Ως συγγραφέας που είμαι αποφάσισα σήμερα να σας προσφέρω μια φανταστική ιστορία. Κάτι σαν παραμύθι, ρε παιδί μου. Τελείως φανταστικό, όμως. Πώς λέγανε παλιά στα τηλεοπτικά σίριαλ της ΥΕΝΕΔ «κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική»; Κάπως έτσι.
Υπήρχε, που λέτε, μια (φανταστική) χώρα. Μια (φανταστική) χώρα η οποία σπαραζόταν για χρόνια από μια βαριά οικονομική κρίση. Μαγαζιά έκλειναν, κόσμος έχανε τη δουλειά του, έπεφτε ξύλο στους δρόμους. Σε αυτή τη (φανταστική) χώρα κονταροχτυπιόντουσαν δύο κόμματα. Αυτό που κυβερνούσε ονομαζόταν «Κόμμα της Νομιμότητας». Απέναντί του, ως αξιωματική αντιπολίτευση, είχε το «Κόμμα της Επανάστασης».
Το «Κόμμα της Επανάστασης έκανε ακριβώς αυτό που έλεγε το όνομά του: Πουλούσε «Επανάσταση». Όχι βέβαια σαν αυτές που έκαναν στην (πραγματική) ιστορία ο Νταντόν και ο Λένιν. Η συγκεκριμένη «Επανάσταση» (σε εισαγωγικά) περιοριζόταν σε μια συνεχή και ηχηρή άρνηση, ένα «Όχι σε όλα» – ένα «Όχι» παντελώς ανέξοδο, φυσικά, αφού το «Κόμμα της Επανάσταση» δεν κυβερνούσε, με τις κακές γλώσσες να λένε πως δεν σκόπευε καν να κυβερνήσει.
Το δε «Κόμμα της Νομιμότητας» είχε πάρει ουσιαστικά το όνομά του από την τακτική αυτή του «Κόμματος της Επανάστασης». «Πουλούσε» ουσιαστικά τη «Νομιμότητα» (ξανά σε εισαγωγικά) για να αναχαιτίσει την «Επανάσταση» των αντιπάλων του. Η «Νομιμότητα» αυτή ήταν απλώς ένα διαρκές, αόριστο κήρυγμα για «πάταξη της ανομίας» και ένας συνεχής και αδικαιολόγητος τσαμπουκάς του hardcore υπουργού Δικαιοσύνης της με τους αναρχικούς.
Έτσι, το ένα κόμμα αγκάλιαζε ζεστά τους κάθε λογής «επαναστάτες», το άλλο διασφάλιζε την ομαλή επιβίωση των νοικοκυραίων. Φανταστείτε όλη αυτή την ιστορία σαν τον «Ψυχρό πόλεμο», όταν (σύμφωνα με το τραγούδι του Sting, Russians) ο Ρόναλντ Ρέιγκαν απαντούσε ετεροχρονισμένα «Θα σας προστατεύσουμε» στο «Θα σας θάψουμε» του Νικίτα Χρουτσόφ.
Μια ωραία μέρα, τα φωτεινά μυαλά του «Κόμματος της Νομιμότητας» αποφάσισαν να παγιδέψουν το «Κόμμα της Επανάστασης» (το οποίο μάλιστα αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα, μια και αποτελείτο από διάφορα μικρότερα κομματίδια τα οποία κάνανε συνεχώς μανούρα). Και τι σκαρφίστηκαν, οι μπαγάσηδες... Προκήρυξαν (με τη βοήθεια του δικού τους συνδικαλιστικού οργάνου, του «ΔΑΚΗ») μια εξαιρετικά αντιδημοφιλή απεργία: Οι εκπαιδευτικοί θα απεργούσαν κατά τη διάρκεια της εξεταστικής περιόδου. Το γεγονός πως θα μπορούσαν να δράσουν διαφορετικά (π.χ. με μια αποχή κατά τη διάρκεια της διόρθωσης των γραπτών) θα εξόργιζε τα μάλα τους κατοίκους της (φανταστικής) χώρας οι οποίοι, αν και συχνά πυκνά το έπαιζαν προοδευτικοί και «αλληλέγγυοι», δεν σήκωναν πολλά πολλά με το μέλλον των παιδιών τους.
Ακόμα και το βασικό πρόβλημα των εκπαιδευτικών (ενδεχόμενες απολύσεις λόγω αύξησης τους ωραρίου τους) θα διέρρεε, όπως βόλευε το «Κόμμα της Νομιμότητας»: Οι εκπαιδευτικοί (και καλά) βαριόντουσαν να δουλέψουν δύο ώρες παραπάνω την εβδομάδα.
Πολλοί εκπαιδευτικοί αντέδρασαν. Το συρρικνωμένο, αλλά πολύπειρο κόμμα «Βετεράνοι Κομμουνισταί» μυρίστηκε το τυράκι και απέφυγε τη φάκα. Το «Κόμμα της Επανάστασης», όμως, ακολουθώντας πιστά τη λογική «Στηρίζουμε κάθε κίνηση εναντίον κάθε κυβέρνησης», έπεσε στην παγίδα.
Έχοντας πλέον την κοινή γνώμη συντριπτικά με το μέρος του, το «Κόμμα της Νομιμότητας» συνέχισε το σατανικό σχέδιό του, επιστρατεύοντας (πριν καλά καλά ξεκινήσει η απεργία) τους απεργούς. Εκεί, το «Κόμμα της Επανάστασης» έχασε πλήρως την μπάλα σηκώνοντας στα ουράνια την κόκκινη παντιέρα, με αποτέλεσμα ολάκερος ο ντουνιάς να γεμίσει με πύρινα άρθρα και δραματικές επιστολές που παρομοίαζαν την εν λόγω απεργία με τη σπίθα που θα ξεκινούσε τη φωτιά ενός τρανού γενικού ξεσηκωμού. Κάτι σαν το Πολυτεχνείο που συνέβη στην Ελλάδα μας.
Όπως προβλεπόταν, στην κρίσιμη στιγμή οι συνδικαλιστές (με μπροστάρη τον «ΔΑΚΗ») έκαναν πίσω, αφήνοντας το «Κόμμα της Επανάστασης» εκτεθειμένο τόσο στο λαό της (φανταστικής) χώρας όσο και στους ίδιους τους οπαδούς του. Το «Κόμμα της Νομιμότητας» είχε κατακτήσει μια τεράστια επικοινωνιακή νίκη.
Εδώ θα μου πείτε: Είναι δυνατόν σε μια χώρα που σπαράζεται από μια οικονομική κρίση να παίζονται τέτοια παιχνίδια; Είναι δυνατόν να είναι οι μεν τόσο μεθοδικοί, η δε τόσο αφελείς; Ξανάλεω: Πρόκειται για μια φανταστική ιστορία που διαδραματίστηκε σε μια φανταστική χώρα. Στην πραγματικότητα δεν γίνονται τέτοια πράγματα.
14°
