Ζητείται συνεννόηση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης

Ο δημόσιος διάλογος για την υπόθεση Novartis, εν έτει 2018, είναι αρκετός ως στοιχείο ταυτότητας της ελληνικής κρίσης. Η σαθρότητα της δίωξης κατά θεσμικών πολιτικών προσώπων, η σκληρή αντίδραση αυτών ακόμα και με μηνύσεις κατά του πρωθυπουργού και άλλων, η σχετική αρθρογραφία, η λεκτική βιαιότητα των αντιπαραθέσεων, ο θεσμικός πρωτογονισμός της κυβέρνησης, που γράφει και ο Νίκος Αλιβιζάτος, αποδεικνύουν ότι η χώρα αυτή δεν θέλει να βγει από το φρεάτιο. Της αρέσει να χώνεται μέχρι το λαιμό, να απολαμβάνει αρώματα, να πλατσουράει στα λύματα και, όταν βγάζει το κεφάλι, να ρίχνει και ένα δεκάρικο κατά των κακών ξένων, των απειλητικών Τούρκων ή των αλυτρωτικών «Σκοπιανών». Και μετά να χώνει πάλι το κεφάλι μέσα, στο οικείο της, δυσώδες περιβάλλον.

Και έπεται συνέχεια. Δάνεια κομμάτων, τράπεζες, εξοπλιστικά, ΚΕΕΛΠΝΟ, δημόσια έργα. Στο ακόνι η ρομφαία των καθαρών. Γενικευμένη έρευνα ή γενικευμένη σκανδαλολογία; Ποια απόδοση δικαιοσύνης και ποια μεταρρύθμιση θεσμών; Μόνο σκιές και σπίλωση πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης. Μισόκλειστες υποθέσεις ως διαρκείς πηγές μολύνσεως. Νυν υπέρ πάντων ο διχασμός. Ο κυβερνητικός συνασπισμός στα καλύτερά του. Ό,τι μαζέψει. Και από κοντά η Χρυσή Αυγή για να σκουπίζει τα φρόκαλα από το τραπέζι των μεγάλων. Αύριο έρχονται επενδύσεις. Σε υλικά παραγωγής και διανομής λάσπης.

Τσιμπάει ακόμα ο κόσμος; Όχι, και η πρόσφατη δημοσκόπηση της Metron Analysis το απέδειξε. Όπως δεν θα τσιμπούσε και σε μια διαφήμιση που θα προμοτάριζε για χρόνια το ίδιο άχρηστο προϊόν με τον ίδιο τρόπο. Ο διαχωρισμός σε πράσινους και βένετους συμφέρει όταν υπάρχουν δανεικά για επιδόματα και αθρόους διορισμούς. Όποιος νικήσει, ανεβαίνει, παίρνει την κουτάλα και μοιράζει. Στους δικούς του. Το ζήσαμε στο παρελθόν. Εξαντλήθηκε. Η επαναφορά του είναι ανώφελη διότι άλλαξαν πλέον οι καιροί και οι προτεραιότητες των εκλογικών θηραμάτων. Το εισόδημα, η ανεργία, η φορολογία, η σύνταξη. Και όταν θέλουν να αλλάξουν πλευρό, το «σκοπιανό». Όχι τα ελληνοτουρκικά, μιας κι εκεί βρωμάει μπαρούτι, αλλά το «σκοπιανό» μιας και τους βόρειους γείτονες τους έχουμε του χεριού μας.

Όμως αυτή η κυβέρνηση δεν έχει καλά νέα για τα φλέγοντα. Μετά βίας οι αξιολογήσεις των διεθνών οίκων μάς επαναφέρουν στο τέλος του 2014, τότε δηλαδή που ανέλαβε η εθνοσωτήριος, εν μέσω ιαχών, για να μας στείλει στα τάρταρα. Το χρέος είναι μεγάλο, τρία χρόνια πήγαν χαμένα με ανοησίες, οι μεταρρυθμίσεις μπορεί να νομοθετούνται αλλά αργούν να εφαρμοστούν και να αποδώσουν, το ελληνικό δημόσιο παραμένει στον κόσμο του. Συνεπώς θα είμαστε για πολλά χρόνια υπό εποπτεία. Με ή χωρίς πιστοληπτική γραμμή, έχουμε ανάγκη το δανεισμό και αυτό έχει κόστος. Και το κόστος του εξαρτάται από το διεθνές οικονομικό κλίμα και τη δική μας φερεγγυότητα. Τα μούτρα στην αγορά, που λέγανε οι παλιοί. Σε άρρωστο περιβάλλον σκανδάλων, μηνύσεων και διχασμού του πολιτικού προσωπικού, τα όποια μούτρα της ελληνικής οικονομίας ρυτιδώνονται. Στον επόμενο τόνο οι αγορές θα γελάνε μαζί μας.

