Την αρχή έκανε η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Ήταν πολύ αριστερή, ενεπλάκη σε μια κεντροδεξιά κυβέρνηση, απέτυχε και διαλύθηκε. Ακολούθησε το ΠΟΤΑΜΙ. Ήταν εξωφρενικά αρχηγικό, σχεδόν απολιτικό, με ευμετάβλητο στίγμα, μπέρδεψε και μπερδεύτηκε, απαξιώθηκε. Ενδιάμεσα είχαν προσπαθήσει οι «58» αλλά τα κόμματα του κεντροαριστερού χώρου δεν ήταν ακόμα ώριμα για μια μεγάλη συνεργασία. Όλες οι προσπάθειες ήθελαν να συσπειρώσουν τον κόσμο του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ, να φτιάξουν ένα νέο κόμμα, left liberal (;) γεύσης, να καλύψουν το πολιτικό κενό. Έμειναν ημιτελείς. Πολλές απόψεις, πολλές προσωπικές στρατηγικές, κανένας αδιαφιλονίκητος αρχηγός. Τελικά τους πρόλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ και μάζεψε όλο το χαρτί με τις γνωστές συνέπειες.
Όταν όλοι φτώχυναν έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και ζήτησαν στέγη στο ΠΑΣΟΚ, που λίγο νωρίτερα «έφτυναν» κανονικά. Και αυτό τους δέχτηκε μιας και είχε γίνει φανερό ότι το παλιό ισχυρό brand name δεν πουλούσε πλέον. Πάμε λοιπόν κάτω από μια νέα ομπρέλα με άλλο όνομα, μπας και τσιμπήσει και κανένας άσχετος. Με αρχηγό εκλεγμένη από ανοικτές διαδικασίες, παλιό στέλεχος, φυσικά του ΠΑΣΟΚ. Βασικός στόχος, ο επαναπατρισμός των παραδοσιακών ψηφοφόρων που είχαν μεταναστεύσει στο ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι στιγμής η προσπάθεια δεν φαίνεται να δικαιώνεται. Γιατί άραγε;
Γιατί το όχημα είναι παλιό και ταλαιπωρημένο. Ένα μαζεματάκι, ένα βαψιματάκι δεν μπορούν να το κάνουν καινούργιο. Το νέο αίμα που μπήκε μέσω κάποιων στελεχών που εκπροσωπούν τον εαυτό και την παρέα τους, είναι λίγο και δεν δύναται. Η αρχηγός, καλή και χρυσή, αλλά είναι πολύ ΠΑΣΟΚ για να εμφανιστεί ως κάτι νέο και καταπληκτικό, να συγκινήσει και να πείσει. Δεν πείθει δηλαδή ούτε τους οργανωμένους. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά με το καλημέρα μπήκαν τα θέματα των διαφορετικών φυλών, ομάδων και φατριών που θέλουν να διατηρούν τους στρατούς και την αυτονομία τους. Γιατί δεν ξέρεις τι γίνεται στο μέλλον, μπορεί το πράγμα να μην τραβήξει και άλλο να βρεθείς μόνος σου σαν την καλαμιά στον κάμπο της πολιτικής και άλλο με ένα κάποιο κόμμα έστω και ως όνομα.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς έμπειρος στην πολιτική για να καταλάβει ότι δεν υπάρχει καμιά ομοψυχία στους συμβαλλόμενους. Ούτε συνέδριο δεν μπόρεσαν να κάνουν. Αντιθέτως υπάρχει καχυποψία και τριβή απότοκο της ανάγκης συνεργασίας ως λύση επιβίωσης. Αν ο Σταύρος είχε σήμερα ένα 8% ούτε θα συζητούσε μαζί της. Αν η Φώφη είχε ένα 15%, ίσως να τον δέχονταν ως απλό μέλος. Δύσκολο να επιβιώσει στην Ελλάδα ένα σχήμα με πολλούς αρχηγούς. Όχι εν δυνάμει αρχηγούς, όχι δελφίνους, αλλά αρχηγούς. Που θεωρούν ότι η ζωή και η κοινωνία τους χρωστάνε. Και να είχαν και τα φόντα;
Αλλά όλα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν δευτερεύοντα αν το κίνημα είχε κάτι διαφορετικό και πειστικό να πλασάρει στους ψηφοφόρους. Ψέματα χοντρά δεν μπορεί να πει, αν και δε νομίζω ότι θα το ήθελε. Πρόλαβε ο Τσίπρας και τα είπε όλα και ο κόσμος είναι πλέον ψιλιασμένος. Τι να πει; Ότι θα μας βγάλει από την επιτήρηση, ότι θα σβήσει το χρέος το επονείδιστο; Λεφτά δεν υπάρχουν για να υποσχεθεί ότι θα μας τα μοιράσει. Συνεπώς καταναλώνεται σε σοσιαλιστικές επαναλήψεις με ολίγον από μεταρρύθμιση και χλωμό έως κίτρινο φιλελευθερισμό. Ανένδοτος αγώνας από τα 60s εναντίον τίνος; Ελάτε σε μας που δεν είμαστε ανάλγητοι νεοφιλελεύθεροι και θα κάνουμε αναδιανομή, με βιώσιμη ανάπτυξη και σεβασμό στο περιβάλλον. Γιατί είμαστε και προοδευτικοί, εκτός των άλλων. Μας τα ’παν και άλλοι αριστεροί. Χωρίς όμως το διά ταύτα.
Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και οι συνταξιούχοι που πληρώνονται από φόρους και εισφορές κάθε πρώτη του μήνα, αθροίζουν 3,6 εκατ. ψυχές. Άρα, σε κάθε εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα εκτός ανέργων και προστατευόμενων μελών αναλογούν 1,8 εργαζόμενοι του δημοσίου και συνταξιοδοτούμενοι. O μέσος μισθός στο δημόσιο και η μέση σύνταξη είναι υψηλότερα από το μέσο μισθό στον ιδιωτικό τομέα που είναι ο χρηματοδότης του όλου κόλπου. Τι άλλο θέλετε, παιδιά της προόδου, για να καταλάβετε ότι η χώρα δε σώζεται με τα σοσιαλιστικά φληναφήματα; Αν και δεν ξέρω αν σώζεται γενικώς.
Μιας και κάνατε και συνέδριο, κάτι για πλήρη απελευθέρωση της αγοράς έχει; Λιγότερη φορολογία; Συγκεκριμένα κίνητρα μεγάλων επενδύσεων; Μήπως λιγότερο κράτος και δραστικές ιδιωτικοποιήσεις; Δημόσια ασφάλεια; Αξιολόγηση δημοσίων που θα επιφέρει συνέπειες; Κάτι συγκεκριμένο για το μεταναστευτικό, δηλαδή το μέγα πρόβλημα της επόμενης μέρας; Και με τις συμμαχίες τι θα γίνει; Με την απλή αναλογική; Άκουσα ότι για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είστε θετικοί, ελπίζω και στην πράξη. Καλά κάνει και δεν έχει τίποτα από αυτά γιατί όλα έχουν σήμερα φιλελεύθερες και όχι «προοδευτικές» απαντήσεις.
Έλα μου όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη στρίψει δεξιά και φιλοευρωπαϊκά και πουλάει ακριβώς τα ίδια ενώ κρατάει και το αριστερό πλεονέκτημα. Έλα που είναι, όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες, πελατειακός και πολυσυλλεκτικός και πάνω απ’ όλα καθαρός. Έλα που όπου να ’ναι αφήνει τον ΑΝΕΛ και ρετουσάρει το αριστερό προσωπείο. Έλα που είναι και θα μείνει ως το τέλος εκλογικά ανθηρός γιατί ο Τσίπρας ως ηγέτης πουλάει ακόμα στο πόπολο. Πώς να πάρεις κόσμο από κει και να γίνεις χαλίφης στη θέση του χαλίφη;
Αλλά και από την άλλη πλευρά τα πράγματα είναι δύσκολα. Γιατί όταν στοχεύεις στο μαντρί της Αριστεράς, είσαι και υποχρεωμένος να ανοίγεις τάφρο με την κεντροδεξιά προσέχοντας μη δυσφημιστείς και λερώσεις το αριστερό προφίλ σου. Αποφεύγεις τα φιλελεύθερα ανοίγματα, τα οποία ούτως ή άλλως δεν πιστεύεις. Άρα ένας φιλελεύθερος κεντροδεξιός Μητσοτάκης δεν σου επιτρέπει να του πάρεις χαλαρούς κεντρώους ψηφοφόρους που αναμένουν από αυτόν ανάλογες πολιτικές. Κι ας είναι το κόμμα του δεξιό. Συνεπώς δεν έχεις να πεις κάτι διαφορετικό από το ήδη υπάρχον αλλά ούτε και μπορείς να προκαλέσεις πολιτικό κενό ώστε να το γεμίσεις. Χρειάζεσαι καινούργια πράγματα που δεν είναι στη γκάμα σου, αλλά ίσως και να μην υπάρχουν.
