Αντιμέτωποι με τον διεθνή ταραξία Ερντογάν

Απορώ πώς ο κατά τα λοιπά πολυπράγμων, υπερκινητικός και φλύαρος Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει ακόμη συγκαλέσει σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών με θέμα την αντιμετώπιση των νέων συνθηκών, που διαμορφώνονται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Απορώ πώς ο υπουργός Άμυνας αφήνεται ανενόχλητος από τον πρωθυπουργό να αναπτύσσει σε κάθε ευκαιρία την προσωπική – κομματική  εθνολαϊκιστική του ατζέντα, την ώρα που καθημερινά εκτραχύνεται η κρίση με τη Τουρκία.

Απορώ πώς ο  πρωθυπουργός δεν έχει ακόμη καλέσει τους αρχηγούς των κομμάτων για ενημέρωση και διαβούλευση για τις ραγδαίες εξελίξεις στο τρίγωνο Αθήνας – Λευκωσίας – Άγκυρας.

Απορώ πώς οι αρχηγοί των κομμάτων δεν έχουν ακόμη από κοινού απαιτήσει μία εθνική συμφωνία για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο, τον Έβρο και τη Κύπρο.

Απορώ με την ανευθυνότητα εκείνης της πολιτικοδημοσιογραφικής αλητείας η οποία έχει την ώρα αυτή ως αποκλειστική της  ενασχόληση τη τροφοδοσία του διχασμού και της πόλωσης με τη συνεχή αναμόχλευση υπαρκτών ή ανύπαρκτων σκανδάλων.

Απορώ για όλα αυτά καθώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία πρωτοφανώς απειλητική κατάσταση για την υπόστασή μας:

Ο Ερντογάν έχει πλέον απασφαλίσει. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες δεν έχει διστάσει να συγκρουσθεί μετωπικά και διαδοχικά με την Αμερική, τη Ρωσία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία. Δεν έχει διστάσει να εμπλακεί εκτός Τουρκίας σε μία πολεμική περιπέτεια, εισβάλοντας στη Συρία, σε εδάφη που κατοικούν Κούρδοι. Δεν έχει διστάσει εντός Τουρκίας να εξαπολύσει ένα πρωτοφανές κύμα διωγμών, φυλακίσεων και βασανισμών εναντίον εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, με αναπόδεικτες καταγγελίες ότι υποστήριξαν το εναντίον του στρατιωτικό κίνημα, ξεπερνώντας κατά πολύ ότι είχε υποστεί η χώρα του στις προηγούμενες  δικτατορίες της.

Είναι λοιπόν φανερό ότι ο άνθρωπος αυτός διακατέχεται από ένα παραλήρημα μεγαλείου, το οποίο αποκλείει ορθή σκέψη, ορθό λόγο αλλά και κάθε δυνατότητα να προβλεφθούν με βάση τη κοινή λογική οι επόμενες κινήσεις του. Και δεν είναι απλώς απρόβλεπτος. Είναι ακραία επικίνδυνος για όλη τη περιοχή. Πέραν της Μέσης Ανατολής και για την ευρωπαϊκή Ελλάδα.

Μόνο τις λίγες τελευταίες εβδομάδες τουρκικές δυνάμεις εμβόλισαν ελληνικό σκάφος στα Ίμια, ανακήρυξαν τουρκική επικράτεια την ελληνική νησίδα, απείλησαν τα ερευνητικά πλοία στη Κύπρο, συνέλαβαν στον Έβρο τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς και κατέκλυσαν τον θαλάσσιο και εναέριο χώρο του Αιγαίου με ναυτικό και αεροπορία, υπό το πρόσχημα ασκήσεων. Όλα αυτά συνεπικουρούμενα από μία πρωτοφανώς ακραία απειλητική και επιθετική ρητορική του Ερντογάν και υπουργών του εναντίον της Ελλάδας.

Στην Ελλάδα η αντιμετώπιση των διαδοχικών προκλήσεων δεν υπήρξε ενιαία. Ο μεν πρωθυπουργός και οι περί αυτόν επέδειξαν πράγματι την αναγκαία για την περίσταση ψυχραιμία. Ο υπουργός Άμυνας και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αντίθετα, θεώρησαν  ότι πρέπει να απαντήσουν με τα γνωστά κενά αληθούς περιεχομένου φληναφήματά  και τα φαιδρά «αυστηρά μηνύματα»  στον επιθετικό λόγο του Ερντογάν, τροφοδοτώντας, επιτείνοντας, και δίνοντας έτσι συνέχεια στις λεκτικές απειλές του.

Εν όψει όλων αυτών είναι απολύτως αναγκαίο να συστήσει ο πρωθυπουργός στον συνεχώς περιοδεύοντα και αναρμοδίως φλυαρούντα ανεύθυνο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Π. Παυλόπουλο να περιορισθεί στα καθήκοντά του και να αφήσει την αμυντική και εξωτερική πολιτική στην υπεύθυνη κυβέρνηση. Να συγκρατήσει επίσης στον Καμμένο από τις συνεχείς άστοχες και παρορμητικές πρωτοβουλίες του. Και επιτέλους να συναντηθεί με τους πολιτικούς αρχηγούς και να καταλήξουν μαζί σε μία από κοινού πολιτική για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιβουλής. Πριν να είναι πολύ αργά. Πριν η επιθετικότητα του Ερντογάν αποκτήσει και άλλες μοιραίες διαστάσεις.

Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι αν επιτεθεί η Τουρκία θα σπεύσει η Ευρώπη να μας βοηθήσει, αφού ούτε τη βούληση αλλά ούτε και τους αναγκαίους μηχανισμούς διαθέτει. Είναι εξ ίσου αφελές να πιστεύουμε ότι θα σπεύσει η Αμερική να μας βοηθήσει, συγκρουόμενη εκείνη για λογαριασμό μας με τους επιτιθέμενους.  Τους συνήθεις λόγους συμπαράστασης μόνο θα ακούσουμε, τους οποίους αποδεδειγμένα ο Ερντογάν γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του, όπως και έπραξε έως τώρα αγνοώντας διαμαρτυρίες και διαβήματα Ρώσσων, Αμερικάνων, Ευρωπαίων και Αράβων.

Είναι λοιπόν κατεπείγουσα ανάγκη η συγκρότηση ενός εθνικού μετώπου για τη χάραξη κοινής πολιτικής στην αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής. Είναι κατεπείγουσα ανάγκη η αποτελεσματική, υπεύθυνη και χωρίς τις συνήθεις κενές περιεχομένου ρητορικές κορώνες και τα δήθεν «αυστηρά μηνύματα», προετοιμασία των ενόπλων δυνάμεων για κάθε ενδεχόμενο. Είναι κατεπείγουσα ανάγκη η στενή συνεννόηση με τη Κύπρο για τον χειρισμό της κρίσης. Είναι κατεπείγουσα ανάγκη η συστηματική χρήση της  υπεροπλίας της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας στον τομέα των διεθνών σχέσεων και συσχετισμών, με στόχο να απομονωθεί ακόμη περισσότερο ο Ερντογάν  και να καταστεί περισσότερο σαφές παντού ότι είναι ένας ανεξέλεγκτος και επικίνδυνος για όλους ταραξίας. Και όλα αυτά τώρα αμέσως, πριν αποδειχθεί ότι είναι πολύ αργά. Πριν γίνει η Ελλάδα ο νέος Τιτανικός, που οι επιβάτες του χορεύουν  ενώ το παγόβουνο όλο και πλησιάζει.