Η ελληνική δικαιοσύνη στηρίζει το Μίσος (αλλά μας βοηθά να εκφραστούμε)

Η φράση «έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη» είναι από τις πιο ακατανόητες φράσεις που μπορεί να ακούσει κανείς. Με δεδομένο ότι το μόνο ελληνικό στο οποίο κανείς μπορεί να έχει πραγματική εμπιστοσύνη είναι η φέτα, η δήλωση τυφλής εμπιστοσύνης σε έναν θεσμό από Έλληνες, με Έλληνες, για Έλληνες, είναι τόσο ακατανόητη όσο η φράση «έχω εμπιστοσύνη στο ελληνικό ποδόσφαιρο» ή η φράση «έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δημοσιογραφία» ή η φράση «έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική κυβέρνηση». Δικαιολογείται μόνο από κατηγορούμενους που θέλουν να καλοπιάσουν την έδρα ή από ενόχους που θέλουν να παραστήσουν τα αθώα περιστέρια (λες και μπορεί ποτέ αυτές οι βρομερές ιπτάμενες χεζομηχανές να είναι αθώες). 

Δεν εννοώ ότι δεν υπάρχουν δικαστές άξιοι εμπιστοσύνης. Προφανώς θα υπάρχουν και πιθανότατα να είναι πολλοί. Όμως, η δήλωση σύμφωνα με την οποία όλοι οι δικαστές είναι άξιοι εμπιστοσύνης δείχνει άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα στην οποία πριν από κάποια χρόνια είχε κυριαρχήσει το σκάνδαλο του παραδικαστικού κυκλώματος, το οποίο κατέδειξε τους στενούς δεσμούς μερίδας των δικαστών με την Εκκλησία. Δεσμοί προφανείς, αν σκεφτεί κανείς πως στα δικαστήρια οι δικαστές δικάζουν μπροστά από μια εικόνα του Ιησού. Πιθανότατα για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία πως στα ζητήματα που υπάρχει θρησκευτική διάσταση, η δικαιοσύνη είναι τόσο αμερόληπτη όσο ένας αθλητικός δικαστής που θα δίκαζε έχοντας πίσω του μια αφίσα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο.

Υπό αυτήν την έννοια, η αθώωση του Αμβροσίου από το Πλημμελειοδικείο του Αιγίου μπορεί να εκπλήσσει μόνο όσους δεν έχουν ποτέ ζήσει στην ωραία μας χώρα. Οι υπόλοιποι ξέρουμε πως ο Αμβρόσιος είναι ένοχος με την ίδια σιγουριά που ξέρουμε πως, αν το πορτοφόλι μας βρεθεί στο χέρι ενός συμπολίτη που το είχε χώσει στην τσέπη μας, ο συμπολίτης αυτός είναι κλέφτης, αλλά δεν πέφτουμε από τα σύννεφα.  

Ο Αμβρόσιος στάζει μίσος για τους ομοφυλόφιλους από κάθε πόρο του ανέγγιχτου, ερωτικά, σώματός του και η λύσσα με την οποία κηρύσει αυτό το μίσος θα έκανε τους Γερμανούς ναζί της δεκαετίας του 30 να χαμογελάσουν επιδοκιμαστικά. Κι επειδή το κήρυγμα μίσους από μόνο του ποτέ δεν είναι αρκετό, φροντίζει να το συνοδεύει και με προτροπές βίας. Κι αυτό το βλέπουμε όλοι, εκτός από τους εκπροσώπους της ελληνικής δικαιοσύνης.

Οι δικαστές του Αιγίου, αυτοί που άκουσαν ατάραχοι τον Αμβρόσιο να λέει πως αν ήταν νόμιμο, θα σκότωνε ομοφυλόφιλους, ενδεχομένως να πιστεύουν ότι το «φτύστε τους» είναι μια προτροπή για αποφευχθεί το κακό το μάτι. Και σίγουρα θεωρούν πως οι φράσεις «Είναι εκτρώματα της φύσεως!», «Ψυχικά και πνευματικά πάσχουν!», «Είναι άτομα με διανοητική διαταραχή!», όταν χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν όλους τους ομοφυλόφιλους, δεν είναι παραβιάσεις του αντιρατσιστικού νόμου, δεν είναι φράσεις ρατσιστικού μίσους που προτρέπουν σε εγκλήματα ρατσιστικού μίσους, αλλά απλές αξιολογικές κρίσεις.

