Αχός βαρύς ακούστηκε για το γεγονός ότι το σύνολο σχεδόν του μη στρατευμένου φιλοκυβερνητικού τύπου αντιμετώπισε με καχυποψία (έως και χλευασμό) τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις, στο σκάνδαλο Νοβάρτις. Η αντίληψη είναι αφελής και δείχνει πλήρη άγνοια της πολιτικής ανθρωπογεωγραφίας, παρέα φυσικά με τη διχαστική και μανιχαϊστική αντίληψη περί των «δικών μας και των απέναντι». Υπάρχει σώφρων αναλυτής που πιστεύει ότι η πλειονότητα των δημοσιογράφων και αρθρογράφων είναι «πολιτικά ερωτευμένη» με τον Σαμαρά, τον Αβραμόπουλο ή τον Λοβέρδο, και ότι θα θλιβόταν βαθιά αν έβλεπε κάποιους στη φυλακή;
Υπάρχει όμως και σοβαρός δημοκράτης που μπορεί να αποδεχθεί την προαναγγελία του σκανδάλου από τα χείλη του πρωθυπουργού και τις φιλικές εφημερίδες, τις θεσμικές πιρουέτες (αν όχι εκτροπές) του Τζανακόπουλου που επισκέπτεται την εισαγγελία, του Παπαγγελόπουλου και της Θάνου που δηλώνουν a priori ότι «πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης», ή του Πολάκη που ανακοινώνει δημοσίως την ιδιότητα των μαρτύρων και τα κίνητρά τους; Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει για τα ταπεινά κίνητρα του timing, αμέσως μετά τα συλλαλητήρια για το Μεκεδονικό; Και υπάρχει καλόπιστος δημοσιολογών που δεν διαβλέπει την επιλεκτική παραπομπή και την απουσία των «φιλικών» προς την κυβέρνηση πολιτικών προσώπων της διακυβέρνησης, κατά την περίοδο που εξετάζεται, αλλά και το κίνητρο της διαπόμπευσης και του στιγματισμού, ώστε να κατηγορηθεί και πάλι διχαστικά το «παλαιοκομματικό πολιτικό σύστημα» (πλήρες μέλος του οποίου είναι στην πραγματικότητα και το σημερινό κυβερνητικό πλέγμα);
Και ακόμα χειρότερα, αν αληθεύουν οι αναφορές από όσους είδαν τη δικογραφία (και δεν διαψεύδονται μέχρι στιγμής) ότι οι μαρτυρίες είναι βασισμένες σε κουβέντες καφενείου χωρίς κανένα στοιχείο («μου είπαν», «εκτιμώ», «δεν μπορεί να μην χρηματίστηκε») και όχι σε στέρεες και νομικά αποδεκτές κατηγορίες, τότε είναι κυριολεκτικά ανεδαφικό να ζητάς από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης (και κυρίως τους δημοσιογράφους, πρώτιστο καθήκον των οποίων είναι να ελέγχουν αυστηρά την εκτελεστική εξουσία, δηλαδή την εκάστοτε κυβέρνηση) να μην είναι καχύποπτοι και να μην προβάλλουν τον σκανδαλώδη τρόπο χειρισμού της υπόθεσης, αλλά αντίθετα να συμβάλλουν στην αμετάκλητη σπίλωση πολιτικών προσώπων, που στην πράξη δεν χαίρουν του τεκμηρίου της αθωότητας (γιατί η λάσπη και η υποψία εύκολα θα μείνει ανεξαρτήτως της αθώωσής τους ή μη). Διότι δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι είναι να σκαλίζει παίζοντας το κακοστημένο παιχνίδι της κυβερνητικής εξουσίας, που έχει συμφέρον από τη διαιώνιση της διερεύνησης ενός σκανδάλου στην κορυφή της επικαιρότητας, κατά προτίμηση και μέχρι τις εκλογές.
Βεβαίως και το σκάνδαλο της Νοβάρτις είναι υπαρκτό και παγκόσμιο. Όποιος έχει κάνει άλλωστε και μια στοιχειώδη συζήτηση με έναν ιατρικό επισκέπτη ξέρει ότι το μεγαλύτερο μέρος των φαρμακοβιομηχανιών λειτουργεί με τη διαφθορά όσων ασχολούνται με τη συνταγογράφηση και τη διαμόρφωση των τιμών. Ωστόσο, δεν αρκούν κουβέντες του αέρα για να στείλεις μια δικογραφία στη Βουλή, ακόμα κι αν αυτές πιθανώς προκάλεσαν το ενδιαφέρον του αδέκαστου FBI ή των αμερικανών εισαγγελέων, που ενδεχομένως τις προωθούν για περαιτέρω διερεύνηση και «δέσιμο» των κατηγοριών. Πόσο μάλλον όταν εξετάζονται οι πρακτικές του εγχώριου δικαστικού προσωπικού, που ελέγχεται γι' αυτά που πιθανότατα «προσάρτησε» στο διεθνές σκάνδαλο (το οποίο δεν αναφέρεται σε πολιτικούς, σε καμία χώρα, σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες), όσο κι αν οι υπερασπιστές της κυβέρνησης προσπαθούν εκ του πονηρού να θολώσουν τα νερά με την αφελή ερώτηση για το «αν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να επηρεάσει το FBI»...