Η δημοκρατική αντιπολίτευση δεν έχει κανένα λόγο να ακολουθήσει το δρόμο της λάσπης. Ο διχασμός βλάπτει σοβαρά την οικονομία. Και τους πολίτες, πρωτίστως τους ασθενέστερους. Βλάπτει και τα όποια εθνικά θέματα είναι ανοικτά. Γελοιοποιεί τη χώρα διεθνώς. Προφανώς και θα απαντά στις προκλήσεις και θα υπερασπίζεται τα στελέχη της. Προφανώς και πρέπει να διευκολύνει οποιαδήποτε ειλικρινή και θεσμικά άρτια πρωτοβουλία διερεύνησης σκοτεινών περιόδων. Αλλά θα ήταν λάθος της να συντηρεί το νοσηρό κλίμα ή να το ανέχεται άπραγη. Θα μπορούσε όμως να απαντά με πρωτοβουλίες συνεννόησης. Όχι φυσικά με τον κυβερνητικό συνασπισμό, αλλά μεταξύ των κομμάτων της. Και τέτοιες πρωτοβουλίες αφορούν την άσκηση διαφανούς, γόνιμης και επιθετικής πολιτικής. Επί του συγκεκριμένου!

Το Κίνημα Αλλαγής πηγαίνει σε λίγες μέρες σε ιδρυτικό συνέδριο. Μήπως δεν έχει έμπειρα στελέχη και ομάδες εργασίας ικανές να παρουσιάσουν τεκμηριωμένες πολιτικές θέσεις για την επόμενη μέρα; Κυκλοφορούν; Απασχολούν τα δίκτυα πολιτών; Άνοιξε κουβέντα γύρω από αυτές; Απασχολούν τα ΜΜΕ οι γόνιμες αντιπαραθέσεις των στελεχών του επί της πολιτικής ουσίας; Γιατί η δημοκρατία είναι πλέον τόσο ευάλωτη; Γιατί η σοσιαλδημοκρατία πνέει διεθνώς τα λοίσθια; Αρκούν οι μεταπολεμικές παγκόσμιες σταθερές σε έναν κόσμο με τέτοια τεχνολογία, τόσο πληθυσμό, τέτοια και τόση κλιματική αλλαγή; Υπάρχει απάντησή στη ρομποτοποίηση της παραγωγής και τη μείωση των θέσεων εργασίας; Για το προσφυγικό - μεταναστευτικό; Νομίζουν εκεί ότι απασχολεί τους πολίτες το βάθος της αβύσσου που τους χωρίζει από τη ΝΔ; Ή ο βαθμός συντηρητικότητας της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Πολλά από τα στελέχη της κρατικής ιεραρχίας είναι παλαιά μέλη του ΠΑΣΟΚ, που σήμερα ανέχονται ή συμπλέουν με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και αύριο θα επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη. Πώς θα αξιοποιηθούν αυτά από το Κίνημα; Ο κόσμος του πολιτικού κέντρου αναζητά τα σημεία επαφής, τα περιθώρια των συγκλίσεων, τη διάθεση συνεννόησης με την κεντροδεξιά ώστε να έχει μια εικόνα για την επόμενη μέρα. Γιατί είναι κόσμος υψηλού πολιτικού IQ. Πήγε, ψήφισε, έδωσε πάσα και περιμένει να δει την τελική προσπάθεια. Καταλαβαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποχωρεί από το προσκήνιο. Δεν θέλει να τον ξαναβρεί εμπρός του. Είδε τα μικρά κόμματα και τους μεσσίες τους να αδυνατούν χαρακτηριστικά, να απογοητεύουν. Συνεπώς, περιμένει από τις παλιές και έμπειρες πολιτικές δυνάμεις να ανανεώσουν τις επεξεργασίες και να διορθώσουν την πορεία. Να τραβήξουν την πατρίδα από τη στασιμοχρεοκοπία, από την καθολική παρακμή. Περιμένουν τους επαγγελματίες. Τώρα θα δικαιώσουν την εμπιστοσύνη που τους έδειξαν. Μπορούν;

