Ας υποθέσουμε πως είστε ένας πολιτικός της αντιπολίτευσης που η καριέρα του δεν βρίσκεται στην καλύτερή της φάση. Κι ας υποθέσουμε πως ο πρωθυπουργός, που κατά γενική ομολογία είναι ένας απατεώνας (πολιτικά μιλώντας), που είναι ένας αδίστακτος εξουσιομανής αριβίστας που έχει χρησιμοποιήσει κάθε μέσο προκειμένου να πετύχει τους ιδιοτελείς σκοπούς του, σας ζητά να συναντηθείτε. Και όχι απλώς να συναντηθείτε, αλλά η συνάντησή σας να γίνει δημοσίως ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη της συναινετικής του διάθεσης, αλλά και να επιβεβαιώσει πως βρίσκεστε ακόμα στο προσκήνιο. Εσείς:
α)Αρνείστε. Δεν έχετε καμία δουλειά να μιλάτε με απατεώνες. Έτσι κι αλλιώς οποιαδήποτε συμφωνία με έναν αναξιόπιστο άνθρωπο δεν έχει καμία αξία. Και σίγουρα δεν θέλετε να τον βοηθήσετε να φτιάξει την εικόνα του. Μπορεί να μην είστε στην καλύτερη στιγμή της καριέρας σας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα συμμαχήσετε και με τον διάβολο.
β) Δέχεστε τη συνάντηση αλλά αρνείστε τη δημοσιότητα. Θέλετε να ακούσετε τι έχει να σας πει, αλλά δεν θέλετε να λειτουργήσετε ως κολυμπήθρα ενός απατεώνα. Ας αποδείξει πρώτα τις καλές του προθέσεις και μετά βλέπετε.
γ) Λέτε ναι σε όλα. Θα τον συναντήσετε και θα τον βοηθήσετε να φτιάξει το συναινετικό προφίλ που θέλει. Δεν πειράζει που είναι απατέωνας. Δεν πειράζει που είναι αδίστακτος. Δεν πειράζει που είναι αριβίστας. Δεν πειράζει που οι άνθρωποί του έχουν συκοφαντήσει με τον χυδαιότερο τρόπο και εσάς και τους φίλους σας στο παρελθόν. Δεν πειράζει που θα το ξανακάνουν στο μέλλον. Σημασία έχει να ξαναβρεθείτε στο κέντρο του παιχνιδιού.
Δεν ξέρω τι απαντήσατε σ’ αυτό το μικρό τεστ. Από τη στιγμή που δεν είστε πολιτικοί, δεν έχει και σημασία. Σημασία έχει ότι ο Σταύρος ο Θεοδωράκης, που είναι πολιτικός, διάλεξε το γ.
Το παράδειγμα του Φίφη (Φώτιος-Φανούριος) του Κουβέλη είναι γνωστό. Τρία χρόνια κωλοτρίψιμο στους παλιούς πολιτικούς του αντιπάλους και υβριστές του είχαν ως αποτέλεσμα μια πολύ καλή θέση σε ένα πολύ καλό υπουργείο. Τρία χρόνια επίμονα φιλιά σε κατουρημένες συριζαϊκές ποδιές αρκούσαν για να ξαναγίνει παράγοντας του τόπου ένας παρηκμασμένος πολιτικός που ξεγέλασε ως σοβαρός επειδή μίλαγε πολύ χωρίς να λέει τίποτα. Είναι όμως αυτό το παράδειγμα τόσο δελεαστικό για να θέλει ο Σταύρος ο Θεοδωράκης να γίνει ο νέος Φίφης Κουβέλης;
Ο ίδιος λέει πως η συνάντηση με τον Αλέκση έγινε για να συζητηθεί μια πρόταση του Ποταμιού για το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας (μη τα ρωτάτε... Εν τάχει να σας πω ότι είναι μια πρόταση για ένα όργανο μεγέθους εθνοσυνέλευσης που κατά πάσα πιθανότητα θα συνεδριάζει στο ΣΕΦ) και προσθέτει πως η κρίσιμη φάση στην οποία βρίσκονται τα εθνικά θέματα μάς θέλουν όλους ενωμένους.
