Θα ξεκινήσω λέγοντας πως η παρότρυνση του τίτλου είναι πολιτικής φύσεως και, ως τέτοια, είμαι ελεύθερος να την κάνω. Τουλάχιστον αυτό αποφάσισε η Ελληνική Δικαιοσύνη η οποία δέχτηκε ότι όταν ο Καμμένος ο Πάνος παρότρυνε κάποιους συγκεντρωμένους να λιντσάρουν τον θρυλικό πασόκο (τον «μάρτυλα», αν θυμάστε) Πάχτα, το έκανε μιλώντας πολιτικά. Με δεδομένο ότι μιλάμε για την ίδια δικαιοσύνη που δέχτηκε πως το κήρυγμα μίσους τους Αμβρόσιου εναντίον των ομοφυλόφιλων δεν εμπίπτει στις διατάξεις του αντιρατσιστικού νόμου και ότι ο Αρτέμης ο Σώρρας έχει περιουσία 600 δισ., η απόφαση δεν εκπλήσσει ιδιαιτέρως. Αλλά γεννά απορίες. Η μία είναι αν, όταν παροτρύνουμε πολιτικά, μπορούμε να χρησιμοποιούμε μόνο το ρήμα «λιντσάρω» ή επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουμε και άλλα ρήματα. Δεν είναι δηλαδή σαφές αν μπορούμε να πούμε −πολιτικά μιλώντας πάντα− «Σφάχτε τον Καμμενο», «Σκοτώστε τον Καμμενο», «Πιάστε τον Καμμένο, γδύστε τον και κάντε του γλυκό έρωτα», ή το μόνο που επιτρέπει ο πολιτικός λόγος είναι το λιντσάρισμα.
Μια άλλη απορία είναι αν η προτροπή σε λιντσάρισμα (ή κάποιου άλλου τύπου έγκλημα) είναι νόμιμη μόνο όταν αφορά πολιτικούς ή μπορούμε να προτρέψουμε σε λιντσάρισμα μελών και άλλων επαγγελματικών ή κοινωνικών κατηγοριών. Από την απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης για τον Αμβρόσιο ξέρουμε ότι μπορούμε να πούμε «Φτύστε τους ομοφυλόφιλους», αλλά δεν είμαι σίγουρος αν μπορούμε να πούμε «Λιντσάρετε τον δικαστή που αθώωσε τον Καμμένο» (πολιτικά μιλώντας πάντα).
Πρόκειται για απορίες που νομίζω πως θα μας λύσει ο σύντροφος Κοντονής ο οποίος, αφού ζήτησε να μελετήσει την αθωωτική απόφαση για τον Αμβρόσιο, φαντάζομαι πως θα ζητήσει να μελετήσει και την αθωωτική απόφαση για τον Καμμένο. Άλλωστε πρόκειται για υποθέσεις με πολλές ομοιότητες (αν εξαιρέσουμε ότι ακόμα δεν έχουμε δει τον Καμμένο ντυμένο παπά).
Όπως και να έχει, οι απορίες αυτές αφορούν τους Καμμένους αυτής της Γης και τους ομοίους τους. Αυτούς δηλαδή που, είτε πολιτικά είτε όχι, γουστάρουν δολοφονίες και λιντσαρίσματα και άλλα τέτοια δυναμικά. Άλλωστε, οι πιθανότεροι να χρησιμοποιήσουν αυτές τις φράσεις είναι οι συνεταίροί του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι όμως επειδή, όπως πιστεύουν κάποιοι, το μόνο που ενώνει Αλέκση και Πάνο είναι η εξουσία και όταν αυτή χαθεί δεν θα υπάρχει τίποτα που να τους κρατάει μαζί.
Τον Αλέκση και τον Πάνο εκτός από το πάθος για εξουσία τούς ενώνουν και οι ομοιότητες στην αισθητική και το ήθος. Τους ενώνει η κοινή αντίληψη για την πολιτική. Οι ρετρό ιδέες. Ο κουτσαβακισμός. Ο λαϊκισμός. Το μουστάκι του Πολάκη και η καράφλα του Κουίκ. Τον Αλέκση και τον Πάνο τους ενώνουν πολύ περισσότερα από όσα τους χωρίζουν (εκτός, βέβαια, αν για κάποιο λόγο ή κάποιο διορισμό θεωρείτε σοβαρό άνθρωπο τον έναν από τους δύο). Ο Αλέκσης και ο Πάνος ταιριάζουν. Είναι ο τέντζερης και το καπάκι. Ο Φίλιππος και ο Ναθαναήλ. Ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ.
Αλλά ακόμα κι αυτοί οι ταιριαστοί μπορεί να χωριστούν. Όχι όμως επειδή θα τσακωθούν στα αλήθεια. Θα χωριστούν με τον ίδιο τρόπο που χωρίζονται οι ληστές προκειμένου να ξεφύγουν από τους αστυνομικούς που τους καταδιώκουν. «Εγώ θα πάω από εδώ κι εσύ θα πας από εκεί. Αν πιάσουν τον έναν, δεν ξέρει τίποτα για τον άλλον. Αν όλα πάνε καλά θα τα πούμε το βράδυ στο κρησφύγετο» ή κάπως έτσι. Και στο πλαίσιο αυτού του χωρισμού μπορεί να ακούσουμε και προτροπές για λιντσάρισμα. Και γιατί όχι; Στο κάτω-κάτω η ελληνική δικαιοσύνη απεφάνθη. Οι προτροπές αυτές επιτρέπονται. Και μπράβο τους.
20°
