Ο Σταύρος Κωνσταντινίδης και η φωτογράφος Villy Calliga τριγυρνούν στην πόλη και συναντούν πρόσωπα της τέχνης, της πολιτικής, της δημόσιας ζωής, σε ανύποπτες καθημερινές στιγμές, φτιάχνοντας κάθε φορά ένα μικρό, πλάγιο πορτραίτο.
Υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς να έχουν πάρει μυρωδιά από τη ζωή, ασχολούνται φανατικά με την πολιτική. Και άλλοι που έχοντας εξαντλήσει σε γερές δόσεις πολλές πλευρές του βίου, στρέφονται ενεργά στην πολιτική σε όψιμο χρόνο, κατανοώντας προφανώς την κορυφαία επίδραση και σημασία της. Στην δεύτερη αυτή κατηγορία ανήκει ο Πέτρος Τατσόπουλος, σε μία σπάνια εκδοχή συγγραφικής και πολιτικής συνύπαρξης.
Στον ιδανικό ορισμό της εξάλλου, η πολιτική είναι μία τέχνη. Τέχνη που εμπεριέχει την συνολική εμπειρία της ανθρώπινης περιπέτειας και την αέναη πραγμάτευση της συλλογικής συνύπαρξης στον δημόσιο χώρο. Με την έννοια αυτή η φιλοσοφία, οι επιστήμες, οι μυθιστορηματικές γραφές τροφοδοτούν αυτές πρωτίστως την πολιτική πράξη.
Κάπως έτσι νομίζω ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος μπλέχτηκε στα πολιτικά πράγματα πριν από περίπου 6 χρόνια, επανασυστηνόμενος όχι με κάποιο νέο του βιβλίο, αλλά κάνοντας κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία του, με τον κοινοβουλευτικό του λόγο, και με τις πυκνές, σχεδόν καθημερινές δημόσιες παρεμβάσεις του.
Μπορεί εκ πρώτης να θεωρείται ιδιόρρυθμη αυτή η παράλληλη άσκηση της πολιτικής πράξης από έναν συγγραφέα, αλλά στην πραγματικότητα μία κεντραρισμένη πολιτική συναίσθηση προϋποθέτει την ελάχιστη κατανόηση των λογοτεχνικών μοτίβων.
Άνθρωπος ευρυμαθής και πολυπράγμων συμπυκνώνει πολύ ενδιαφέρουσες χαρακτηριολογικές αντιθέσεις και συνθέσεις. Αριστερός της ανανεωτικότητας και φιλελεύθερος, συγγραφέας αλλά και μαχητικός, διανοούμενος και ορθολογιστής, είρων και αυτοσαρκαστικός (με λεπτό χιούμορ που καίει), καλλιεργημένος αλλά και πρακτικός, συγκρουσιακός αλλά και ευαίσθητος.
Παρ' όλα αυτά, επιλέγει το 2012 να εισέλθει στον ΣΥΡΙΖΑ, αντί πιθανώς στην τότε ΔΗΜΑΡ, χώρος που ομολογεί και ο ίδιος −και συμφωνούμε και εμείς οι τρίτοι παρατηρητές− ως φαινομενικά πιο συμβατός τότε στο ιδεολογικό προφίλ του. Βέβαια, χωρίς αυτήν την λοξοδρόμηση ίσως να μην καταλάβαινε από τόσο κοντά, τόσα πράγματα και θα στερούμασταν σήμερα το αποκαλυπτικό και αυτοκριτικό βιβλίο του «Ήμουν κι εγώ εκεί».
Πάντως, η πρόθεση του ίδιου τότε φαίνεται να ήταν ρομαντική, προσδοκώντας μάλλον αργά ή γρήγορα τη ρεαλιστική προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ και μιας πιθανής κεντροαριστερής στροφής του. Πράγμα, βέβαια, που αποδεικνύεται μέχρι και σήμερα ότι ήταν μακράν κάθε πραγματικότητας. Χρειάστηκε μάλλον να ψηλαφίσει δια ζώσης για να αμφισβητήσει.
Ο Πέτρος Τατσόπουλος δεν ντρέπεται να αναγνωρίσει πιθανά λάθη του. Λειτουργώντας με την αυτοπεποίθηση του γνώστη της μεγάλης εικόνας της λογοτεχνίας ξέρει ότι οι αντιφάσεις είναι αναπόσπαστο μέρος της πορείας της ζωής. Ότι η πολιτική κρίνεται στο πεδίο της εφικτότητας, αξιολογείται εκ των πραγμάτων από το αποτέλεσμα στη συγκυρία και δικαιολογεί λάθη και παραλείψεις αρκεί να ομολογηθούν με παρρησία.