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τη ΝΔ. Απέναντι στον πολιτικό πρωτογονισμό του παρελθόντος απαιτούνται σύγχρονες και καθαρές πολιτικές του μέλλοντος. Ας πούμε, ένα σαφές περίγραμμα καθολικής επανίδρυσης του εκπαιδευτικού συστήματος. Σε περιβάλλον καταιγιστικών τεχνολογικών εξελίξεων. Συγκεκριμένα μέτρα περιορισμού της διαφθοράς μέσω της πολιτικής των ανοικτών θεσμών. Το θέμα είναι οι απολύσεις των ΔΥ, η ποιότητα, η εξειδίκευση, τα skills και η πραγματική αξιολόγησή τους; Υπάρχει «μηχανολογικό σχέδιο» επί της παραγωγής και των εξαγωγών; Ο κόσμος δεν περιμένει εκθέσεις ιδεών. Περιμένει μαζικές και εξειδικευμένες πολιτικές καμπάνιες ουσιαστικού διαλόγου που θα ξεκαθαρίζουν τους στόχους και τις προτεραιότητες της ΝΔ για την επόμενη μέρα. Δεν τις βλέπει. Όπως και δεν βλέπει τα νέα πρόσωπα που θα τις τρέξουν. Δεν τον απασχολούν οι εσωτερικές διαμάχες των φυλών της. Δεν αναμένει κεράσματα προς άγρα ψήφων. Κοντολογίς, ο κόσμος βαρέθηκε την πολιτική χειραγώγηση.

Νέα Δημοκρατία και Κίνημα Αλλαγής έχουν σαφείς ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Έχουν αρκετούς λόγους να αντιδικούν. Αλλά σήμερα δεν πολιτεύονται σε μια ακμάζουσα χώρα, εντός ενός εύκρατου και υγιεινού πολιτικού κλίματος. Δεν έχουν απέναντι έναν σύγχρονο και ιδεολογικά σαφή πολιτικό αντίπαλο που ακολουθεί την πεπατημένη των δημοκρατικών θεσμών. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται άνετα από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά και έχει φίλους παντού. Ο αριστεροδέξιος λαϊκισμός, αν και σε ύφεση, χρωματίζει ακόμα τις διαθέσεις του πόπολου. Η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει σωτηρία είναι σήμερα περισσότερο δημοφιλής από ποτέ. Γι' αυτό και δεν υπάρχουν συχνές εκρήξεις. Γι' αυτό οι πολίτες εκφράζονται διά της τεθλασμένης, λέγε με «μακεδονικό». Τι περιμένουν τα δύο κόμματα για να συνεννοηθούν; Να επικοινωνήσουν πολιτικά ενώπιον του δήμου και να αναζητήσουν τα σημεία επαφής τους; Τον κίνδυνο της δημοκρατίας δεν τον βλέπουν;

Αν οι πολίτες κουράστηκαν να περιμένουν σωτήρες από τον ουρανό, αν η κλινική εικόνα της πατρίδας επιβαρύνεται μέρα με τη μέρα, αν οι σημερινοί γιατροί είναι τσαρλατάνοι, αν οι ξένοι δεν αρκούν για να τη διασώσουν με την τηλεϊατρική, μήπως ήρθε η ώρα ενός εγχώριου και αξιόπιστου ιατρικού - πολιτικού συμβουλίου; Η επόμενη μέρα απαιτεί σταθερή, δημοκρατική διακυβέρνηση. Υποθέτω ότι το γνωρίζουν όλοι.