Το Πρωτο editorial

Όταν βρίσκω την εφημερίδα που αγαπάω, αρχίζω το διάβασµα από το τέλος. Aπό τα µηνύµατα, τις προσωπικές αγγελίες. Mου άναψες το τσιγάρο στη συναυλία των Massive Attack, χαµογέλασες κι έφυγες. Aπό τότε σε σκέφτοµαι κάθε βράδυ. Πάρε τηλέφωνο. Ψάχνω συνταξιδιώτη για ταξίδι στην Kίνα. Συγκάτοικο. Nτράµερ που να αγαπάει τον Έµινεµ. Eλπίδες, όνειρα, ανάγκες, επιθυµίες που διασχίζουν τους ουρανούς των µεγαλουπόλεων σαν στιγµιαία πυροτεχνήµατα στη νύχτα, πριν χαθούν στο θόρυβο και στα εκτυφλωτικά φλας των media. Όµως εγώ αυτές τις λάµψεις χρειάζοµαι, αυτές τις µοναχικές στιγµιαίες εκποµπές θέλω να συλλάβω, για να αποκρυπτογραφήσω τη ζωή στις µητροπόλεις, να την καταλάβω, να τη ζήσω. Όταν πάω ταξίδι, γυρνάω µε τη βαλίτσα µου γεµάτη περιοδικά. Όχι αυτά, τα µεγάλα, τα επίσηµα, τα γνωστά. Mικρά περιοδικά ντιζάιν και µόδας στα µαγαζιά ρούχων στο Παρίσι, µουσικά φανζίν στα δισκάδικα του Λονδίνου, εκδόσεις τέχνης και πολιτισµού στα βιβλιοπωλεία της Nέας Yόρκης και του Σαν Φρανσίσκο. Στις σελίδες τους ανακαλύπτεις την πραγµατική σκηνή που δηµιουργεί τα νέα πράγµατα, νιώθεις τον παλµό της κάθε πόλης, αναγνωρίζεις τα µονοπάτια που παίρνει η ζωή, συχνά πολύ διαφορετικά από αυτά που δείχνουν οι οθόνες των τηλεοράσεων. Kάθε πόλη έχει τη δική της φωνή. Tην καταλαβαίνουν, την ακούν και τη µιλάνε αυτοί που ζουν την πόλη, που τη διασχίζουν νύχτα και µέρα σε διαδροµές κρυφές, σαν µυστικές αγάπες από εκείνες που µοιράζεσαι µε µια πόλη. Σκόρπιες λέξεις που ακούς στα φανάρια, γκράφιτι στους τοίχους, συνθήµατα από µια πορεία, σχισµένες αφίσες, τραγούδια από τα ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων, ήχοι και εικόνες από το προσεχές µέλλον που συµβαίνει ήδη και είναι η ζωή σου.

H Aθήνα αλλάζει τα τελευταία χρόνια πιο γρήγορα από µας. Γίνεται µητρόπολη, µεγαλούπολη µε πόλεις µέσα στη µεγάλη πόλη, πολύχρωµη, πολύγλωσση, αντιφατική, νεανική, ζωντανή. Zει ήδη στον καινούργιο αιώνα. Σε λίγα χρόνια θα είναι η πρωτεύουσα της Mεσογείου, µια Mητρόπολη του Nότου. Πόλη «ανοιχτή», παράξενη, γεµάτη ενέργεια, γρήγορες αλλαγές, κώδικες που γεννιούνται και πεθαίνουν κάθε σεζόν. Oι αναγνώστες της Athens Voice είναι οι πολίτες της νέας Mητρόπολης. Aυτοί που ενδιαφέρονται για τον πολιτισµό, την πολιτική, την τέχνη και την τέχνη της καθηµερινής ζωής. Aυτοί που θέλουν να επικοινωνήσουν και να γνωριστούν µεταξύ τους. H A.V. δεν είναι µόνο ένας οδηγός για να ζήσεις αυτή την πόλη καλύτερα. Eίναι και µια νέα συνθηµατική γλώσσα που φέρνει σε επαφή όσους ζουν αυτή την παράξενη πόλη που για πρώτη φορά αρχίζουµε να την αγαπάµε. Mια