στην Ελλάδα χωρίς εμφανή λόγο, την ίδια ώρα που οι δυτικές κυβερνήσεις θεωρούν ότι δημιουργεί ένα αυταρχικό καθεστώς με επίκεντρο την προσωπική του εξουσία. Ενώ μάλιστα οι υπόλοιπες δυτικές κυβερνήσεις απεχθάνονται τον Τούρκο Πρόεδρο για την εσωτερική του πολιτική και την προσέγγισή του με το Κρεμλίνο, ο Α. Τσίπρας είναι ο μοναδικός ηγέτης στην ΕΕ που διατηρεί καλές σχέσεις μαζί του. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, που μετά από τρεις βδομάδες κράτησης που ακόμη δεν έχουν επικοινωνήσει ο κ. Τσίπρας με τον T. Erdoğan για το θέμα των Ελλήνων στρατιωτικών;

Παράλληλα, τίθεται και ένα άλλο ζήτημα που αφορά την επιλεκτική ευαισθησία του κυβερνώντος κόμματος. Oι Έλληνες στρατιωτικοί κρατούνται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, φυλακές τις οποίες οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ επί χρόνια χαρακτήριζαν απάνθρωπες και τις κατήργησαν με το που βρέθηκαν στην εξουσία με τον νόμο Παρασκευόπουλου. Πώς εξηγείται το ότι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ από τη μία υποστηρίζουν ότι οι δυο κρατούμενοι στρατιωτικοί είναι μια χαρά στις φυλακές υψίστης ασφαλείας μιας χώρας, όπου το κράτος δικαίου έχει εξαφανισθεί, αλλά από την άλλη σύμφωνα με τα λεγόμενα τους τέτοιες φυλακές στην Ελλάδα είναι τελείως απαράδεκτες για την στέγαση μαζικών δολοφόνων;

Το πρόβλημα με την αντιμετώπιση του ζητήματος των δύο Ελλήνων στρατιωτικών υπό κράτηση στην Τουρκία δεν περιορίζεται στους χειρισμούς της κυβέρνησης. Το  μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας δείχνει να αγνοεί τη σημασία αυτού του συμβάντος. Από τότε που συνελήφθησαν οι Έλληνες στρατιωτικοί, οι μόνες διαδηλώσεις που έχουν γίνει στο κέντρο της πρωτεύουσας ήταν από αντεξουσιαστές για καταδικασμένους τρομοκράτες και τις τουρκικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Αφρίν.

Φυσικά, καλά κάνουν και διαδηλώνουν οι αντεξουσιαστές υπέρ των αιτημάτων των ινδαλμάτων τους, αλλά η παγερή σιωπή της πλειοψηφίας στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη για τους αιχμάλωτους στρατιωτικούς στέλνει το μήνυμα στην κυβέρνηση ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους φύλακες των συνόρων. Όλοι γνωρίζουμε την Ηριάνα και τον Περικλή που έχουν καταδικαστεί για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση με τα μικρά τους ονόματα, κανείς όμως δεν ξέρει τα ονόματα των Ελλήνων στρατιωτών που βρίσκονται υπό κράτηση σε ξένη χώρα, γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται.

Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε την εθνική επέτειο της 25^ης Μαρτίου. Οι εθνικές επέτειοι δεν υπάρχουν μόνο για να θυμόμαστε την θυσία προηγούμενων γενιών και να μην πάμε μια μέρα στη δουλειά μας, αλλά και για να τιμούμε την θυσία που πραγματοποιούν τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων που υπηρετούν σήμερα.

Με αφορμή την εθνική επέτειο της απελευθέρωσης από τους Οθωμανούς θα ήταν χρήσιμο να μεταφέρουμε ως κοινωνία την προσοχή μας από την κωμική σκανδαλολογία της κυβέρνησης για τη Novartis και το ΚΕΕΛΠΝΟ, εκεί που έπρεπε εξαρχής να βρίσκεται, στην άμεση και ασφαλή επιστροφή του Ανθυπολοχαγού Άγγελου Μητρετώδη και του Λοχία Δημήτρη Κούκλατζη.

Οι κοινωνίες που έδειξαν αδιαφορία για την τύχη των στρατιωτών τους και πιο συγκεκριμένα εκείνες που αμέλησαν τους συνοριοφύλακές τους, σύντομα έπαψαν να υπάρχουν. Οι αρχαιολογικές έρευνες στο σημερινό Passau δείχνουν ότι η Ρώμη λόγω της δημοσιονομικής κρίσης που περνούσε, είχε αμελήσει πλήρως την συνοριοφυλακή της εκεί. Το 460 μ.Χ. ο Άγιος Σεβερίνος ζητούσε μισθούς και ενισχύσεις, αλλά στη μακρινή σύγκλητο της Ρώμης οι πολιτικοί προτιμούσαν να ασχολούνται με τις μεταξύ τους διαμάχες. Όπως ήταν φυσικό, λίγα χρόνια μετά, η Ιταλία έχασε την ανεξαρτησία της και κατέληξε να βρίσκεται υπό τον Γοτθικό ζυγό για οκτώ δεκαετίες. Αν αυτή ήταν η κατάληξη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, πόσο χειρότερη θα είναι η τύχη της Ελλάδας, αν εξακολουθήσουμε να δείχνουμε αδιαφορία για την τύχη των ανθρώπων που φυλούν τα σύνορα μας.