Όταν ακούς, πάλι, μπλόκα των αγροτών στην Εθνική οδό, δεν σε πιάνει μια απελπισία; Δεν νιώθεις ότι χρόνια, δεκαετίες, είσαι στο ίδιο έργο θεατής, ένα έργο χωρίς τέλος, χωρίς λύση, χωρίς συμπέρασμα, χωρίς καλούς; Τώρα συζητάνε πάλι για εκλογές. 15 μήνες μετά από τις προηγούμενες. Σε λίγο θα κάνουν κάθε χρόνο εκλογές, θα βγάζουνε πρωταθλητή χειμώνα. Μετράνε ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, καταλληλότερος, παράσταση νίκης. Στις ίδιες δημοσκοπήσεις το ποσοστό απογοήτευσης ξεπερνάει το 80%, οι Έλληνες έγιναν ο πιο απαισιόδοξος λαός της Ευρώπης. Νομίζω ότι αυτή η μελαγχολία οφείλεται σ’ αυτή την αέναη θεατρική παράσταση χωρίς διέξοδο. Δεν είναι ότι δεν καταφέρνουμε να βρούμε τις λύσεις, είναι ότι δεν θέτουμε καν τα ερωτήματα. Κι αυτό κάνει το δημόσιο διάλογο αδιέξοδο, ψεύτικο, να μην μας αφορά.
Να πάρουν τα λεφτά οι αγρότες ή να μην τα πάρουν; Στους γνωστούς ρόλους οι «κακοί» λένε όχι, οι «καλοί» θα πούνε ναι. Κανείς δεν λέει, να τα δώσουμε αλλά για ποιο λόγο να τα δώσουμε; Γιατί τα δίνουμε ίσαμε δύο δεκαετίες τώρα και καμία βελτίωση δεν είδαμε, το αντίθετο. Η Ισπανία, που ήταν στην ίδια μοίρα με μας τη δεκαετία του ’80, χρησιμοποίησε τις κοινοτικές επιδοτήσεις και εκσυγχρόνισε την αγροτική παραγωγή της με αποτέλεσμα το μερίδιο των προϊόντων της στην ευρωπαϊκή αγροτική αγορά να αυξηθεί θεαματικά. Στον ίδιο χρόνο το δικό μας μειώνεται συνεχώς. Αυτό που κάναμε ήταν να μετατρέψουμε και τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους, να τους μισθοδοτεί το κράτος σε ετήσια βάση, να πληρώνει διπλά γιατί εν συνεχεία πληρώνει πρόστιμα στην ευρωπαϊκή κοινότητα για την κοροϊδία, και αυτά τα κεφάλαια να λείπουν από άλλες ανάγκες, από την υγεία, την παιδεία, το περιβάλλον. Με αποτέλεσμα χαμένοι να είναι όλοι, ακόμα και οι ίδιοι οι αγρότες.
Όλο το προηγούμενο διάστημα συζητούσαμε αν η αστυνομία πρέπει να είναι αμυντική ή επιθετική. Αν πρέπει να παρακολουθεί απαθής να καίγονται κτίρια και να σπάνε μαγαζιά ή πρέπει να δέρνει μαθητές, φοιτητές και κατοίκους της Κυψέλης. Συζητούσαμε, δηλαδή, αν πρέπει να είναι κακή ή κακή. Το να είναι απλώς μια αστυνομία που κάνει τη δουλειά της, δεν το συζήταγε κανένας. Κυβέρνηση, κόμματα, μέσα ενημέρωσης συζητούν αν πρέπει η αστυνομία να δέρνει. Δηλαδή και τον τελευταίο μαγαζάτορα που έχει νυχτερινό μαγαζί να ρωτήσεις, θα σου πει πως οι καλοί μπράβοι στην είσοδο, είναι αυτοί που επιβάλλονται χωρίς να δέρνουν τον κόσμο. Αν είναι να δέρνουμε την πελατεία, το κλείσαμε το μαγαζάκι. Αυτό που ξέρει ο κάθε ιδιοκτήτης καφετέριας, δεν το ξέρει η πολιτική ζωή της χώρας. Δεν συζητάνε ότι δημιούργησαν υπηρεσίες για να βολεύουν τους κομματικούς στρατούς ξεπερνώντας το ΑΣΕΠ και τις πανελλήνιες εξετάσεις, δεν συζητάνε ότι έχουν 70.000 υπεράριθμους, κακοπληρωμένους, με κακή εκπαίδευση, αδιάφορους δημόσιους υπαλλήλους, συζητάνε αν αυτοί πρέπει να δέρνουν ή όχι.
