Πολλή σκόνη σηκώνεται ακόμα σχετικά με τα πρέπει και τα δεν πρέπει για το Αντι-Ρατσιστικό Νομοσχέδιο (Α-Ρ.Ν.), χωρίς μάλιστα να ακούγονται εκατέρωθεν επιχειρήματα, πέρα από κραυγές και οιμωγές. Γράφαμε εδώ, πριν λίγες μέρες («Ο απεχθής, αποκρουστικός μαύρος κίνδυνος»), ότι δεν καταβάλλεται με διοικητικά μέτρα η ορμή των νεοφώτιστων μελανοχιτώνων. Ίσα ίσα, τέτοιου τύπου καταστολή μόνο φούντωση και φλόγα υπέρ των ναζί, μέσα στις καρδιές του υπανάπτυκτου τσιφτετελληνισμού, μπορεί να επιφέρει. Έκτοτε έχει τρέξει πολύς αντίλογος, ανοίγοντας καινούργιες δουλειές για την ανάλυσή μας.
Μπέρδεμα. Ο κ. Σαμαράς προτάσσει τη φωνή της λογικής, όχι γιατί είναι αποδεδειγμένα θιασώτης της, αλλά γιατί έχει μια πρεμούρα απέναντι στην κραταιά ακροδεξιά «συνιστώσα» του κόμματός του. Η οποία λειτουργώντας θεσμικά εντός του λαϊκιστικού σκότους, όπως κάθε ποικιλώνυμη ακροδεξιά, χωρίς να σκέφτεται πολιτικά, «θεωρεί» ότι δεν χρειάζεται Α-Ρ.Ν. Η πρεμούρα τους είναι μία: κάτω τα χέρια από το ευρύ σώμα του τσιφτετελληνικού ρατσισμού.
Δεν είναι πονηρεμένοι αυτοί όσο και οι ναζί, που επιδιώκουν συγκρουσιακές εξελίξεις. Γιατί από αυτές μυθοποιείται ο διωγμός τους και η δράση τους και λιπαίνεται και αυγατίζει το ακροατήριό τους. Έτσι, το άλλο μπέρδεμα είναι ότι οι ναζί τσιρίζουν κατά του Α-Ρ.Ν., αλλά από μέσα τους ξέρουν πως η καλύτερή τους είναι να βγει κανένας «πολιτικά ορθός» νόμος και να τους θέσει εκτός νόμου...
Από την άλλη έχουμε τους δύο κυβερνητικούς εταίρους, που προτάσσουν μια ακραία λογική, μάλλον χωρίς να το καταλαβαίνουν. Δεν έχει νόημα να κάνουμε δίκη προθέσεων. Δηλαδή, ο κ. Βενιζέλος θέλει να ενισχύσει την αντιρατσιστική ατζέντα, που σαφώς ο ίδιος προς τιμήν του άνοιξε πριν από καιρό, μόνο και μόνο επειδή δημοσκοπικά αιωρείται προς τον πάτο του ερέβους; Ή εμφορείται μόνο από αφειδώλευτα δημοκρατικά αισθήματα και θέλει σύντομα να ξυπνήσουμε και να διαπιστώσουμε γύρω μας πως οι ναζί ήταν ένας εφιάλτης που πέρασε, δεν κόλλησε και έγινε παρελθόν; Τέλος μην πούμε και για το απίστευτο αγράμματο αγόρι, που μιλάει για «αντιμνημονιακό» Α-Ρ.Ν. (δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι, χόρεψε τώρα γύφτισσα καρδιά)...
Ας ξαναθυμίσουμε ευσύνοπτα για τι πράγμα μιλούμε. Για κάποιους (αναλυτικά τα έχουμε εξηγήσει πολλές φορές στο παρελθόν), που η ζωή δείχνει ότι είναι και ναζί και ανθέλληνες και αντίχριστοι. Ενώ αυτοί αντιτείνουν πως ουδέν τοιούτον είναι. Και είναι απλώς εθνικιστές, Έλληνες και χριστιανοί. Ο Δένδιας λέει πως είναι ναζιστικό μόρφωμα, απαντούν «όχι, είμαστε Έλληνες εθνικιστές».
