Αυτογκόλ Τσίπρα με Σαββίδη

Υπάρχει ένας κανόνας στην πολιτική ότι δεν πρέπει να κάνεις επιλογές το βάρος των οποίων δεν μπορείς να σηκώσεις. Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας μας έχει συνηθίσει να σπάει αυτόν τον κανόνα. Ο λογαριασμός της κρίσης του 2015, τον οποίο όλοι αναγνωρίζουν και διεξάγεται μια πολιτική μάχη για τον προσδιορισμό του, είναι ένα από τα αποτελέσματα των ριψοκίνδυνων επιλογών του κ. Τσίπρα.

Πρόβλημα στο ξεκίνημα

Η κυβερνητική ηγεσία επέλεξε το ζήτημα της κάθαρσης σαν προνομιακό πεδίο αναμέτρησης με τη ΝΔ εκτιμώντας ότι οι διαχειριστικές σκιές του παρελθόντος μπορεί να αξιοποιηθούν πολιτικά για να περιοριστεί το δημοσκοπικό προβάδισμα της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Ανεβάζοντας τον πήχη στα θέματα της διαφάνειας και της κάθαρσης των σκανδάλων η κυβέρνηση θα έπρεπε να ήταν έτοιμη να παρουσιάσει τον καλύτερο εαυτό της σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του δημόσιου συμφέροντος και του δημόσιου χρήματος για να ενισχύσει την αξιοπιστία των επιχειρημάτων της.

Η πολιτική διαχείριση του σκανδάλου της Novartis αποδείχθηκε προβληματική από την αρχή. Η κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε με το συνολικό σκάνδαλο που είναι τεράστιων οικονομικών και κοινωνικών διαστάσεων αλλά πήγε απευθείας στη στοχοποίηση δέκα πολιτικών αντιπάλων της αφήνοντας την ελβετική πολυεθνική στο απυρόβλητο. Κατηγόρησε ορισμένους πολιτικούς οι οποίοι είναι εμφανώς άσχετοι με την υπόθεση και μπορούν να επιχειρηματολογήσουν με καταλυτικό τρόπο, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον κ. Βενιζέλο. Έκανε επιλογή πολιτικών αντιπάλων για να τους παραπέμψει στην προανακριτική επιτροπή ενώ κάλυψε πλήρως τα δικά της στελέχη απορρίπτοντας την πρόταση της ΝΔ για τη διερεύνηση παρόμοιων καταστάσεων επί κυβέρνησης Τσίπρα. Το σημαντικότερο είναι ότι το σύστημα Μαξίμου, με τις μεθοδεύσεις που έκανε, δημιούργησε την εντύπωση ότι έχει μετατρέψει την αναγκαία κάθαρση ενός μεγάλου σκανδάλου σε πολιτική σκευωρία ενισχύοντας την άποψη ότι στην Ελλάδα ακόμη και η κάθαρση μπορεί να είναι βρώμικη.

Κάτω από τον πήχη

Κι ενώ η κοινή γνώμη ταλαντεύεται μεταξύ της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας και της κριτικής που ασκούν στην κυβέρνηση τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ήρθε η υπόθεση Σαββίδη να δείξει ότι ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του δεν μπορούν να μετατρέψουν οποιαδήποτε κάθαρση σε πολιτικό κεφάλαιο γιατί εφαρμόζουν τις πρακτικές τις οποίες καταγγέλλουν με φραστική βιαιότητα.

Ο κ. Σαββίδης έχει δηλώσει υποστηρικτής του κ. Τσίπρα τον οποίο θεωρεί ελληνική εκδοχή του Πούτιν, έχει τονίσει ότι σε ό,τι τον αφορά ο κ. Μητσοτάκης δεν πρόκειται να δει εξουσία και έχει ξεκαθαρίσει ότι στο θέμα του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες έπαιξε συνειδητά το ρόλο του κυβερνητικού «λαγού». Από την πλευρά του ο κ. Τσίπρας έχει νομοθετήσει για να διευκολυνθεί η ΣΕΚΑΠ του κ. Σαββίδη για ένα πρόστιμο το οποίο κουβαλάει από προγενέστερη διαχειριστική περίοδο, ξέχασε τα περί περιορισμού της ρωσικής επιρροής τα οποία επικαλείται για την προσέγγιση με τα Σκόπια και έδωσε την ευκαιρία στον κ. Σαββίδη να ελέγξει το στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Θεσσαλονίκης και τον διευκολύνει στην προσπάθειά του να αναδειχθεί σε ισχυρό και φυσικά φιλοκυβερνητικό ιδιοκτήτη ΜΜΕ.

Συνεργαζόμενος με τον κ. Σαββίδη, ο κ. Τσίπρας άρχισε να ξεπερνάει τις πολιτικές αναστολές που έπρεπε να διατηρήσει. Ευχήθηκε το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου να πάει στον ΠΑΟΚ, άσκησε την επιρροή του για να πέσει ο ΠΑΟΚ στα μαλακά σε υποθέσεις που οδήγησαν άλλες ομάδες, όπως τον Παναθηναϊκό, σε σκληρή τιμωρία και οικονομικό αδιέξοδο. Την περασμένη Κυριακή είχε προετοιμαστεί, με αλλαγή αποφάσεων της αθλητικής Δικαιοσύνης την τελευταία στιγμή, ο αγωνιστικός θρίαμβος του Σαββίδη και η προώθηση των πολιτικών στόχων του Τσίπρα. Μόνο που ο Σαββίδης δεν είναι ένας απλός διαπλεκόμενος, έχει χαρακτηριστικά Ρώσου ολιγάρχη που προσδιορίζουν τη συμπεριφορά του. Όσα απαράδεκτα έκανε στο γήπεδο της Τούμπας την περασμένη Κυριακή ανέτρεψαν τον κοινό σχεδιασμό και εμφάνισαν τον κ. Τσίπρα να συμβάλλει στην κλιμάκωση και στον εκφυλισμό της ελληνικής διαπλοκής σε ρωσικού τύπου καταστάσεις. Αυτόματα η επιχείρηση κάθαρσης που επιχειρεί η κυβέρνηση στο σκάνδαλο της Novartis μπαίνει στο πλαίσιο της σκληρής πολιτικής πραγματικότητας.