Ο «ανίκητος» Τσίπρας

Το παιχνίδι δίπολο «μνημόνιο vs αντιμνημόνιο» τελείωσε. Το ίδιο και το «παλαιό vs νέο». Το δίπολο επιστρέφει στο «αριστερά vs δεξιά». Ο Τσίπρας ξέρει να παίζει στον ρυθμό των ψήφων. Η Γεννηματά αναφέρεται σε αριστερά - δεξιά, χτυπά ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως χτυπά ΝΔ. Μετά τις εκλογές η «αριστερά» του Σύριζα και του Πασόκ μπορεί να μην είναι ξεχωριστά. Εξαρτάται από τι ποσοστά θα συγκεντρώσουν. Στην κυβέρνηση όλοι κάνουν δουλειά για τον Τσίπρα. Όχι για τον πρωθυπουργό. Για τον Τσίπρα. Είναι αναλώσιμοι και το ξέρουν. Αν ο ηγέτης σωθεί, θα φροντίσει και κάποιους από τους αναλώσιμους. Όχι τους φανατικούς!

Ο Μητσοτάκης έφαγε και την πατάτα με τα συλλαλητήρια, τρέχοντας να υπερασπιστεί τον νέο φανατισμό της πλατείας. Λάθος στο λάθος. Ξανά. Όσοι φιλελεύθεροι πολίτες τον είχαν ψηφίσει στις εσωκομματικές τώρα είναι κοψοχέρηδες. Στον άξονα, η ΝΔ του Μητσοτάκη κλίνει προς τα δεξιά > λαϊκή δεξιά > εθνικιστική δεξιά (εκεί που ήταν και επί Σαμαρά, σαν να μην πέρασε μια μέρα!) και αφήνει το κέντρο ελεύθερο. Το θέμα Novartis θύμισε στους πολίτες πόσα σκάνδαλα κουβαλούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ώστε να κάνει παιχνίδι ο Τσίπρας όσο χρόνο τον εξυπηρετεί. Το άφθαρτο Ποτάμι, που θα μπορούσε να καλύψει το μεγάλο κενό που αφήνει η ΝΔ στο κέντρο, καλώς ή κακώς παραμένει εγκλωβισμένο στο project «τo Κίνημα Αλλαγής ή θα υπάρξει ως κίνημα τόλμης και ευθύνης ή δεν θα υπάρξει». Ο χρόνος περνάει. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το ΠΑΣΟΚ. Μοιραία το εναπομείναν εκλογικό σώμα εγκλωβίζεται απογοητευμένο ανάμεσα στο δεξιά vs αριστερά και στην αποχή. 

Ο κος Τσίπρας το μόνο που ξέρει να σχεδιάζει είναι εκλογικά σενάρια. Και συνήθως τα κέρδιζε. Μπορεί η εφαρμογή της πολιτικής του να απέτυχε παταγωδώς σε βάρος όσων τον πίστεψαν δεύτερη φορά στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, αλλά στο να κερδίζει εκλογές τα κατάφερνε. Όμως τα ψέματα τελειώνουν. Οι εκλογές που σχεδιάζει, έχουν για ταβάνι τους 1,1 εκ. ψήφους του Μαΐου του 2012 και την 2η θέση. Το ποσοστό που θα πιάσει εξαρτάται από το μέγεθος της αποχής και τις επιδόσεις των άλλων κομμάτων. 

​Το εκνευριστικό είναι η πληθώρα δημοσιευμένων απόψεων και άρθρων για τον «ανίκητο Τσίπρα» και ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει» και πως ο ΣΥΡΙΖΑ «θα το γυρίσει». Σαν να φοβόμαστε τις σκιές. Έχουμε υπερβάλλει 6 χρόνια τώρα για την επίδραση του προέδρου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και έχουμε φτιάξει έναν μύθο από τις δικές μας ψεύτικες διαθλάσεις. Μύθος αντίστοιχος με τον «ισχυρό Καραμανλή» της προηγούμενης δεκαετίας. Κάποιοι φοβούνται ότι με τα χρήματα που θα δανειστεί με 3,5-4% επιτόκιο από τις αγορές για να μοιράσει προεκλογικά θα αλλάξει την κατάσταση. Οι πολίτες μετράνε τη φορολαίλαπα που αδειάζει τις τσέπες σε άνεργους και απλήρωτους εργαζόμενους, όχι τα φιλοδωρήματα που τους επιστρέφει ως απόπειρα εξαγοράς των ψήφων τους. Σχεδόν 24 δις μοίρασε ο Καραμανλής το 2009 σε ένα ξεχειλωμένο κράτος για να βρεθεί 10% κάτω από τον πρώτο στις εκλογές. 

