-«Πω, ρε φίλε, αυτό με τη samsonite γ@μ@το... Πώς σου 'ρθε...», είπε και κάθισε στην καρέκλα του καναπέ στο υπόγειο του Μαξίμου απλώνοντας τα πόδια στο τραπεζάκι με το δεξί δάχτυλο να σκάβει στο ένα ρουθούνι…
«Γουστάρεις, ε; Της την είπα της τύπισσας;», ρώτησε με ένα ελαφρύ μειδίαμα αυταρέσκειας αυτός που καθόταν πίσω από το γραφείο. Κατέβασε την οθόνη του λάπτοπ, έγειρε πίσω στην καρέκλα, έμπλεξε τα δάχτυλά του κι έκανε ένα ηχηρό κρακ που ακούστηκε μέχρι το διπλανό δωμάτιο.
«Μόνο της την είπες; Την έσκισες… Και αυτήν και τον δικό της...», απάντησε ο άλλος και συνέχισε να σκάβει τη μύτη του…
Υπάρχει κανείς -με τα μυαλά στο κεφάλι του- που να διαφωνεί με το ότι η παραπάνω παράγραφος θα μπορούσε να είναι μια... πραγματική πραγματικότητα, μια κανονική σκηνή από κάποια γωνιά στα «υπόγεια του Μαξίμου»; Μπορεί να ταιριάζει σε φτηνή λογοτεχνία περιπτέρου, αλλά ακόμα και σε αυτήν, πολλές φορές, κρύβονται μεγάλες αλήθειες. Η κυβερνητική απάντηση στη σύζυγο του αρχηγού κόμματος της αντιπολίτευσης, της οποίας το γραφείο έγινε στόχος τρομοκρατικής ενέργειας, εκπέμπει ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα: Ότι για να κάνεις τον όποιο δημόσιο διάλογο με τους εμπνευστές ή τους συντάκτες του για οποιοδήποτε θέμα, πόσω μάλλον για τα βασικά του θεσμικού πολιτισμού, πρέπει να είσαι τελειωμένο κουτσαβάκι...
Η ηθική νομιμοποίηση του κυνισμού και της ωμότητας, συνώνυμα του κατήφορου, οδηγεί στη σύνταξη τέτοιων κειμένων. Δεν είναι εχθροί της κανονικότητας, όπως συχνά επαναλαμβάνουμε, είναι τυφλοί οπαδοί της δικής τους κανονικότητας, ιακωβίνοι της κατάργησης κάθε ηθικής -ακόμα και γλωσσικής- σύμβασης που κρατά τους ιστούς της κοινωνίας στη βάση της ταυτότητάς της.
Ο λαϊκισμός μιας επίσημης ανακοίνωσης του γραφείου Πρωθυπουργού έχει αρχίσει εδώ και καιρό να επισήμως τη γλώσσα του πεζοδρομίου. H «τροχήλατη Samsonite» είναι η ομολογία και η τραγική προσπάθεια του λαϊκισμού να γίνει εικόνα και ήχος. Να γίνει συναίσθημα, να απομακρυνθεί από κάθε λογική εξίσωση και επιχείρημα πολιτικό, ιδεολογικό ή και νομικό. Γίνεται θλιβερό, προκλητικό ποστάρισμα, απευθύνεται σε «μάγκες, ωραίους και άνετους...» με την προσδοκία να καλλιεργήσει και να αναπαραγάγει το μοντέλο της συγκεκριμένης συμπεριφοράς. Αυτής του μάγκα, ακόμα και αν πρόκειται για τυπάκο που χάθηκε στα στενά της ιδιωτικής του αυθεντίας, του αντιθεσμικού αλητάμπουρα, του πολιτικά διαταραγμένου τσαμπουκά, του νταή του σχολείου ή αυτού που τσακώνεται με το πρώτο σε κάθε φανάρι και κατεβαίνει να παίξει ξύλο. Όλη η υφολογία και η σημειολογία συμπεριφορών, π.χ. Πολάκη, δεν παραπέμπει σε κάτι διαφορετικό. Το αμέσως επόμενο επίπεδο, όπως συνέβη, είναι να εγκαλείς -ως υπουργός- μέσω Twitter δημοσιογράφους της κρατικής τηλεόρασης και να τους κρεμάς στα μανταλάκια της εκκαθάρισης που έχεις στο μυαλό σου ως στρατηγικό σχέδιο όπου κουμάντο κάνει ο ηθικός και ιδεολογικός σου σχετικισμός.
Είναι καταφανές πια. Όλες τους οι επιλογές, όλες τους οι κινήσεις προδίδουν τον στόχο, σε τέτοιου είδους ιστορίες. Να καταργήσουν κάθε έννοια επικοινωνιακού πολιτισμού και θεσμικού υπόβαθρου ώστε να χτίσουν το δικό τους γήπεδο και να παρασύρουν όσο το δυνατόν περισσότερους σε αυτό. Ένα γήπεδο όπου ο βασικός κανόνας είναι ότι το παιχνίδι δεν θα έχει κανόνες. Είναι το μόνο παιχνίδι στο οποίο είναι εξαιρετικά προπονημένοι. Και όποιος δεν αντέχει, δεν θα γίνεται δεκτός και αν δεν συναινέσει στη σιωπή μπαίνει στο μίξερ της εξόντωσης, στο πογκρόμ της ιδιωτικής τους δημοκρατίας. Σαν να λειτουργεί ένας κομματικός μικρο -υπόκοσμος. Και κάτι τέτοιοι υπόκοσμοι δεν λειτουργούν μόνο σε υπόγεια...
20°