Ομολογώ πως περίμενα μια καλύτερη εξήγηση. Προσωπικά, θα επέλεγα κάτι σαν «εκεί που περπατούσα στον δρόμο συνάντησα έναν βάτραχο, τον πήρα στα χέρια μου, τον φίλησα κι εκείνος μου είπε πως είναι μια μαγεμένη πριγκίπισσα που τα μάγια της θα λυθούν μόνο αν συναντήσω τον πρωθυπουργό». Αλλά αυτός είμαι εγώ. Ο Θεοδωράκης επέλεξε το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας.
Είναι δύσκολο να καταλάβω πώς είναι δυνατόν κάποιος να πιστεύει ότι μπορεί να εμπιστευτεί σε οτιδήποτε τον πιο αναξιόπιστιο πολιτικό των τελευταίων δεκαετιών. Μου είναι δύσκολο να καταλάβω πως είναι δυνατόν κάποιος να μην καταλαβαίνει πως εθνικά συμφέρον είναι η χώρα να μην έχει για πρωθυπουργό έναν τύπο που χειρίζεται τα εθνικά θέματα με μοναδικό γνώμονα τα πρόβληματα που μπορεί να δημιουργήσει στην αντιπολίτευση. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν ένας έμπειρος της επικοινωνίας όπως ο Θεοδωράκης να μην καταλαβαίνει ότι μια φωτογραφία δίπλα στον Αλέκση το μόνο που λέει είναι «ρε σεις, δεν είναι και τόσο κακό παιδί ο Αλέκσης τελικά». Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έθεσε ως προϋπόθεση της συζήτησης τη συμμετοχή και άλλων αρχηγών; Γιατί δεν είπε ένα: «Για να έχει νόημα η συζήτηση πρέπει οπωσδήποτε να συμμετάσχουν και ο Κυριάκος με τη Φώφη. Διαφορετικά δεν είναι εθνική συνενόηση, είναι ραντεβουδάκι». Και κυρίως, δεν μπορώ να καταλάβω αυτό: Αφού ο καημός του Σταύρου του Θεοδωράκη είναι η εθνική συνεννόηση για το Συμβούλιο Ασφάλειας και όχι η φωτογράφιση-πλυντήριο με τον Αλέκση, γιατί δεν έστειλε απλώς το σχέδιο νόμου που έχει ετοιμάσει το Ποτάμι; Αν γίνονταν δεκτό, έχει καλώς κι, αν όχι, καλή καρδιά. Γιατί έπρεπε σώνει και καλά εκτός από ένα συμβούλιο να φτιάξει και την εικόνα του Αλέκση;
Και μετά κατάλαβα.
Κατάλαβα πως επειδή ο Σταύρος ο Θεοδωράκης δεν είναι χαζός, καταλαβαίνει πως δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη σε έναν αναξιόπιστο. Καταλαβαίνει πως το εθνικό συμφέρον είναι να μην είναι πρωθυπουργός κάποιος που παίζει ζάρια με τα εθνικά συμφέροντα. Καταλαβαίνει πως ένας πρωθυπουργός κι ένας αρχηγός ενός κόμματος που σχεδόν δεν υφίσταται δεν είναι εθνική συνεννόηση, αλλά ραντεβουδάκι. Και κυρίως καταλαβαίνει πως το ζητούμενο ήταν η εξυπηρέτηση του πρωθυπουργικού προφίλ.
Κατάλαβα πως μπορεί ο Σταύρος ο Θεοδωράκης να μην είναι χαζός, αλλά είναι ένας πολιτικός που πριν το Κίνημα Αλλαγής ήταν αρχηγός σε ένα κόμμα που στις δημοσκοπήσεις έπιανε νούμερα βαρυχειμωνιάς και μετά το Κίνημα Αλλαγής είναι στέλεχος σε ένα κόμμα που κουμάντο κάνουν άλλοι. Είναι ένας πολιτικός που ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα στην πρώτη γραμμή και τώρα, που τη βλέπει να βρίσκεται στη χειρότερη της στιγμή, γυρεύει ένα σωσίβιο.
Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί δεν τον ενδιαφέρει το ποιος θα του πετάξει το σωσίβιο. Γιατί να θέλει τόσο πολύ να συνεχίσει να είναι πολιτικός πρώτης γραμμής, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να σημαίνει ότι θα καταντήσει να μοιάσει στον Φίφη τον Κουβέλη. Και μπράβο του.
12°
