Οι Σκοπιανοί ξανάρχονται

Τω καιρώ εκείνω, εις τα βορινά όρια του Θέματος της Ελλάδος, εν μέσω ομίχλης και ζόφου είχε αναδυθεί ξανά η ανώνυμος χώρα-φάντασμα. Κείνη που είχε πρωτοφανερωθεί όταν ακόμη ζούσαν οι ιππόται του γένους Καραμανλής ο Πρεσβύτερος και Παπανδρέου ο Μεσαίος. Τότε που μάγιστρος ήταν ο Μητσοτάκης ο Πρεσβύτερος -αείμνηστος πατήρ του Τσιριάκου Μητσοτάκη του Νεώτερου, του αδελφού της Θεοδώρας- και ο Σαμαράς ο εκ Καλαμών ήτο ακόμη ένας φέρελπις νέος με ματομπούκαλα που έστυβε την πέτρα κι έριχνε κυβερνήσεις δια την πλάκαν του. 

Και ο Αλέξιος ο Αγραβάτωτος, που πλέον διαφέντευε το Θέμα της Ελλάδος, επήγε πεζός μέσα στα χιόνια δια να ιδεί από κοντά τον φρέσκον αυθέντη της ανωνύμου χώρας, έναν μπούλην πολλά συμπαθή. Και τα είπανε οι δυο τους και τα συμφωνήσανε. Έπειτα, ο Αλέξιος επέστρεψε, έκπληκτος και ο ίδιος που δεν τα είχε κάμνει μούτι όπως συνήθως. 

Όμως στην Συμβασιλεύουσα είχε κιόλας μαζευτεί πεζούρα και καβαλαρία δια να εισβάλλουν στην ανώνυμο χώρα. Και κάποιοι είχαν μασκαρευτεί με σκουτάρια και σάρισες και μαύρες μακεδονίτικες φορεσιές. Και ήρθαν και κάτι Κρητίκαροι, μα και Παοκτσήδες και μπόλικο παπαδαριό. Και όλοι τούτοι στάθηκαν δίπλα στους απλούς αγνούς πατριώτας. Και παραδίπλα στέκονταν απλοί αγνοί χρυσαυγίται και χάραζαν απλές αγνές σβάστικες στα μνημεία των χαμένων Οβριών ή έβαζαν μπουρλότο στα παλαιά σπίτια. Και οι απλοί αγνοί πατριώται δεν αντιδρούσαν, μον’ έλεγαν: «Αυτά καλό είναι να μην γίνονται». Και στο βήμα ανέβηκε ο στρατηγός Φραγκούλης και είπε λόγους πύρινους. Έπειτα, η μάζωξις διελύθη. Και οι μόνοι που πήγαν στην ανώνυμο χώρα ήταν κάτι ταξιδιώτες για Σουκού, διότι εκεί έχει φθηνά ρούχα και καζίνα και ιατρούς των οδόντων που χρεώνουν τα μισά.  

Και ο Αλέξιος ο Αγραβάτωτος τα χάζευε όλα ετούτα στο γιουτιούμπ, ενόσω ξεφύλλιζε μια δικογραφία που του είχε από καιρό πασάρει ένας πρωτονοτάριος. (Τα δε στοιχεία της δικογραφίας τα κρατούσε δια να ωριμάσουν, ώστε να τα χρησιμοποιήσει κοντά στας εκλογάς). Και εφώναξε τον σοφόν Καρανίκαν και τον ρώτησε: «Πες μου, σοφέ Καρανίκα, ετούτος ο στρατηγός Φραγκούλης, έχει καμία σχέση με την Τζοβάνα Φραγκούλη όπου έβγαινε παλαιά στο κουτί και έκαμνε χατίρια στα παιδάκια;». Και ο Καρανίκας απήντησε: «Δεν νομίζω, Αλέξιε. Η Τζοβάνα Φραγκούλη είχε ξανθά μαλλιά. Μάλλον θα πρόκειται για διαφορετικό πρόσωπο». 