Υπάρχει περίπτωση να έχουν δίκιο; Φυσικά και όχι, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Η απόφασή τους είναι μια δικαστική απόφαση και ως τέτοια γίνεται, υποχρεωτικά, σεβαστή. Κι αν δεν είμαστε στενόμυαλοι, θα καταλάβουμε πως εκτός από σεβαστή μπορεί να γίνει και εργαλείο διεύρυνσης της ελευθερίας της έκφρασης.

Τώρα πια και χάρη στην απόφαση αυτή μπορούμε να πούμε άφοβα, γνωρίζοντας πως κινούμαστε εντός του νομικού πλαισίου όπως αυτό ορίζεται από τα ελληνικά δικαστήρια, τα εξής:

Μην πλησιάζετε τους αρχιερείς της Εκκλησίας! Μην τους ακούτε! Μην τους εμπιστεύεσθε! Είναι οι κολασμένοι της κοινωνίας! Φτύστε τους! Αποδοκιμάστε τους! Είναι εκτρώματα της φύσεως! Ψυχικά και πνευματικά πάσχουν! Είναι άτομα με διανοητική διαταραχή! Δυστυχώς τα μέλη της Ιεράς Συνόδου είναι τρις-χειρότεροι και πολύ πιο επικίνδυνοι από κάποιους, που ζουν στα τρελοκομεία! Μη διστάζετε, λοιπόν! Όταν και όπου τους συναντάτε, φτύστε τους! Μην τους αφήνετε να σηκώνουν κεφάλι! Είναι επικίνδυνοι!

Κι αν δεν θέλουμε να πούμε αυτά τα λόγια για τους δεσπότες και τους μητροπολίτες μας, μπορούμε να τα πούμε για τους Έλληνες δικαστές. Κι αν δεν θέλουμε ούτε γι’ αυτούς, μπορούμε να τα πούμε για όλους τους μαύρους του πλανήτη. Ή για τους μαύρους Έλληνες. Ή για τους μαύρους μετανάστες. Ή για τους μετανάστες γενικά, ανεξαρτήτως χρώματος. Ή για τους Εβραίους. Ή για όποιον έχει διαφορετική πίστη από τη δική μας. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα λόγια για όποιο σύνολο ανθρώπων θέλουμε. Μπορούμε να καλέσουμε σε φτύσιμο (για αρχή) όποιας φυλής ή φύλου δε γουστάρουμε. Μπορούμε να εκφράσουμε το ρατσιστικό μίσος μας ελεύθερα. Η ελληνική δικαιοσύνη μας αφήνει. Και μπράβο της.

Υ.Γ. 1 - Ο αντιρατσιστικός νόμος είναι προβληματικός και η χρησιμότητά του στην προσπάθεια να περιοριστούν οι επικίνδυνοι ηλίθιοι που κρίνουν τους ανθρώπους με βάση τη φυλή ή το φύλο είναι αμφισβητήσιμη. Παρόλα αυτά, ο νόμος υφίσταται και τα δικαστήρια, θέλουν δεν θέλουν, είναι υποχρεωμένα να τον εφαρμόσουν ή να γνωμοδοτήσουν εναντίον του.

Υ.Γ. 2 – Με αφορμή τον Αμβρόσιο άρχισε να ξανακυκλοφορεί το παλιό παραμύθι στο οποίο ο Αμβρόσιος είναι μια σκοτεινή εξαίρεση στη, γεμάτη Αγάπη, Εκκλησία μας. Στην πραγματικότητα, αν η Εκκλησία είχε οποιαδήποτε σχέση με την Αγάπη, αν δεν ήταν ένα καζάνι που μαγειρεύεται το μίσος για ό,τι είναι διαφορετικό, η Ιερά Σύνοδος θα είχε ήδη κάνει κάτι για την περίπτωση Αμβρόσιου. Αν ο Αμβρόσιος ήταν ένα αγκάθι στο σώμα της Εκκλησίας, θα είχε βρεθεί ένας τρόπος η Εκκλησία να απαλλαγεί από αυτό. Αλλά αυτό στο οποίο διαφέρει από την υπόλοιπη Εκκλησία ο Αμβρόσιος δεν είναι το μίσος του, αλλά η απόλυτη απροθυμία του να το καμουφλάρει.