Όλα μαζί

Διαδηλώνουμε για το μακεδονικό και μας την πέφτουν οι Τούρκοι. Φωνάζουμε πως «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» (που δεν είναι μία ούτε μόνο ελληνική) και διαπιστώνουμε ότι για την Αγκυρα τα Ιμια δεν είναι πια απλώς γκρίζα, είναι τουρκικά. Είμαστε κόκορες απέναντι στους αδύναμους Σκοπιανούς και κότες όταν έρχονται μπροστά μας οι τσαμπουκαλήδες της Τουρκίας. Πατριώτες του γλυκού νερού και λεβέντηδες εκ του ασφαλούς. Όχι ότι θα είχε νόημα μια πιο μαχητική στάση απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα. Δεν μας παίρνει ούτε δημογραφικά ούτε οικονομικά, άσε που η διεθνής συγκυρία δεν μας ευνοεί, ενώ οι σύμμαχοι δεν θα μας σώσουν. Σημαντικό ζήτημα είναι ότι αναζωπυρώνονται τα προβλήματά μας με τον μεγάλο και δύστροπο γείτονα την ώρα που δεν υπάρχουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις εθνικής συνεννόησης και πολιτικής συναίνεσης ούτε ως προς τη διαχείριση των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής. Αντίθετα, η πόλωση βαθαίνει και η όξυνση των πολιτικών παθών μεγαλώνει διαρκώς με αποτέλεσμα να εξαφανίζονται οι σταθερά προβληματικές συνθήκες διαλόγου, πόσο μάλλον ενότητας. 

Μα δεν αξίζει ακόμη και ο διχασμός αν πρόκειται να διαλευκανθεί ένα σκάνδαλο τόσο βαρύ όσο αυτό της Novartis; Καμία αντίρρηση, απλώς το να κατηγορούνται δύο πρώην πρωθυπουργοί και ηγετικά στελέχη της αντιπολίτευσης για μίζες, ενώ ο σημερινός πρωθυπουργός μηνύεται ως αρχηγός συμμορίας, δεν είναι αυτό ακριβώς που ορίζουν οι θεσμικοί μας πιστωτές ως «κανονικότητα» την οποία θέτουν ως όρο για μια ομαλή έξοδο από το μνημόνιο τον Αύγουστο. Με άλλα λόγια, αυτό που απαιτούν οι αγορές για να μας αντιμετωπίσουν με σχετική επιείκεια όταν θα τους απευθυνθούμε για δανεισμό είναι ομαλότητα, σταθερότητα, δημοσιονομική τάξη και πειθαρχία. Μάλλον απομακρυνόμαστε από κάτι τέτοιο κατρακυλώντας στα γνώριμα μονοπάτια της αλληλοεξόντωσης και του φανατισμού χωρίς να θεραπεύονται οι αιτίες που τον πυροδοτούν. 

Τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά αν η Δικαιοσύνη έκανε τη δουλειά της ανεπηρέαστη από πολιτικές σκοπιμότητες και πιέσεις, αν ο εξωφρενικός νόμος περί ευθύνης υπουργών είχε αλλάξει, αν δεν υπήρχε τόση προπαγάνδα αλλά έγκυρη και σφαιρική ενημέρωση, αν η συντεχνία των πολιτικών δεν ήταν τόσο σκληρή και μπορούσε να γίνει το ξεκαθάρισμα όταν και όπως χρειάζεται κάθε φορά. Τα πράγματα, δηλαδή, θα ήταν εντελώς διαφορετικά αν υπήρχαν στιβαροί θεσμοί και αν λειτουργούσαν απρόσκοπτα. 