Οι απαντήσεις βρίσκονται στα λόγια λατρείας του ναζισμού και του Χίτλερ, που έγραψε στο βιβλίο του ο κ. Μιχαλολιάκος (βλέπε το προηγούμενο κείμενό μας και ψάξε το παραπέρα...). Και προκαλούν το βασανιστικό ρητορικό ερώτημα: γιατί λένε ψέματα, γιατί κρύβουν τον πραγματικό τους εαυτό; Τι λιγότερο μπορεί να θέλουν, από το να καταλύσουν δολίως τη δημοκρατία, εξαπατώντας τον αδαή οργισμένο οχλοπολτό, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες;…
Επίσης, γιατί άραγε διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις, δημιουργώντας σύγχυση στην κοινωνία, σπάζοντας σκοπίμως κάποια αξιακά στεγανά, οδηγώντας στο χάος που είναι ο βιότοπός τους; Για παράδειγμα, όλοι ξέρουμε ότι ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν φίλος και θαυμαστής του μεγάλου μαύρου υπεραθλητή Τζέσε Όουενς, που ταπείνωσε τον Χίτλερ μέσα στο σπίτι του παίρνοντας 4 ολυμπιακά μετάλλια το 1936 στο Βερολίνο. Γιατί τότε διαχέει συκοφαντικό μελάνι η δόλια ναζιστική σουπιά «αποκαλύπτοντας» ότι ο Λαμπράκης «ήταν ναζιστής»;…
Υπάρχει, λοιπόν, ένα γενικό πρακτικό πρόβλημα. Έχουμε μια πολιτική οργάνωση που λόγω και έργω προσβάλλει τη δημοκρατία.. Ως προς το «λόγω» χρειάζεται μια πιο χαλαρή και ψύχραιμη αντιμετώπιση, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Ως προς το «έργω» χρειάζεται μια ειδική άμεση και επιτακτική αντιμετώπιση. Ένα ακόμα θέμα είναι αν αυτά τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με το υπάρχον νομικό πλαίσιο. Τέλος, υπάρχει και μια «αντικειμενική» δουλεία. Η ΕΕ, η υπερεθνική οντότητα που μας περιέχει, ζητεί να λύσουμε με συνοπτικές διαδικασίες αυτές τις πτυχές του προβλήματος, στο πλαίσιο της νομικής ομογένειας, που θέλει να υπάρχει στην επικράτειά της.
Η πτυχή της «λόγω» προσβολής έχει πολιτική γιατρειά. Φάρμακό της είναι η ανοιχτή δημόσια συζήτηση (όπως λέγαμε τις προάλλες), που βγάζει στο φως και εκθέτει ανεπανόρθωτα κάθε αντιδημοκρατική σκουληκιά. Μην ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ, εδώ και δεκαετίες, αν και δεν κρύβει την απώτατη πρόθεσή του να καταλύσει τη δημοκρατία, μέχρι τότε τη σέβεται και την τιμά σε γενικές γραμμές. Οι ειδικές γραμμές είναι ένα άλλο ζήτημα που δεν χρειάζεται ειδική νομοθεσία, αλλά, δημόσια συζήτηση για τα όρια της δημοκρατίας και του τραμπουκά του ΠΑΜΕ, φέρ’ ειπείν…
Για την πτυχή της «έργω» προσβολής της δημοκρατίας, μπορεί να μετρηθεί αντικειμενικά και εύκολα, το κατά πόσον μπορεί να αντιμετωπιστεί ποινικά από το υπάρχον νομικό πλαίσιο. Είναι μικροπολιτική αθλιότητα, να μη βρίσκουν πού, πώς και πόσο πρέπει να βελτιωθεί το πλαίσιο αυτό, με τη βοήθεια και της κοινοτικής πρακτικής και νομοθεσίας.
Ο Νάνος Βαλαωρίτης, τελευταίος των παλαιών μοϊκανών της ελληνικής ποίησης, που πρόκανε να έχει λειτουργική επαφή με τη γενιά του ’30 και με τα διεθνή ρεύματα της εποχής, παίρνει σκληρή τολμηρή θέση (εδώ και εδώ ). Πέταξε το γάντι και στον πρωθυπουργό (εδώ), αλλά και σε όλους τους διανοούμενους που σιγούν κάνοντας τον γερμανό. Το πρόβλημα είναι ότι ζητάει να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή, όπως και πολλοί άλλοι. Εσείς τι λέτε;
Γίνεται στο Κράτος Δικαίου να υπάρχουν βουλευτές ή και στελέχη κομμάτων, ηθικοί ή και φυσικοί αυτουργοί εγκληματικών ενεργειών; Και τα κόμματά τους να παραμένουν εντός νόμου και εντός Βουλής;
Γίνεται όμως κι από την άλλη να υπάρχει νόμος που να σε διατάζει να διαλαλείς ότι εκείνο το γεγονός ήταν γενοκτονία, ενώ εσύ πιστεύεις ότι ήταν απόδοση εθνικής δικαιοσύνης; Το δικαίωμα στη βλακεία είναι απαράβατο και αδιασάλευτο. Μόνο η δημοκρατική διάχυση της λογικής μπορεί να βάλει χέρι στη βλακεία, όχι ένας νόμος, στο βαθμό φυσικά που η βλακεία δεν προχωρεί σε έργω προσβολή της δημοκρατίας.