γλώσσα που αλλάζει καθηµερινά, όπως αλλάζει και η Aθήνα. Σε διαδροµές αντιφατικές, ασύµβατες, ανάµεσα στη σκληρότητα και την τρυφερότητα, στο µεγαλείο και τη µιζέρια, στη λάµψη και τη µοναξιά, στην ελπίδα και τα µαταιωµένα όνειρα. Mε λέξεις περίεργες, σπασµένες, κωδικοποιηµένες, που κρύβουν λόγια για να προστατευτούν, που σηµαίνουν πάντα ένα πράγµα, επιθυµία. Eπιθυµία για επαφή, για επικοινωνία, για έρωτα, για µια καλύτερη ζωή. Όταν ήµουν 25 χρόνων, λάτρευα να διαβάζω τη “Libération”. Eπειδή δεν ήξερα κάθε µέρα τι θα διαβάσω την επόµενη. Eπειδή ήξερα ότι αλλάζει κάθε µέρα, όπως αλλάζει γύρω η ζωή. Oι συντάκτες της έγραφαν τα άρθρα της σε χαρτοπετσέτες ή προκηρύξεις και τα χτύπαγαν στη µηχανή τα ξηµερώµατα, όταν γύρναγαν από ένα πάρτι, ένα µατς, µια διαδήλωση. Oι γραφίστες ζωγράφιζαν στις σελίδες ανθρωπάκια ή έγραφαν συνθήµατα όταν διαφωνούσαν µε το περιεχόµενο των άρθρων.  Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Mπορεί σήµερα ένα έντυπο να συλλάβει τη ζωή των δρόµων, να συνδυάσει τις τόσο διαφορετικές διαδροµές που ωστόσο πάντα τέµνονται, στη µία, µπερδεµένη αλλά γι’ αυτό αληθινή γλώσσα που µιλάει η ζωή στην πόλη; Yπάρχουν εναλλακτικές φωνές στην εποχή της συγκέντρωσης, της οµοιοµορφίας; Tο ξέρω ότι υπάρχουν, το νιώθω. Ένα από αυτά τα τελευταία βράδια της προετοιµασίας ανέβηκε στο γραφείο ο A. ∆εν τον ήξερα. Progressive urban culture, φίλε, είπε χαµογελώντας, εγώ θα γράφω για skateboard, για την κουλτούρα του δρόµου. O K. θέλει να γράψει για ένα ραπ συγκρότηµα που αποτελείται από Aθηναίους, δηλαδή ένα Αλβανάκι, ένα Ελληνάκι κι έναν Σουδανό. Tο προηγούµενο Σάββατο, εµφανίστηκαν στην πόρτα δυο Αµερικανοί, χάι, µένουν στην Eλλάδα τώρα και έλεγαν τόσο καιρό πώς δεν έχει αυτή η πόλη τέτοια εφηµερίδα, όταν σπούδαζαν στη N. Yόρκη δούλευαν στη “Village Voice”, αν θέλετε any help, ευκαρίστως. Eυχαρίστως; Πού έµαθες, ρε Kάµερον, ελληνικά; Μα, η γκιαγκιά µου ήταν από Σαλονίκη, λέει λάµποντας από περηφάνια µε τα σπαστά του ελληνικά, κι εγώ χαµογελάω, ησυχάζω, δεν τα σκέφτοµαι µόνο στο κεφάλι µου όλα αυτά, η ζωή της πόλης τρέχει γρήγορα γύρω µας, αλλάζει, µας ξαφνιάζει, µιλάει µε καινούργια γλώσσα, το µόνο διαβατήριο που χρειαζόµαστε είναι η επιθυµία να τη ζήσουµε. Kάθε Πέµπτη, σε κάποια γωνία της πόλης, θα συναντήσετε µπροστά σας εικαστικά εξώφυλλα από γνωστούς δηµιουργούς, γνωστές υπογραφές και υπογραφές που θα γίνουν γνωστές αύριο, τη νέα κόµικ ελληνική σκηνή, διάσηµες και αγαπηµένες φωνές σε νέους ρόλους και τον πιο φιλικό οδηγό για να ταξιδέψετε σε αυτή την πόλη. Aκούτε ήδη τη Φωνή της Aθήνας.