Συζητάνε ακόμα με πάθος, συγκρούονται στη Βουλή, είναι κομβικό ζήτημα που χωρίζει τα πολιτικά κόμματα, το θέμα του Ασύλου. Ποιος είναι, ρε γαμώτο, αυτός ο άσυλος και γιατί δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο; Είναι άλλη μια «ελληνική ιδιαιτερότητα» της ανάδελφης φυλής μας; Στον υπόλοιπο κόσμο, όταν οι φοιτητές διαμαρτύρονται, απεργούν, διαδηλώνουν, είναι οι φοιτητές που το κάνουν, είναι πολιτικό ζήτημα και έτσι αντιμετωπίζεται απ’ όλους. Δεν πάει καμία αστυνομία να συλλάβει 200.000 φοιτητές. Πάει αν κανένας σχιζοφρενής πάρει μια καραμπίνα και πυροβολήσει τους συμφοιτητές του. Αν παρ’ ελπίδα βρεθούν καμιά 15αριά που τους έρθει η φαεινή ιδέα να κλέψουν τα κομπιούτερ, να δείρουν τους καθηγητές τους, να γκρεμίσουν τις αίθουσες ή να χτίσουν τον πρύτανη με τούβλα στο γραφείο του, δεν φωνάζουν την αστυνομία. Τους αγριοκοιτάνε απλώς οι υπόλοιποι 15.000 φοιτητές και τους περνάνε οι τρελές ιδέες. Μόνο που εδώ δεν υπάρχουν οι υπόλοιποι 15 χιλιάδες. Δεν λένε λοιπόν ότι δεν υπάρχει πανεπιστημιακή ζωή, ότι δεν υπάρχει πανεπιστημιακή κοινότητα, όργανα, σύλλογοι, ΕΦΕΕ, ότι θλιβερές οργανωμένες μειοψηφίες συναλλάσσονται, διοικούν, εκμεταλλεύονται, κερδίζουν, συγκρούονται μεταξύ τους μέσα στη γενική αδιαφορία των απόντων υπολοίπων, λένε για το Άσυλο και αν περιλαμβάνει τις αίθουσες, τις καφετέριες ή και το γύρω παρκάκι.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια, άλλωστε, συζητούσαν για το ποιοι είναι υπέρ και ποιοι κατά στο να έρθουν ξένα πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Δεν συζητούσαν τι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί η δημόσια παιδεία που πάσχει, αλλά αν εκτός από τη δημόσια θα επιτραπεί και η ιδιωτική. Αν θα ’ρθει το Χάρβαρντ στην Ελλάδα. Είναι όπως με την Ολυμπιακή. 20 χρόνια οι «καλοί» αντιστέκονται και εμποδίζουν τους «κακούς» να την ιδιωτικοποιήσουν και όταν λένε ότι την πουλάνε, διαπιστώνουν ότι δεν την παίρνει τσάμπα ούτε η αεροπορία του Μπαχρέιν.
Έτσι συνεχίζεται η ζωή με ψεύτικα διλήμματα. Η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση που είναι υποχρεωτική, επιτρέπεται να είναι και ιδιωτική, αλλά η τριτοβάθμια, που στο φινάλε είναι και προαιρετική, δεν πρέπει, εκεί υποκριτικά εντοπίσαμε το πρόβλημα.
19°
