«Ολυμπίκ ντε κουρελέ»...

Eδώ και πολλά χρόνια, κάποιοι προσπαθούν να με πείσουν ότι «ένα προβληματικό κομμάτι του δημοσίου» πρέπει να κλείσει ή να πουληθεί. Η ιστορία της Ολυμπιακής είναι πράγματι γεμάτη από μελανές σελίδες: Η κρατική/κομματική παρέμβαση και ένας συνδικαλισμός «κατώτερος των περιστάσεων» (για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται) την έφεραν στην κατάσταση του «ξεχειλώματος», αν όχι της διάλυσης. Η ουσία όμως των υπερβάσεων από τους κοινοτικούς ή (γενικώς) επιχειρηματικούς κανόνες ήταν ότι η Ολυμπιακή χρεωνόταν (κυριολεκτικά) τις ατασθαλίες μιας πολιτικής ηγεσίας που επέμενε να τη χρησιμοποιεί σαν «κρατικό ταξί» και την «έβαζε μέσα» συνεχώς.

Όπως αποδείχθηκε λοιπόν και στην πορεία, τα λεφτά που έδινε το κράτος στην Ολυμπιακή δεν ήταν (παράνομες κατά Ε.Ε.) ενισχύσεις –που αλλοιώνουν τους κανόνες τους ανταγωνισμού– αλλά «πληρωμές των χρεών του κράτους προς την Ολυμπιακή», κάτι που αποδέχθηκε και η Κομισιόν, αφού έτσι αποφάνθηκαν και τα αρμόδια ευρωπαϊκά δικαστήρια. Εκεί, προς τα τέλη της διακυβέρνησης Σημίτη, έγιναν κάποιες προσπάθειες να «συμμαζευτεί» η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ – και διαφάνηκαν οι ελπίδες να έρθει η Ελλάδα σε συνεννόηση με την Ευρώπη.

Όχι όμως· εκεί ήρθε η Νέα Δημοκρατία, που (όπως σε όλα τα ζητήματα) αντί να πατήσει πάνω στα όποια (έστω διορθωτικά) επιτεύγματα των προκατόχων και να επαυξήσει, αποφάσισε να απαξιώσει – αφήνοντας την εταιρεία ακόμα και χωρίς ισολογισμούς! Εδώ βεβαίως ταιριάζει και η (παρωχημένη και χρεοκοπημένη πια, όπως απέδειξε και η παγκόσμια κατάρρευση του άκρατου νεοφιλελευθερισμού) ιδεολογική θέση περί «όσο το δυνατόν περισσότερων ιδιωτικοποιήσεων».

Εκεί, γύρω στο 2004, υπήρχαν ενδεχομένως και οι ιδανικές συνθήκες να πωληθεί κάποιο ποσοστό της Ολυμπιακής (εφόσον η λύση της συνεργασίας προκρινόταν ως η καλύτερη), καθώς οι συνθήκες στη διεθνή αγορά ήταν ευνοϊκές (δεν υπήρχε ακόμα ούτε υπόνοια ύφεσης), αλλά και η διεθνής εικόνα της Ελλάδας μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν ισχυρή.

Eδώ και πέντε χρόνια, κάποιοι (κυβέρνηση, μέρος του φιλοκυβερνητικού Τύπου, συνάδελφοι με σεβαστές απόψεις) προσπαθούν να με πείσουν ότι η Ολυμπιακή δεν μπορεί να διασωθεί. Κάποιοι, ορμώμενοι από το αξίωμα ότι «το κράτος δεν μπορεί επ’ ουδενί να είναι καλός επιχειρηματίας – και το έχει αποδείξει». Η λάθος αυτή παραδοχή δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της ότι σκοπός της πολιτικής είναι να βελτιώσουμε και τη λειτουργία του κράτους (νοικοκυρεύοντας και συρρικνώνοντας – και όχι διογκώνοντας, όπως επιθυμούν οι «κρατιστές»). Και βεβαίως, ότι αφού μπορούμε να φτιάχνουμε «εθελούσιες» και «τρανταχτά μπόνους» για την πώληση, μπορούμε να κάνουμε και το ίδιο για τη διατήρηση της εταιρείας.

Kάποιοι, εδώ και αρκετούς μήνες, προσπαθούν επίσης να με πείσουν ότι η Ολυμπιακή θα πουληθεί εύκολα, εν μέσω οικονομικής κρίσης. Μόνο που «οι εμίρηδες αποδείχτηκαν κακομοίρηδες», μην εκπληρώνοντας τις «δημοσιοσχετίστικες επιθυμίες» του ίδιου του πρωθυπουργού. Και βεβαίως –όπως απέδειξαν και οι «φτωχικές» προσφορές που κατατέθηκαν– εν μέσω βαθιάς ύφεσης, ουδείς προτίθεται να αγοράσει, παρά μόνο «κοψοχρονιά», τις λεγόμενες «ευκαιρίες»...

Κάποιοι, εδώ και αρκετό καιρό, προσπαθούν να με πείσουν ότι η Ολυμπιακή πωλείται για να σταματήσουν τα ευρωπαϊκά πρόστιμα – και όχι για να διαφημιστεί ως «μεταρρύθμιση» ή για να διακινηθούν κάποιες μίζες. Κάποιοι, μετά την αποτυχία του διαγωνισμού, προσπαθούν να με πείσουν ότι «Έλληνες επιχειρηματίες, σκεπτόμενοι το καλό της πατρίδας, θα δώσουν τα ωραία τους λεφτουδάκια για να μείνει η Ολυμπιακή σε ελληνικά χέρια» – μόνο που το ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε προέρχεται από αραβικά κεφάλαια εν Ελλάδι. Μάλιστα, ο εν λόγω κύριος (persona non grata για τον ΟΤΕ) Βγενόπουλος έκανε την παγκοσμίως πρωτότυπη πρόταση «να πάρει την Ολυμπιακή και να τη δώσει πίσω, τρεις μήνες μετά τις εκλογές, αν το επιθυμεί το κράτος (!)» – μήπως απλώς για να πάμε σε εκλογές με την «υπόθεση επιτυχώς κλεισμένη»;

Κάποιοι, εδώ και αρκετό καιρό, προσπαθούν να με πείσουν ότι η πώληση της Ολυμπιακής είναι για το καλό του φορολογούμενου και του ταξιδιώτη – αλλά ο νέος υπουργός Οικονομίας κάλεσε και το βασικό ανταγωνιστή, την Aegean, να ενδιαφερθεί για την Ολυμπιακή (προς ένα ωραίο μονοπώλιο δηλαδή), αλλά μετά το πήρε πίσω. Με τον ίδιο τρόπο που ο Δημήτρης Αβραμόπουλος πήρε πίσω τα περί «έλλειψης σχεδίου»... 

Κάποιοι, εδώ και αρκετό καιρό, προσπαθούν να με πείσουν ότι η χώρα κυβερνάται – με θετικές προθέσεις. Μόνο που δεν πείθομαι...