Η επέλαση της ανομίας στην Ελλάδα συνιστά μια πραγματικότητα με δραματικές επιπτώσεις. Το γεγονός αυτό επιδρά στη διαμόρφωση της συλλογικής μας συνείδησης, στη διεθνή εικόνα της χώρας και ασφαλώς στην οικονομία της.
Σε ό,τι αφορά στη συλλογική μας συνείδηση, γενιές νέων ανθρώπων διαμορφώνονται και συγκροτούνται μέσα από την ανοχή απέναντι στη βία και τους τραμπουκισμούς. Συμφιλιώνονται με το αναπόδραστο αυτών των γεγονότων, σαν να μην υπάρχει καμιά δυνατότητα να ζούμε χωρίς αυτά. Στη συνείδησή τους εγγράφεται ως φυσιολογική ή χαλαρή ή και ανύπαρκτη αντίδραση του κράτους απέναντι σε ομάδες κρούσης που καταστρέφουν και βιαιοπραγούν ανενόχλητες, αποκαλούνται δε πλέον συλλογικότητες!
Ο όρος αυτός εμπεριέχει μια θετική στάση απέναντι στη δράση τους. Η συλλογικότητα παραπέμπει σε δημοκρατική δράση, ενώ η δράση αυτών των ομάδων είναι εξόχως αντιδημοκρατική. Σιγά-σιγά η δύναμη των λέξεων ξεπλένει τη βία και της προσδίδει ανεπαισθήτως χαρακτηριστικά αγώνα και πάλης για δίκαιους και «προοδευτικούς» σκοπούς.
Το καθημερινό δελτίο ανομίας που περιλαμβάνουν οι εσωτερικές μας ειδήσεις δεν εξεγείρει κανέναν
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία πολίτες πάσχουν πλέον από μιθριδατισμό. Είναι τόσο συχνά τα περιστατικά βίας, τόσο ανοχύρωτη η κοινωνία, τόσο ατιμώρητοι οι φυσικοί αυτουργοί και τόσο απόντες και χωρίς καμία διάθεση ανάληψης της ευθύνης οι πολιτικοί υπεύθυνοι, ώστε το καθημερινό δελτίο ανομίας που περιλαμβάνουν οι εσωτερικές μας ειδήσεις να μη θορυβεί, να μην εξεγείρει κανέναν.
Όλα αυτά ασφαλώς απέχουν πολύ από ένα σύγχρονο ευνομούμενο δημοκρατικό κράτος δικαίου, όπου οι θεσμοί λειτουργούν, όπου το έγκλημα διώκεται, όπου ο νόμος εφαρμόζεται, όπου η ζωή και η ιδιοκτησία των πολιτών προστατεύονται. Όλα αυτά ασφαλώς απέχουν πολύ από ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος που επιδιώκει να προσελκύσει Έλληνες και ξένους επενδυτές οι οποίοι θα διαγνώσουν ευκαιρίες επιχειρηματικής ανάπτυξης και θα επενδύσουν σημαντικά κεφάλαια δημιουργώντας τις θέσεις εργασίας που τόσο πολύ έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία.
Ασφαλώς το πρόβλημα έρχεται από το παρελθόν. Η επιδείνωσή του όμως μετά τις εκλογές του 2015 συνιστά μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Τούτο οφείλεται αποκλειστικά στη στάση της κυβέρνησης Τσίπρα απέναντι στη βία και τους μπαχαλάκηδες και τις συνακόλουθες εκλογικές της σκοπιμότητες.
Αν θυμηθούμε τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα γεγονότα του 2008, την εμπλοκή του στο κίνημα των αγανακτισμένων, τους αστερίσκους που ακόμα και σήμερα συνοδεύουν τις κομματικές του ανακοινώσεις ή την αφωνία του μετά από τραμπουκισμούς του αντιεξουσιαστικού χώρου, αντιλαμβανόμαστε εύκολα γιατί η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας. Γιατί ο αρμόδιος υπουργός μετά από τους καθημερινούς βανδαλισμούς αρκείται στο να εκφράζει την οργή του(!) και να ψέγει τους ένστολους υφισταμένους του, τους συνδικαλιστές, τους δημάρχους και τα κόμματα. Αντιλαμβανόμαστε επίσης γιατί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θεωρεί αυτό τον υπουργό από τους πιο επιτυχημένους και άρα αμετακίνητους υπουργούς της κυβέρνησης!
Το μπάχαλο και η παράδοση της χώρας στην ανεξέλεγκτη δράση των τραμπούκων αποτελούν ιδεολογική και πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ με την οποία θα πορευτεί μέχρι τις εκλογές. Ούτε καν ο ορατός πλέον κίνδυνος ενός ατυχήματος δεν είναι ικανός να μεταβάλει το κυβερνητικό δόγμα της ανοχής απέναντι στη βία των «κοινωνικών αγωνιστών», όπως πολλοί στο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζουν, χαμηλοφώνως αναγκαστικά καθώς είναι στην κυβέρνηση, τους μπαχαλάκηδες τραμπούκους.
Η επιστροφή στην κανονικότητα προϋποθέτει πάνω και πριν απ’ όλα τα άλλα την αντιμετώπιση αυτής της γάγγραινας που σκοτώνει τη χώρα. Η επιχειρησιακή ετοιμότητα και εμπλοκή της αστυνομίας, βασιζόμενη σε επιτελικά σχέδια ανάπτυξης γύρω απο τα γνωστά ορμητήρια των μπαχαλάκηδων, αποτελεί ασφαλή αποτρεπτικό παράγοντα ο οποίος θα διασφαλίσει τη δημοκρατική τάξη. Οι περιπολίες και η αστυνόμευση της πόλης δεν συνιστούν ούτε αστυνομικό κράτος ούτε ανελεύθερο καθεστώς. Συνιστούν παράγοντα ασφάλειας και λειτουργίας ενός δημοκρατικού κράτους που προστατεύει τον δημόσιο χώρο, τη ζωή και την ιδιοκτησία των πολιτών.
Αποτελεί στοίχημα δημοκρατίας για την επόμενη κυβέρνηση η πάταξη της βίας, η κατάργηση του άβατου σε περιοχές της πόλης, η εκδίωξη από τα πανεπιστήμια κάθε τραμπούκου εγκληματία, η αντιμετώπιση των θρασύδειλων κουκουλοφόρων και η τιμωρία τους.
Όσοι απέναντι σε αυτούς τους στόχους βάζουν αστερίσκους και υποσημειώσεις, ας έχουν υπόψη τους ότι στη Χρυσή Αυγή τρίβουν τα χέρια τους...
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
12°