Αν είχες, για παράδειγμα, έναν/μια χαρισματικό ηγέτη, νέο, καθαρό και φωτεινό με προοδευτικές καταβολές θα μπορούσες να πείσεις όσους αναζητούν μεσσία. Αν είχες έναν έξαλλο λαϊκιστή και ήσουν κόμμα νέο, σε στυλ «5 αστέρων», ίσως να μπορούσες να μας γυρίσεις στο 2014 και να στήσεις ξανά μανά το αντιευρωπαϊκό κόλπο. Αλλά με ανοικτό «Σκοπιανό», αγριεμένο Ερντογάν και Τουρκία που πάει με χίλια, κανείς πια δεν ψιθυρίζει τη λέξη Grexit. Συνεπώς το Κίνημα δεν έχει προς το παρόν ελπίδες να μπει σφήνα στο νέο δικομματισμό. Ούτε και τα φόντα να το κάνει. Το Κίνημα Αλλαγής είναι πολύ ΠΑΣΟΚ για να περάσει απαρατήρητο. Και οι μετεγγραφές επαρχιακού αεροδρομίου τελείως μα τελείως απαξιωμένες. Όσο επιμένει να κρατάει φαινομενικά ίσες αποστάσεις, κάποιος κόσμος το καταγράφει δύσθυμα στην Αριστερά και αναμένει να το δει στο πλάι του ΣΥΡΙΖΑ και απέναντι στη ΝΔ στις κρίσιμες επιλογές που έχει το άμεσο μέλλον. Ενώ στους ψηφοφόρους του το «αντισύριζα» είναι ισχυρότατο. Αδιέξοδο.
Το διακινούμενο κόκκινο προφίλ δε σημαίνει με τίποτα ότι το Κίνημα Αλλαγής θα βάλει τη χώρα σε περιπέτειες απλής αναλογικής ή νέων εκλογών με αφορμή την προεδρία της Δημοκρατίας. Έχει έμπειρα και δημοκρατικά στελέχη, έχει δίψα για συμμετοχή στη διακυβέρνηση, έχει αποθέματα υπευθυνότητας ώστε να σταθεί στη σωστή πλευρά της ιστορίας την κρίσιμη στιγμή. Αλλά και αυτά να μην είχε, θα είναι τέτοια η απαξίωση της αριστεράς εκείνες τις ώρες που κανείς του χώρου δεν θα τολμήσει να υποστηρίξει το μπουρλότο σαν το Σαμουήλ στο Κούγκι. Αν δηλαδή θέλει να βρει μετά ψήφο στην κάλπη του. Γιατί άλλωστε; Για να σώσει την αριστερή ψυχή που δεν έχει; Πείθεται ο κοσμάκης ότι το ΠΑΣΟΚ που απέμεινε είναι αριστερό; Αξίζει το μπάχαλο σε μια χώρα που καρκινοβατεί;
Το Κίνημα απλά έχει επιλέξει το ρόλο του τρίτου και τον υπηρετεί διαθλαστικά. Ανάβει αριστερό φλας για να στρίψει τελικά δεξιά. Δεν είναι μια παραξενιά του χώρου. Είναι που την σήμερον «ουκέτι η σοσιαλδημοκρατία έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ».
Το σίγουρο; Το Κίνημα Αλλαγής με αυτήν την πλατφόρμα και αυτό το έμψυχο υλικό δεν φέρνει τίποτα καινούργιο και καμιά αλλαγή στα πολιτικά μας πράγματα. Με μονοψήφιο ή διψήφιο ποσοστό, παραμένει στάσιμο νομοτελειακά. Και αυτό το ξέρουν πρώτοι απ’ όλους τα στελέχη του. Αλλά δεν μπορούν να κάνουν και κάτι διαφορετικό. Προέχει η επιβίωση.
10°
