Το άρθρο του Γκρεγκ Πάλαστ «My Big Fat Greek Minister» μου έδωσε ιδιαίτερη χαρά.
Δεν έχω ιδέα ποιος είναι αυτός ο Γκρεγκ Πάλαστ. Ειδικά αυτό το ταφ στο τέλος του ονόματος με μπερδεύει – αλλιώς θα θεωρούσα πως πρόκειται για κάποιο μακρινό συγγενή του Θεόδωρου Πάλλα, συμπαθούς βετεράνου ποδοσφαιριστή του Άρεως και του Ολυμπιακού στα late 70s, early 80’s. Το γεγονός όμως είναι πως το άρθρο του «My Big Fat Greek Minister» (σαφής αναφορά στην αγαπημένη κωμωδία της πατριώτισσας Νία Βαρντάλος) μου έδωσε ιδιαίτερη χαρά. Ναι, φίλοι μου. Χαρά. Ελπίδα. Αισιοδοξία.
Γιατί ακόμη και σήμερα, το 2013, στην Ελλάδα της Κρίσης και του Μνημονίου όπου η καφρίλα έχει προ πολλού χτυπήσει κόκκινο, καμία εφημερίδα και κανένα site δεν θα φιλοξενούσαν ένα τόσο εμπαθές, χοντροκομμένο, χυδαίο και άθλιο κείμενο, αν αυτό προερχόταν από ελληνική πένα.
Και τι δεν περιέχει το βαρυσήμαντο «Κατηγορώ» του συνεργάτη του BBC και της «Guardian» (το οποίο φυσικά δεν δημοσιεύτηκε σε κάποιο από τα δύο έγκριτα αυτά μέσα αλλά σε ένα site που ονομάζεται miami vice.com ή κάτι τέτοιο).
Καταρχήν, ο Βρετανός κάλουμνιστ και μπεστ σέλινγκ όθορ περνάει γενεές δεκατέσσερις τον Πάγκαλο. Με μια φρασεολογία που θα έκανε τον αρχισυντάκτη του «Στόχου» να κοκκινίσει από ντροπή, τον αποκαλεί «χοντρό μπάσταρδο» (σε αναφορά στη σειρά ταινιών του Όστιν Πάουερς) και «παχύδερμο», ενώ ποστάρει και μια φωτογραφία του αναρωτώμενος μήπως είναι έγκυος. Μέσα δε σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού φέρνει νοερά σε αντιπαράθεση την εικόνα του ευτραφή Έλληνα πολιτικού με την ιστορία ενός 11χρονου παιδιού του οποίου «πονάει η κοιλιά από την πείνα» (sic). Αξίζει δε να σημειωθεί πως όλος αυτός ο οδυρμός του Άγγλου πολυγραφιά αφορά μια συνάντηση μπροστά στον μπουφέ (δεν είναι λίγοι εκείνοι που θυμούνται τα παιδάκια που πεινάνε την ώρα που χλαπακιάζουν «μπόμπες» στους μπουφέδες) του Eurasia Medium Forum στο Καζακστάν, που ο ίδιος περιγράφει ως «κάτι σαν καρναβάλι για τους ανατολίτες ολιγάρχες». Και τι γύρευες εκεί, ρε Γκρεγκ, κοτζαμάν αριστερός;
Αφού ξεμπερδέψει με τον ποταπό Πάγκαλο, ο Πάλαστ επιδίδεται σε ένα ρεσιτάλ συνωμοσιολογίας, από αυτά που ακούμε συχνά στη χώρα μας από (πολύ) ακραία αντιμνημονιακά στόματα. Έτσι, η κρίση στην Ελλάδα μας οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε μια παγκόσμια συνωμοσία στην οποία εμπλέκονται η Goldman Sachs, οι Γερμανοί σπεκουλαδόροι, η Πρωσίδα (sic) πρωθυπουργός Άγκελα Μέρκελ και οι πουλημένοι Έλληνες πολιτικοί. Φυσικά, εξέχουσα θέση στην όλη ιστορία κατέχει και το –διαβόητο πλέον– παράδειγμα της Ισλανδίας, μιας χώρας 300.000 κατοίκων που δεν είναι μέλος της Ευρωζώνης ή της ΕΕ, που παράγει της Παναγιάς τα μάτια και της οποίας η περίπτωση (σύμφωνα με τους ντόπιους αντιμνημονιακούς και –απ’ ό,τι φαίνεται– τους Άγγλους αντιευρωπαϊστές) μοιάζει με αυτήν της Ελλάδας σαν δύο σταγόνες νερό.
Φυσικά, το άρθρο (;) του Πάλαστ έγινε δεκτό με επευφημίες από πολλούς συμπατριώτες μας που μίλησαν για «αποστομωτική απάντηση στον Πάγκαλο», για «ξεφτιλισμό», «διασυρμό» κ.ο.κ. Μην ξεχνάτε πως ζούμε σε μια χώρα που τα μπινελίκια και οι φράσεις τύπου «Τα λες αυτά επειδή είσαι πουλημένος/ βολεμένος/ πλούσιος» θεωρούνται ισχυρότερα κάθε επιχειρήματος. Η απορία μου εμένα είναι η εξής: Γιατί ο Πάλαστ περιορίστηκε στον Πάγκαλο; Γιατί δεν προχώρησε στην αποδόμηση ολόκληρου του ελληνικού σαθρού συστήματος; Θα μπορούσε π.χ. να αποκαλέσει τον Σαμαρά «γυαλόμπα», τον ΓΑΠ «καραφλίδη», τον Φώτη «γερομουστακαλή», να παρομοιάσει τον Στουρνάρα με τους Νερντς της γνωστής αμερικάνικης κωμωδίας του ’80 (την οποία σίγουρα έχει δει, κρίνοντας από τις αναφορές του στη Βαρντάλος και τον «Κατάσκοπο που με κουτούπωσε»), κονιορτοποιώντας έτσι τα κόμματα και τα πρόσωπα του κατεστημένου και οδηγώντας εκ του ασφαλούς τους Έλληνες ιθαγενείς στη θαλπωρή της δραχμούλας…
Είναι ξεκάθαρο πως ο Γκρεγκ Πάλαστ έχει καλούς (Έλληνες) συμβούλους. Προφανώς θα γνωρίζει και την έννοια της λέξης «καραγκιόζης». Το θέμα είναι πως στην Ελλάδα, καραγκιόζηδες έχουμε πολλούς. Δεν χρειάζεται να κάνουμε και εισαγωγή.