Το κουβάρι Novartis μόλις έχει αρχίσει να ξετυλίγεται, η πολιτική ένταση είναι ήδη στο κόκκινο, απειλές εκτοξεύονται από τη μια πλευρά προς την άλλη, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα ζωηρεύει, μέχρι και υπουργοί προπηλακίζουν δημοσιογράφους αν τους φανεί ότι δεν στρατεύονται όπως πρέπει και μέσα στον κουρνιαχτό χάνεται το μέτρο, μπορεί και η αλήθεια. Ολα αυτά δεν συνιστούν αυτό που θα έλεγε ένας συστημικός οικονομικός παράγοντας “ελκυστικό περιβάλλον για επενδύσεις” ή “προϋποθέσεις αποκατάστασης της εμπιστοσύνης” ούτε σηματοδοτούν την πολυδιαφημισμένη είσοδο στην εποχή της ανάπτυξης και της προόδου. Αντίθετα, μυρίζουν παρακμή και οπισθοδρόμηση, κάτι σαν φάγωμα σωθικών, μάχη με φαντάσματα, βγάλσιμο σκελετών από σκοτεινά ντουλάπια, πάλη στο βούρκο, χωρίς αναζήτηση τρόπων αποτροπής της επανάληψης, πώς δηλαδή θα δημιουργηθεί ένα θεσμικό πλαίσιο που να μην επιτρέπει τη συμπεριφορά των γιατρών σαν dealers φαρμακευτικών εταιρειών.

Τι θα σημαίνουν όλα αυτά για το πολιτικό μας σύστημα; Οπωσδήποτε ενίσχυση της αποχής, των άκρων, της απαισιοδοξίας, της δυσπιστίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα, της αμφιβολίας για την ποιότητα και την αξιοπιστία των θεσμών. Οι δημοσκοπήσεις θα δείξουν κέρδη και ζημιές για κάθε κόμμα, ας γράψουμε στα σίγουρα τις δυσκολίες για το Κίνημα Αλλαγής που δεν αντέχει καταγγελίες για διαφθορά επειδή το βασικό του συστατικό, το ΠΑΣΟΚ, είναι βαριά τραυματισμένο από τις αμαρτίες του παρελθόντος του. 

Στο μεταξύ έγινε πανεπιστήμιο το ΤΕΙ Δυτικής Αττικής και «ψήνεται» η δημιουργία μίας ακόμη Νομικής σχολής στην Πάτρα, όχι γιατί αυτό υπαγορεύουν οι ανάγκες της αγοράς εργασίας ή κάποια σοβαρή επιστημονική σκοπιμότητα, αλλά για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Η Δικαιοσύνη καταδίκασε δημοσιογράφο, τον Α. Παπαδόπουλο, για συκοφαντική δυσφήμιση της νεοναζιστικής ακροδεξιάς, επειδή ως εκπρόσωπος κόμματος, της ΔΗΜΑΡ, επιτέθηκε στην Χρυσή Αυγή, η δίκη της οποίας δεν έχει ακόμη τελειώσει και ο δολοφόνος του Π. Φύσσα κοιμάται στο σπίτι του. 

Με άλλα λόγια, δεν είναι αυτή η εικόνα μιας χώρας που προετοιμάζει την επιτυχία της ή έστω την έξοδό της από μια πολυετή και πολυεπίπεδη κρίση. Είναι μάλλον η εικόνα μιας χώρας αγκιστρωμένης στο παρελθόν της, που αρνείται να αλλάξει νοοτροπία και να αντιγράψει θετικά παραδείγματα από τον δυτικό κόσμο. 

Εχουμε σύστημα υγείας τύπου Novartis, σύστημα παιδείας που παράγει νέα πανεπιστήμια με πελατειακή λογική, εξωτερική πολιτική εγκλωβισμένη στους αναχρονισμούς και την ασυνεννοησία των κομμάτων, μια κοινωνία που διαδηλώνει εναντίον της χρήσης του όρου Μακεδονία από την ΠΓΔ της Μακεδονίας (!), θεσμούς ανάπηρους και ένα πολιτικό σύστημα που ενδιαφέρεται πρωτίστως για την επιβίωσή του. 

Δεν είναι μόνο οι μίζες της Novartis, είναι όλα μαζί.