Άλλο να σου επιβάλλει το κράτος πώς θα ονομάζεις μια γενοκτονία και άλλο να διαπράττεις ηθική αυτουργία για τέλεση γενοκτονίας. Το πρώτο είναι βλακώδες και το δεύτερο δεν χρειάζεται να προβλέπεται από ιδιώνυμο νόμο. Σε πολιτικά αναπτυγμένες χώρες είναι αστείο να επιβάλλεις στους πολίτες μια ιδέα περί μιας ιστορικής στιγμής. Ας την αντιλαμβάνεται ο καθένας όπως νομίζει. Το (ποινικό) πρόβλημα υπάρχει, αλλά μόνο στις πράξεις, οπότε το τιμωρείς σκληρά. Ποτέ όμως στις ιδέες…
Εκτός Βουλής μπορούν να θέσουν τη Χρυσή Αυγή μόνο οι ψηφοφόροι, αλλιώς μια άλλου τύπου τέτοια έξοδος θα καθιστούσε τους ναζί μάρτυρες της Δημοκρατίας.
Να πούμε κάτι και γι’ αυτό. Όταν οι δύο μεγάλοι ολοκληρωτισμοί (φασισμός και ναζισμός), μετά τις καταστροφές που προκάλεσαν στην ανθρωπότητα, διαλύθηκαν και αυτοί, ο τρίτος δεν έπαθε τίποτε. Ο κομμουνισμός (εφαρμογή του Μαρξισμού-Λενινισμού, τότε με τη μορφή του Σταλινισμού) επέζησε ως συν-νικητής του Πολέμου. Κυρίως, όμως, αργότερα, κέρδισε ηθικά και αισθητικά το μεγάλο παίγνιο, ως «διωκόμενη» αλήθεια από τη βλακώδη εποχή του Μακαρθισμού.
Τότε, που η ελεύθερη Δύση, βιαζόταν από μια ανόητη και υστερική αντικομμουνιστική πρεμούρα κατά της «κόκκινης αρκούδας» και των επιρροών της. Αξίζει να θυμηθεί κανείς την ανεπανάληπτη ταινία του Στάνλεϋ Κιούμπρικ «Doctor Strangelove», εδώ γνωστή ως «ΣΟΣ Πεντάγωνο καλεί Μόσχα», που τα εξηγεί όλα… Τότε η ακόμα βάρβαρη και βλακωδώς αντιφιλελεύθερη Δύση δεν είχε τα δημοκρατικά στοιχεία, που έκτοτε απέκτησε και με τη βοήθεια της εμπειρίας της ολοκληρούμενης Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτός ο αυταρχισμός απέφερε τα φοιτητικά κινήματα της Αμερικής και του Μάη του ’68, την κατάρρευση του βιετναμικού εγχειρήματος, την ηθική υπεροχή της τότε Αριστεράς. Ώσπου, αμέσως μετά, με τη σοβιετική βία στην Πράγα και λίγο αργότερα που έπεσαν οι τρεις χούντες (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία) και νομιμοποιήθηκαν τα Κ.Κ., άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Μέσα στο πλυντήριο της νομιμότητας έχασαν τη γοητεία και την ηθική τους υπεροχή.
Αυτά συμβαίνουν πάντα με την καταστολή των ιδεών. Όπως και με τα ναρκωτικά, οι σκληρότεροι νόμοι πάντα έφερναν τρομακτικότερη εξάπλωση της πρέζας. Έτσι και τώρα μια ανόητη (μικρο)πολιτική ορθότητα, που περιέργως εισηγείται και η ΕΕ, οδηγεί μαθηματικά σε ανάπτυξη των διωκόμενων πολιτικών φαινομένων.
Δίκαννα και καραμπίνες λαδώνουνε δεινοί κυνηγοί, για να θερίσουν τις κουρούνες που συρρέουν και μαυρίζουν τον γαλάζιο αττικό ουρανό. Μόνο που μέσα στην πολλή σκοτούρα τους, από πρεμούρα και επιπολαιότητα, δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι ζώνες τους είναι τίγκα φορτωμένες από άσφαιρα φυσίγγια.
8°
