Σαράντα πέντε χρόνια τώρα η Αριστερά μόνο τσακώνεται. Αρνείται, καταγγέλλει, ανατρέπει. Λογικό. Ο στόχος της θεωρητικά είναι η καθεστωτική αλλαγή, η ανατροπή της «αστικής δημοκρατίας», δεν έχει λόγους να προτείνει στοιχεία εξωραϊσμού της. Και όπου χρειάστηκε να πάρει κάποτε μια στάση θετική το έκανε υστερόβουλα, γιατί αυτή υπηρετούσε τη μεγάλη ιδέα. Όταν το έρμο το ΚΚΕ (εσ) κατέθετε εποικοδομητικές προτάσεις καταγγέλλονταν, ακόμα και από σοσιαλιστές ως ρεφορμιστικό, δεξιό και πουλημένο.
Με την αδράνεια αυτής της δομικής εχθροπάθειας ο Βαρουφάκης έπεισε τον Τσίπρα να βάλει τη χώρα στην περιπέτεια εκείνης της «διαπραγμάτευσης» και να μας χρεώσει 100, 200 δισεκατομμύρια, χωρίς κανένα λόγο. Χωρίς ντροπή, μια συγγνώμη. Και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Επικίνδυνη η έξοδος, αρνητικός ο συσχετισμός δυνάμεων, γλυκιά η εξουσία, ο άλλος κόσμος, ο εφικτός, μπορεί να περιμένει. Τσάκωσε δυο μπίρες. Δύσκολα μπορείς να γλιτώσεις από τον εαυτό σου. Ακόμα και ως κυβερνήτης, ακόμα και ως πειθήνιος εταίρος των δανειστών, ακόμα και υπό οικονομική επιτήρηση, απλώνεις το ζωνάρι σου για καβγά όπου σε παίρνει. Όχι πια με τους έξω, αλλά με τους μέσα. Ο εμφύλιος ως διαχρονικός τροφοδότης λογαριασμός της πολιτικής, ως καρικατούρα.
Τα εθνικά θέματα απαιτούν ευρύτερες συναινέσεις. Γνωστό και βαρετό το στερεότυπο. Αλλά αφορά ενήλικα κόμματα που σέβονται τη δημοκρατία και παίζουν το παιχνίδι με κανόνες. Έστω και από ένστικτο επιβίωσης. Αν έχεις μείνει στην εποχή των φοιτητικών αμφιθεάτρων της μεταπολίτευσης και στη λογική «να τους τη φέρουμε» δεν μπορείς να κάνεις πολιτική ανοιχτών οριζόντων, να ηγεμονεύσεις ιδεολογικά και να παράγεις ωφέλιμο για τη χώρα σου αποτέλεσμα. Ούτε να φέρεις επενδύσεις. Ποιος είναι τόσο τρελός για να βάλει τα λεφτά του σε μια χώρα που οι μισοί πολιτικοί θέλουν να βάλουν φυλακή τους άλλους μισούς; Γιατί τόσο εσύ όσο και το κοινό σου έχετε μάθει να διεκδικείτε την πολιτική σας ισχύ μέσα από τον τσαμπουκά και τις φτηνές εντυπώσεις. Γι’ αυτό ακόμα και σήμερα αυτή η Αριστερά δεν μπορεί να ξεκολλήσει ιδεολογικά από τη γοητεία της τρομοκρατίας. Το μίσος ως ταυτότητα.
Μια χώρα αδύναμη οικονομικά είναι αδύναμη και διπλωματικά. Ειδικά όταν προσπαθεί να λύσει το δύσκολο και χρονίζον πρόβλημα του «μακεδονικού» ή να αντιμετωπίσει την προκλητική στάση της καθ’ όλα ισχυρής Τουρκίας. Και στις δύο περιπτώσεις η λογική επιβάλλει μια στοιχειώδη συνεννόηση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Διαβουλεύσεις με πολιτικούς που χειρίστηκαν τα ίδια προβλήματα στο παρελθόν. Έστω και παρασκηνιακά. Αντ’ αυτών η κυβέρνηση στήνει Προανακριτική και κυνηγάει επιλεκτικά βουλευτές και τέως πρωθυπουργούς των πολιτικών της αντιπάλων. Χωρίς στοιχεία. Η εχθροπάθεια, που λέγαμε, υπερτερεί ακόμα και αυτού του ένστικτου της αυτοσυντήρησης. Δεν μιλάμε για το εθνικό όφελος. Αυτό είναι αστικό κατάλοιπο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά με τους ΑΝΕΛ, σάρκα εκ της σαρκός της ΝΔ. Με την ανοχή, αν όχι με τη σκιώδη υποστήριξη ενός μέρους της λαϊκής δεξιάς. Η διείσδυσή του στην ελληνική κοινωνία οφείλεται πρωτίστως σε αυτήν την ανίερη, σκανδαλώδη, αλλά τόσο χρήσιμη συμμαχία και συνεννόηση. Πόσο λογικό είναι να κυνηγάς τον Αντώνη Σαμαρά και τον Δημήτρη Αβραμόπουλο για μίζες με τροχήλατες βαλίτσες και μόνο με προσωπικές μαρτυρίες αγνώστων μαρτύρων; Για να συσπειρώσεις ξαφνικά και αντανακλαστικά όλη την κεντροδεξιά παράταξη γύρω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη;