Προφανώς οι ηγεσίες των κομμάτων και των εκάστοτε συναρμόδιων υπουργείων πρέπει να εξηγήσουν, σε επίπεδο πολιτικής ευθύνης, τις αποφάσεις τους και το «πάρτι του φαρμάκου» (και των εμβολίων) που υπήρξε κατά εποχές (με πρώτο τον Κώστα Καραμανλή βεβαίως). Και προφανώς η καταδίκη όλων μας πρέπει να είναι ανυποχώρητη, εφόσον υπάρξουν καταγγελίες που ευσταθούν και σε ποινικό επίπεδο. Και μακάρι το σκάνδαλο αυτό να στείλει υπευθύνους στη φυλακή και να βοηθήσει στην εξυγίανση του τοπίου, στον χώρο του φαρμάκου.
Αλλά όταν ο σκοπός είναι τα μικροπολιτικά ωφέλη και ο εντυπωσιασμός, τότε έχεις τον κίνδυνο να έχεις τα αντίθετα αποτελέσματα: Όσοι είναι ένοχοι να αθωωθούν πανηγυρικά και η σκανδαλολογία να μην έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, κάτι που θα βοηθήσει τη διαφθορά να γίνει πιο στέρεη και την απαξίωση της δημοκρατίας (που οδηγεί στον φασισμό) ακόμη πιο έντονη. Όπως έγινε άλλωστε και με τη δήθεν προσπάθεια να καταπολεμηθεί η διαπλοκή στο τηλεοπτικό τοπίο, με το περσινό φιάσκο της αδειοδότησης: Καμία διαπλοκή δεν καταπολεμήθηκε (αντίθετα ενισχύθηκε) και η προσπάθεια εξυγίανσης του χώρου εξελίχθηκε σε μια τρύπα στο νερό.
Το ίδιο ακριβώς φαινόμενο βρίσκεται σε εξέλιξη και με τα λεγόμενα «εθνικά θέματα», τα οποία επιβαρύνονται από τη συνολική τοξική ατμόσφαιρα. Η κατά βάση σωστή αντίληψη ότι η συγκυρία επιτάσσει να λυθεί το θέμα του ονόματος της FYROM (και προφανώς με τον όρο Μακεδονία, που αδιαπραγμάτευτα υπάρχει και στην προσωρινή ονομασία, αλλά και σε όλες τις προτάσεις της 25χρονης διαπραγμάτευσης) υπονομεύτηκε εξαρχής από τους σχεδιασμούς της μικροπολιτικής νίκης επί των εσωτερικών αντιπάλων, αλλά και της γενικότερης ανικανότητας. Κάτι που είχε μεταξύ άλλων το αποτέλεσμα να ξανασηκώσει πολιτικά κεφάλι στο απέναντι στρατόπεδο, ισχυροποιούμενος, ο κατεξοχήν υπεύθυνος αυτής της 25χρονης σπατάλης εθνικού και διπλωματικού κεφαλαίου, ο Αντώνης Σαμαράς.
Η συντηρητική στροφή βέβαια της Νέας Δημοκρατίας επιβράβευσε, σε μικροπολιτικό επίπεδο, τους κυβερνητικούς χειρισμούς, προς το παρόν τουλάχιστον. Μπορεί πράγματι οι απώλειες προς στα δεξιά της ΝΔ να ήταν σημαντικές, αν δεν την ακολουθούσε. Αλλά αν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεωρούν δεδομένους τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους που ήταν έτοιμοι να τους ψηφίσουν για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία, τότε κάνουν τραγικό λάθος που μπορεί να τους στοιχίσει την αυτοδυναμία και τον εγκλωβισμό της δημόσιας ζωής στην απλή αναλογική. Ζημιά για τη χώρα, σε κάθε περίπτωση.
Η δε κυβερνητική σύμπραξη με την ελαφρότητα και τον λαϊκισμό των Ανεξαρτήτων Ελλήνων δείχνει πόσο ακριβά μπορεί να πληρώσουμε την ανευθυνότητα. Τα σόου εσωτερικής κατανάλωσης με τα στεφάνια είκοσι χιλιάδες λεύγες μακριά από τα Ίμια, δεν ήταν παρά βούτυρο στο ψωμί ενός Ερντογάν που λατρεύει την ύπαρξη του Καμμένου στα δυτικά του σύνορα. Διότι πατριωτισμός είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή οικονομικά και διπλωματικά, με ενεργούς δημοκρατικούς θεσμούς και σύγχρονη κρατική λειτουργία. Τα υπόλοιπα είναι απλώς πατριδοκαπηλία.
Ο υποκριτικός, εμπαθής και πρόχειρος τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζει τα μεγάλα ζητήματα της χώρας η κυβέρνηση κάνει διπλό κακό. Όχι μόνο δεν τα λύνει διαιωνίζοντάς τα, αλλά τα επιδεινώνει κιόλας κακοφορμίζοντάς τα. Με πιθανώς απρόβλεπτες συνέπειες, ώσπου να εγκαταλείψει την εξουσία...
11°
