Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να μείνει. Αυτήν την απόφαση πήρε τον Ιούλιο του 2015. Και για να μείνει, θα κάνει ό,τι είναι δυνατό, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις που θα υπάρξουν στο πολιτικό, κοινωνικό και εθνικό γίγνεσθαι.
Με την ίδια, παροιμιώδη άνεση με την οποία συγκυβερνά εδώ και τρία χρόνια μ’ ένα ακροδεξιό κόμμα, θα επιδιώξει πλέον να προχωρήσει σε μια κεντροαριστερή συμμαχία.
Σήμερα υποτάσσεται με παροιμιώδη άνεση σε όλες τις επιλογές των ξένων που αντιμάχονταν και είχε καταγγείλει στο παρελθόν, ενώ απολαμβάνει την αυξανόμενη συμπάθεια της εσωτερικής ολιγαρχίας, την οποία μέχρι πρότινος απειλούσε.
Αυτά είναι τα σταθερά χαρακτηριστικά κάθε κυβερνώσας Αριστεράς που θέλει να είναι «συνεπής με τον εαυτό της». Πιστεύει, τελείως αυτοαναφορικά, ότι κατέχει την πολιτική αλήθεια και το κοινωνικό δίκιο και καμώνεται ότι έχει ως αποστολή να τα υπερασπίζει με πάθος έναντι όλων των άλλων. Θεωρεί ότι τα πάντα γύρω της αλλάζουν καταπώς την βολεύει, ενώ ή ίδια παραμένει εσαεί «συνεπής».
Αυτήν ακριβώς την αντίληψη οργανώνει σε σταθερή πολιτική μέθοδο ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Επιλέγει τη στρατηγική της αναμέτρησης των δύο πόλων, έχοντας ως στόχο να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στον δεύτερο πόλο που κατέκτησε μέσα στην κρίση. Αυτό είναι το διαβατήριο για τη μακροχρόνια, εξουσιαστική πολιτική του παρουσία. Οι αντίπαλοι του είναι αποδεκτοί μόνον όταν κυβερνούν ως «παρενθέσεις».
Η πολιτική του συγκροτείται πάνω στα διλήμματα παλιό – νέο και δεξιό-αριστερό, ενώ υλοποιείται μετωπικά, διχαστικά και διαλυτικά. Τα μεγάλα θέματα που αφορούν τα εθνικά ζητήματα, τη λειτουργία της δημοκρατίας και την οικονομία δεν τίθενται από τον ΣΥΡΙΖΑ με σκοπό την αναζήτηση βιώσιμων λύσεων, αλλά την αναδιάταξη των πολιτικών και κομματικών συσχετισμών υπέρ του. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν επιζητά στην αφετηρία ούτε επιδιώκει στη συνέχεια κοινωνικές, κομματικές ή εθνικές συναινέσεις.
Για παράδειγμα, το όντως χρονίζον ζήτημα των Σκοπίων δεν επιδιώκει να το λύσει με κομματική συναίνεση και λαϊκή συγκατάθεση, αλλά διαιρώντας την κοινωνία σε ακροδεξιούς και προοδευτικούς.
Αντίστοιχα, το σκάνδαλο της ΝOVARTIS δεν επιχειρεί να το διαλευκάνει θεσμικά και πολιτικά, αλλά το χρησιμοποιεί ως εργαλείο σπίλωσης των πολιτικών αντιπάλων του.
Τη θρυλούμενη έξοδο από το μνημόνιο δεν θέλει να την διασφαλίσει από κάθε ενδεχόμενο κίνδυνο, αλλά να τη διαχειριστεί μόνον πολιτικοεκλογικά, αδιαφορώντας για τους σοβαρούς κινδύνους ενός νέου, καταστροφικού οικονομικού εκτροχιασμού.
Τι αφήνει, όμως, πίσω της μια τέτοια πολιτική αντίληψη και πρακτική εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ;
Είναι αλήθεια ότι με αυτόν τον τρόπο επανασυσπειρώνει ένα σημαντικό κομμάτι της μετέωρης εκλογικής του βάσης, πράγμα που τον καθιστά αδιαφιλονίκητο ηγέτη του δεύτερου πόλου, με ταυτόχρονη περιθωριοποίηση της ήδη παραπαίουσας κεντροαριστεράς.
Αυτή η «κομματική επιτυχία» του ΣΥΡΙΖΑ παράγει στον αντίποδα ένα τεράστιο εθνικό, πολιτικό, δημοκρατικό και οικονομικό κόστος για το σύνολο της χώρας. Έτσι διαμορφώνεται ένας σύγχρονος διχασμός στα κρίσιμα εθνικά μέτωπα και, κυρίως, στο μέτωπο εξ Ανατολών, τη στιγμή που η Τουρκία αναβαθμίζει την απειλή της σε όλα τα ζητήματα αιχμής των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Μια απειλή που καθίσταται, πλέον, ασύμμετρη και απρόβλεπτη όχι μόνον για την Ελλάδα, αλλά και για όλο τον δυτικό κόσμο, από τον οποίο η Τουρκία αυτονομείται.
Την ώρα που η Ελλάδα θα έπρεπε να επανασχεδιάσει σοβαρά, με όρους πολιτικής και κοινωνικής ομοψυχίας και ενότητας, την αποτρεπτική της δυνατότητα, υπερβαίνοντας τη μέχρι τώρα κατευναστική της προσπάθεια που αποθρασύνει τους Τούρκους, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διχάζει το λαό και επιχειρεί να διαλύσει το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Εξίσου αρνητικά αποτελέσματα διαμορφώνονται στο εσωτερικό μέτωπο της δημοκρατίας, της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας. Με τη στρατηγική του διχασμού και της έντασης, ο ΣΥΡΙΖΑ παράγει ένα μεγάλο ρεύμα πολιτικής απαξίωσης με αντι-πολιτικά και υπο-πολιτικά χαρακτηριστικά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ταχεία φθορά των θεσμών και των πολιτικών αξιών, ενώ οδηγεί στην οικονομική αποεπένδυση και την κοινωνική ανομία, χωρίς εναλλακτική διέξοδο. Διαμορφώνεται, εν τέλει, ένα δημόσιο θέατρο διχαστικών αναμετρήσεων, υποβαθμισμένης αισθητικής και διαρκώς χαμηλότερων προσδοκιών.
Μετά από μια οικονομική χρεοκοπία, η χώρα βρίσκεται σε σημείο καμπής και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, με τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος.
Ταυτόχρονα, το γεωπολιτικό μας περιβάλλον βρίσκεται σε μεταβατική φάση αστάθειας, με σοβαρές μεταβολές στους μέχρι σήμερα παράγοντες σταθερότητας και ελέγχου. Το κεφάλαιο σταθερότητας της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας δεν είναι ανεξάντλητο στην πίεση της κάθε κομματικής και εξουσιαστικής ιδιοτέλειας.
Την ίδια ώρα είναι, επίσης, φανερό, ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας δείχνει ανεπαρκές και κατώτερο των περιστάσεων και των καιρών.
Αυτή η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την αποδυναμωμένη Ελλάδα, μετατρέποντάς την σε διχασμένο έθνος και φθίνουσα δημοκρατία, πρέπει να ηττηθεί. Τώρα. Η συγκρότηση ενός πολιτικού μετώπου για την αποτροπή του ενδεχομένου ενός εθνικού ακρωτηριασμού, για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και για την ανόρθωση της οικονομίας, είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ.
4°