Το Κίνημα Αλλαγής, το τρίτο σε δύναμη κόμμα, διακρίνεται για τις ίσες αποστάσεις που παίρνει από τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ. Αποστάσεις που επί της ουσίας δεν είναι καθόλου ίσες, αυτή από το ΣΥΡΙΖΑ είναι μικρότερη. Τουλάχιστον από την «άβυσσο που το χωρίζει από τη ΝΔ». Γιατί έχει χαμένους φίλους που ελπίζει να ανακτήσει, γιατί ομνύει ακόμα στην αριστερή σοσιαλδημοκρατία, γιατί η ηγεσία του νομίζει ότι η αριστερίλα δεν έφαγε τα ψωμιά της σ’ αυτή την εσχατιά της Ευρώπης. Αυτούς τους συγγενείς ο ΣΥΡΙΖΑ τους απαρνείται; Και στοχοποιεί τέως υπουργούς του ΠΑΣΟΚ με τον ίδιο, ελαφρά τη καρδία, τρόπο; Όσο και να θέλουν την κολεγιά οι συριζόφιλοι του Κινήματος είναι κομμάτι δύσκολο να αφήσουν ακάλυπτους τον Βενιζέλο και τον Λοβέρδο. Πώς θα μιλήσουν για συνεννόηση όταν σέρνουν τους συντρόφους τους στα δικαστήρια;
Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Αισθάνεται ο Τσίπρας τόσο ισχυρός που αδιαφορεί για τις όποιες συνεννοήσεις με την αντιπολίτευση; Οι δημοσκοπήσεις δηλώνουν το αντίθετο. Είναι τόσο δεμένες οι ιστορίες με τις βαλίτσες ώστε να αλλάξουν τους σημερινούς συσχετισμούς; Η ποιότητα του κατηγορητηρίου και το ενδιαφέρον που έδειξε ο κόσμος συνηγορεί για το αντίθετο. Θεωρούν τόσο ασπόνδυλα τα αντίπαλα κόμματα, τόσο ψοφοδεή ώστε να μην αντιδράσουν σθεναρά και συσπειρωμένα κατά των κατηγοριών χρηματισμού στελεχών τους; Ποιος είναι τόσο αφελής για να το πιστέψει; Θεωρούσαν ότι η επιτυχία της λύσης του μακεδονικού θα τους έκανε ανοξείδωτους; Τα δύο συλλαλητήρια αποδεικνύουν ότι και η πιο λογική λύση θα συναντήσει ισχυρές αντιστάσεις. Γιατί έμπλεξαν έτσι στην κυβέρνηση σε μια φάση που η τυπική έξοδος από τα μνημόνια είναι ένα κάποιο χαρτί προς πώληση; Και γιατί σκορπίζουν δηλητήριο;
Διότι είναι άνθρωποι του παρελθόντος. Απολιτικοί με αριστερό μανδύα. Βαθιά συντηρητικοί και καθόλου κοσμοπολίτες. Η αγαπητική τους σχέση με την ακροδεξιά είναι ενδεικτική. Αναγνωρίζουν τη λαϊκή δεξιά, δηλαδή ένα αντιπαραγωγικό κατάλοιπο του παρελθόντος, και καταγγέλλουν το φιλελευθερισμό, δηλαδή ό,τι πιο προοδευτικό διαθέτει σήμερα η παγκόσμια πολιτική σκηνή. Ο συντηρητισμός τούς κάνει φοβικούς στις εξελίξεις. Ανοίγουν μια υγειονομική τάφρο από το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα ως ένδειξη ηθικής καθαρότητας γιατί φοβούνται να ακολουθήσουν τον κόσμο που αλλάζει και να παίξουν με τους κανόνες του.
Η αριστερά τελειώνει παγκοσμίως διότι ο λόγος της είναι παλιός και άνυδρος. Δείτε την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, την Κίνα, τη Νότια Αμερική. Η επόμενη μέρα σηματοδοτεί το θρίαμβο της τεχνολογίας και του καπιταλισμού. Εκτυπωτές 3D θα παράγουν τα προϊόντα μας, αυτοκίνητα χωρίς οδηγό θα μας πηγαίνουν στη δουλειά μας, ιδιωτικές εταιρίες θα διοργανώνουν διαστημικά ταξίδια, το 2030 οι υπολογιστές θα είναι πιο έξυπνοι από τους ανθρώπους, φτηνή ενέργεια από τον ήλιο άρα και φθηνό πόσιμο νερό για όλον τον κόσμο. Ποιος ασχολείται με τα θέσφατα του Μarx του 19ου αιώνα;
Συμμετέχοντας ο ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό παιχνίδι ως μέλος ενός συστήματος που αναγκαστικά πρέπει να παίξει με τους κανόνες της αγοράς πρέπει να αποδεχθεί το θρίαμβο του κεφαλαίου, να αποδεχθεί την ήττα του, δηλαδή να απογυμνωθεί ιδεολογικά. Αυτός ο δυϊσμός τον εξοντώνει, τον εκνευρίζει, του θολώνει την εικόνα. Το κλίμα εχθρότητας προς τους πολιτικούς του αντιπάλους είναι το τελευταίο όπλο που νομίζει ότι διαθέτει για να διαφυλάξει την ταυτότητα και το μέλλον του. Και το οπλίζει αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Ποιος νοιάζεται για επενδύσεις, για καθαρή ή ελεγχόμενη έξοδο, για τις αποδόσεις των ομολόγων που τραβούν την ανηφόρα; Προέχει η εχθροπάθεια.
Η δημοκρατική αντιπολίτευση οφείλει να τον απομονώσει ιδεολογικά και πολιτικά. Κυρίως η κεντροαριστερά, που τον θεωρεί συγγενή της. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε αριστερά ούτε δεξιά. Είναι αυτό το «the thing» που βιώνουμε. Δεν πρόκειται για εναλλακτική ανάγνωση του κόσμου και της πολιτικής. Πρόκειται για σοβαρή περίπτωση δυσαναγνωσίας.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
11°
