Tην εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αντιπολίτευση, οι επιθέσεις του εναντίον δικαστικών αποφάσεων που κήρυσσαν συνταγματικές τις μνημονιακές περικοπές ήταν σχεδόν συνήθεια. Όταν ανακοίνωνε η εκπρόσωπος Τύπου την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις τηλεοπτικές άδειες, έστησε ένα μικρό μελόδραμα για ανάλγητο Δικαστήριο σχετικά με το δράμα 14.000 παιδιών που έμεναν χωρίς θέση σε βρεφονηπιακό σταθμό και 14.000 νοσηλευτών που θα έμεναν αδιόριστοι. Όταν βγήκε η απόφαση για την Ηριάνα, ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης την επέκρινε σφοδρότατα. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις τα κόμματα που στηρίζουν σήμερα την Κυβέρνηση −οι Συριζανέλ− έκριναν με οξύτητα δικαστικές αποφάσεις, όσο και αν κανείς μπορεί να διαφωνήσει με το στιλ. (Το χυδαίο στιλ, βέβαια, του αναπληρωτή υπουργού Υγείας στις συστηματικές επιθέσεις του εναντίον δικαστών είναι εκτός συζήτησης.) Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για άλλα κόμματα εξουσίας − έχουν στο ιστορικό τους πάμπολλες επιθέσεις σε αποφάνσεις της Δικαιοσύνης που ήταν αντίθετες στην πολιτική τους. Κανένα θέμα, οι κρίνοντες κρίνονται.
Το πρόβλημα υπάρχει όταν όλοι αυτοί κάνουν τους ανήξερους και παριστάνουν τις έκπληκτες Μωρές Παρθένες. «Α, επιτίθενται στη Δικαιοσύνη!», «Δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο πράγμα, αμφισβητούν την Ελληνική Δικαιοσύνη! Φωτιά θα πέσει να μας κάψει!» Η υποκρισία είναι ανυπόφορη. Διότι περιγράφουν μια κανονικότητα, το νόμιμο δικαίωμα των πολιτικών κομμάτων ή οποιουδήποτε άλλου να κρίνει δικαστικές αποφάσεις δηλαδή, με όρους Αποκαλύψεως. Ας είναι ξεκάθαρο αυτό. Αν κάποιος κατηγορήσει έναν αστυνομικό για παράβαση καθήκοντος, έναν αξιωματικό του Στρατού, έναν δάσκαλο, έναν παπά, δεν βάλλει κατά της ΕΛΑΣ, των Ενόπλων Δυνάμεων, της Δημόσιας Εκπαίδευσης, της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά εναντίον συγκεκριμένων λειτουργών και για συγκεκριμένο λόγο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη Δικαιοσύνη. Οι δικαστικοί δεν είναι πρόσωπα που προήλθαν από παρθενογένεση της Θέμιδος και ξεφεύγουν από την ανθρώπινη μοίρα του σκόπιμου ή αθέλητου λάθους, ούτε είναι Πάπες για να είναι στο απυρόβλητο. Και όποιος κρίνει με ήθος και μέτρο συγκεκριμένες δικαστικές ενέργειες που έγιναν από συγκεκριμένους δικαστικούς, δεν επιτίθεται στην Ελληνική Δικαιοσύνη αλλά ασκεί το δημοκρατικό δικαίωμα του ελέγχου στο πλαίσιο της λειτουργίας της Δημοκρατίας μας. Ας σταματήσει λοιπόν η Κυβέρνηση την υποκριτική θεσμολαγνική δραματοποίηση και την πιπίλα περί επιθέσεων στη Δικαιοσύνη, που μονίμως χρησιμοποιεί ως ασπίδα όταν αποκαλύπτονται γκρίζες περιοχές στα όρια εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, διότι σε όλες τις εποχές υπάρχουν δικαστές που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και υπουργοί που παρεμβαίνουν στο έργο της Δικαιοσύνης. Επομένως, με όλον το σεβασμό στο θεσμό, οι πολίτες απαιτούν απαντήσεις γιατί στην υπόθεση της Novartis οι γκρίζες ζώνες είναι πολλές.
13°