Και ο Αλέξιος κούνησε την κεφαλήν του και είπε: «Παρ’ όλα αυτά, μπορεί και ο στρατηγός να κάμνει -ακουσίως έστω- ένα χατίριον σε ημάς. Διότι το τσιφλίκιον που στήνεται δεξιά από του Τσιριάκου θα απορροφήσει πολλούς δουλοπαροίκους. Και του Τσιριάκου θα του απομείνουν μονάχα οι ορκισμένοι φιλελέδες και όσοι δεν θέλουν να μας βλέπουν μήτε ζωγραφιστούς. Και άμα κοντά στις εκλογές βγάλω και την δικογραφία για τα μαντζούνια στην φόρα, ποιος ξέρει; Μπορεί και να μην χάσουμε την εξουσίαν». «Και ο Πανοκαμένος, που είναι τόσον ευαίσθητος στα εθνικά θέματα τι θα κάμνει, Αλέξιε;». «Μην ανησυχείς Καρανίκα μου», απήντησε ο Αλέξιος. «Ο Πανοκαμένος έχει σφηνώσει τον πισινόν του στην καρέκλαν και δεν σηκώνεται».   

Όμως οι χαμουτζήδες στην Αθήνα ζήλεψαν και είπαν να κάμουν και εκείνοι ξεσηκωμό για την ανώνυμο χώρα. Διότι μπορεί να μην ξέρουν ποιο είναι το σουβλάκι και ποιο το καλαμάκι, μα τα γεωγραφικά τα παίζουν στα δάχτυλα. Και ο Τσιριάκος πονήρεψε και άφησε στην άκρη τα φιλελέδικα ξενερώματα και στήριξε με τα μπούνια τον ξεσηκωμό. Και οι δουλοπάροικοί του χάρηκαν που άλλαξε μυαλά και πήγαν με κέφι δια να διαδηλώσουν, όπως κάθε απλός αγνός πατριώτης. Και δια ομιλητής εκουβαλήθηκε ο Μέγας Θεοδωράκης, που κράταγε και ένα μεγάλο σφουγγάρι δια να ξεπλύνει τους χρυσαυγίτας. Και ήταν εκεί και κόσμος που είχε κατεβεί στους αγαναχτισμένους ή που χόρευε καριώτικο και πεντοζάλι τη νύχτα του μεγάλου «Όχι». Ήταν και ο Σαμαράς ο εκ Καλαμών συγκινημένος που το έργο του παιζόταν ακόμη επί σκηνής. Και μέχρι και η Ζωή η Νευρική στήριξε τον ξεσηκωμό.  

Και οι διοργανωταί υπολόγισαν πως είχε μαζευτεί τρεις φορές ο πληθυσμός της Γης και λίγο παραπάνω. Μα ο Τόσκας που ξέρει να μετράει καλύτερα διαφώνησε και είπε πως ήταν δεν ήταν μία εκατοστή νοματαίοι. Και κάποιοι προσπάθησαν να υπολογίσουν με τα στρέμματα και με το πόσα κεφάλια χωρούν ανά οργιά, αλλά άκρη δεν βγήκε. Διότι στις θεωρίες και στις ασάφειες είμαστε μανούλες, αλλά στα πρακτικά ζητήματα δεν το έχουμε. 

Με αυτά και με αυτά, όμως, ο Αλέξιος στριμώχτηκε. Και αναγκάσθηκε ο δυστυχής να βγάλει στη φόρα την απάτην με τα μαντζούνια, πιο νωρίς απ’ όσο υπολόγιζε. Και αν δεν του καθόταν, δεν θα είχε τίποτε στα χέρια του δια να πάει στας εκλογάς σαν άνθρωπος. 

Και όταν σηκώθηκε για τα καλά ο κουρνιαχτός και το μακεδονικόν ξεθώριασε ολίγον, ο Κοτζιάς εκίνησε για τα σύνορα δια να στήσει μιαν ταμπέλαν με σύνθετη ονομασίαν.    

(Συνεχίζεται)