Αποκορύφωμα της μέχρι σήμερα πολιτικής στάσης του, είναι η σθεναρή και επίμονη αντιπολίτευση απέναντι στο ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής από τη μία και η απαρέγκλιτη υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων τα οποία αντιλαμβάνεται ως φιλελεύθερες κατακτήσεις του διαφωτισμού, απαλλαγμένα από ιδεοληπτικές αριστερές ή δεξιές αγκυλώσεις. Για τα θέματα αυτά αξίζει μάλλον μία αναγνώριση θάρρους και τόλμης. Την αναγνώριση μίας ακατάπαυστης και ανυπόκριτης μαχητικότητας, που πολλές φορές μοιάζει με πεισματική επιμονή.
Αυτή η μαχητικότητα και η αντισυμβατικότητα, η ειλικρίνεια και η κοινή λογική, τα αντιλαϊκιστικά του αντανακλαστικά και οι άφοβες και τολμηρές του αντιπαλότητες στο κοινοβούλιο και στον δημόσιο πολιτικό λόγο, παρότι έδωσαν ένα νέο αέρα στο καταθλιπτικό πολιτικό περιβάλλον, δεν ξέρω πόσο εύκολα χωρούν στα στενά κομματικά κοστούμια της καχεκτικής πολιτικής ζωής.
Ο Τατσόπουλος, ως συγγραφέας, θα μπορούσε καλύτερα από όλους να κομίσει τον καλλιτεχνικό βολονταρισμό στην πολιτική, αλλά παρ' όλα αυτά, έδειξε απόλυτη αφοσίωση στον ρεαλισμό, στο αυτονόητο και στην κοινή λογική. Έτσι δεν διστάζει να επικρίνει την επινοητική βλακεία, όπου τη συναντά. Οι επικρίσεις του σε προσωπικούς τόνους απέναντι στα πρόσωπα της εξουσίας είναι πάντα μνημειώδεις με σκληρή γλώσσα αλλά σε γλαφυρούς τόνους. Σε αυτό το σημείο, έρχεται πάντα σε αντιπαράθεση με τους επικριτές του, που θεωρούν ότι πολλές φορές υπερβαίνει τα εσκαμμένα με τον οξύ του λόγο.
Ο Πέτρος Τατσόπουλος πολιτεύεται στο δημόσιο χώρο όπως ζει στην ιδιωτική του ζωή. Ανεπιτήδευτος, ειλικρινής, αυθόρμητος, κρατώντας το καυστικό χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό πάντα σε πρώτη γραμμή. Ίσως γιατί έτσι εσωτερικεύει την βεβαιότητά του, για την αναπόδραστη ανθρώπινη τραγικότητα.
Τον υποδεχθήκαμε στο Cafe Il Gato, στη στοά της Βουκουρεστίου, και ξεκινήσαμε την πολιτική κουβέντα, αφού για λίγο σκανάραμε την πολιτική επικαιρότητα με χιούμορ, που τόσο του αρέσει.
Η Villy Calliga ζει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα.Τα τελευταία δέκα χρόνια κινείται επαγγελματικά σε πολλαπλούς τομείς (αρχιτεκτονική φωτογραφία, documentary, φωτογραφία μόδας, photocollage, still life,πορτραίτα ιδιωτών, καλλιτεχνική φωτογραφία, illustrations κλπ )
Έχει επιμεληθεί σειρές φωτογραφικών και εικαστικών εκθέσεων (Transformations, Kyoto Dream, Περιπλανήσεις, Colors, Senses One Life One Body, Μορφές και αλλοιώσεις, Emvrio Anagenesis κλπ). Διοργάνωσε και επιμελήθηκε τους εικαστικούς κύκλους Twenty Boxes και Urban Lab για νέους φωτογράφους και εικαστικούς, στην Αθήνα.
Τον τελευταίο χρόνο επικεντρώθηκε στην αφηγηματική της φωτογραφίας ολοκληρώνοντας το «Desmoi- The Mother Daughter project», μια φωτογραφική μελέτη της σχέσης μητέρας – κόρης.
17°