Οι εκλογές θα γίνουν τον Σεπτέμβριο του 2018. Γιατί; Γιατί έτσι βολεύει τον Τσίπρα και τον Καμμένο. Και το κόμμα που χρεοκόπησε τη χώρα το 2007-2009 θα αναλάβει και πάλι για 2η φορά μετά το 2012 να μαζέψει τα σμπαράλια της δικής του πολιτικής «άσ’ το για αργότερα» και «σκίζω τα μνημόνια κάθε μέρα». Τόσο καλά! Οι Ευρωπαίοι γελάνε μαζί μας. Στις ευρωεκλογές παραδοσιακά το πρώτο κόμμα των εθνικών εκλογών χάνει δυνάμεις, και τα υπόλοιπα κόμματα αυξάνουν ποσοστά, οπότε ο Τσίπρας πιστεύει ότι στις ευρωεκλογές του 2019 θα είναι μια ευκαιρία να δείξει ότι το παιχνίδι γυρίζει. Το γνωστό παραμύθι της παρένθεσης για τις προεδρικές εκλογές του Ιανουαρίου 2020. Το ίδιο που έφαγε και ο Σαμαράς. Στο κόμμα  της ΠΦΑ μπορεί να βρεθεί θέση και για τους «συντρόφους» Καμμένους, εξαρτάται από το παζάρι και τα σφιχταγκαλιάσματα. Αν χάσει στις ευρωεκλογές του 2019 και πάει σε εκλογές στο τέλος της 4ετίας τότε η διαφορά θα μεγαλώσει. Το ίδιο συνέβη και το 2009. Εκλογές το 2019 μετά τις ευρωεκλογές σημαίνουν μόνο παραίτηση και πρόωρη συνταξιοδότηση, όπως ο κουρασμένος της Ραφήνας. 

Οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν από τα συλλαλητήρια, φθείρονται και πέφτουν από το γέλιο. Κυβέρνηση και διαπλεκόμενα ΜΜΕ μεθοδικά φρόντισαν το κόψιμο όσων σατιρικών εκπομπών απογύμνωναν την ανικανότητα της πολιτικής διαχείρισης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. «Γιατί ήταν δίκαιο και έγινε πράξη». Γιατί στην πολιτική μερικές φορές το γέλιο είναι πιο ισχυρό από τα επιχειρήματα. Οι Τσιπροκαμμένοι έχουν αποτύχει σε όλα τα πολιτικά και οικονομικά θέματα που έχουν διαχειριστεί κυβερνητικά σε σχέση με ό,τι είχαν υποσχεθεί τον Σεπτέμβριο του 2015. Στα κοινωνικά θέματα απλά διεκπεραιώνουν ό,τι δεν μπορεί να μείνει άλλο εκτός ατζέντας. Η μόνη «καθαρή έξοδος» που θα υπάρξει τον Σεπτέμβριο είναι αυτή από τον κυβερνητικό θώκο.

Ο Τσίπρας θα διατηρεί την ηγεμονία των κινήσεων όσο οι αντίπαλοί του τον φοβούνται. Όσο τα ΜΜΕ θα κρύβουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός και ηττημένος. Όσο φοβικά κάποιοι δεν θα βλέπουν ότι νομοτελειακά το κεφάλαιο Τσίπρας κλείνει. Γιατί οι μόνοι που έχουμε αυταπάτες είμαστε εμείς. Ο Τσίπρας δεν είχε αυταπάτες, αυτοί που τον ψήφισαν είχαν. Και είτε βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο είτε μισοάδειο, κάποτε το ποτήρι αδειάζει. Και τότε ισχύει η ατάκα προειδοποίηση του Bill Murray «Keep seeing the glass half full and it will dawn upon you that it probably your turn to buy».