Με μεγάλη συγκίνηση παρακολούθησα το χτεσινό συλλαλητήριο των εθνικοφρόνων που έγινε για να μην έχει πουθενά τον όρο Μακεδονία το όνομα της ΠΓΔ της Μακεδονίας. Το συλλαλητήριο που θα έκανε να δακρύσει κάθε άνθρωπος που συγκινείται από το τρίπτυχο Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια. Το συλλαλητήριο που έκανε τον Αντώνη τον Σαμαρά να δακρύσει, πιθανότατα αναλογιζόμενος τις ηρωικές εποχές που αποχωρούσε από την εθνομηδενιστική κυβέρνηση Μητσοτάκη προκειμένου να ανοίξει τον δρόμο της επιστροφής στην εξουσία στο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ του Αντρέα.
Είναι πραγματικά συγκινητική η διαπίστωση πως, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα μνημόνια και όσες καταστροφές, η Ελλάδα δεν αλλάζει. Το πανηγυρτζίδικο πνεύμα, που προηγήθηκε κάθε εθνικής καταστροφής, δεν υποχωρεί με τον ίδιο τρόπο που δεν υποχωρεί το πάθος για ποτό ενός αλκοολικού ή το πάθος για τσιγάρο ενός νικοτινομανή.
Το πνεύμα του εθνικού διχασμού, το πνεύμα τριών γενιών Παπανδρεϊσμού, το πνεύμα των συλλαλητηρίων για τον πολέμαρχο Οτσαλάν, των λαϊκών δικαστηρίων με κατηγορούμενο τον Κλίντον, το πνεύμα των λαοσυνάξεων για τις ταυτότητες, το πνεύμα των αγανακτισμένων της πλατείας και του ηρωικού πατριωτικού «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, το πνεύμα τουΣΥΡΙΖΑ, θα ζει και θα βασιλεύει για πάντα. Το πνεύμα που μετράει το σωστό με τον όγκο του συγκεντρωμένου πλήθους, που μπερδεύει την πολιτική με τα ομοιοκατάληκτα συνθήματα και τον πατριωτισμό με το ανέμισμα των σημαιών. Το πνεύμα του ελληνικού νταουλιού που στο ρυθμό του θα πρέπει να χορέψει όλος ο πλανήτης, το πνεύμα που χωρίζει τον κόσμο σε καλούς Έλληνες και κακούς ξένους, σε πατριώτες και προδότες ή όπως θα έλεγαν η Ελένη η Λουκά, ο Νίκος ο Μιχαλολιάκος και ο Μίκης ο Θεοδωράκης, σε πατριώτες και εθνομηδενιστές.
Το πνεύμα του λαϊκισμού θα ζει για πάντα και θα κερδίζει πάντα, γιατί ακόμα κι αυτοί που παριστάνουν τους εχθρούς του είναι έτοιμοι να το υπηρετήσουν πιστά κάθε φορά που αυτό θα ωφελεί τις επιδιώξεις τους. Ο λαϊκισμός, άλλωστε, φαίνεται να είναι σαν τα διαιτητικά λάθη. Είναι κακός μόνο όταν είναι σε βάρος της ομάδας μας. (Πολύ διαφωτιστικές και αρκετά διασκεδαστικές είναι οι αντιδράσεις στο συλλαλητήριο α) των φιλοκυβερνητικών που, μέχρι χτες, δεν έχαναν την ευκαιρία να υμνήσουν κάθε μαζική διαμαρτυρία και β) κάποιων αντικυβερνητικών, που τα κηρύγματα τους εναντίον του λαϊκισμού ακόμα ηχούν - ως μνημεία υποκρισίας πια - στα αυτιά μας.)
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, σε έναν κόσμο που αλλάζει, η Ελλάδα παραμένει ένας φάρος σταθερότητας. Ενας φάρος που δείχνει οτι ο πιο εύκολος δρόμος προς την εξουσία ήταν, είναι και θα είναι ο δρόμος του λαϊκισμού. Είναι τα συνθήματα στο θυμικό και όχι οι κουβέντες στη λογική. Το ήξερε ο Αντρέας, το ήξερε ο γιός του, το ήξερε ο πρωτεργάτης του αντιμνημονιακού αγώνα Σαμαράς, το ήξερε ο Αλέκσης (που δεν ξέρει και τίποτε άλλο) και σιγά-σιγά φαίνεται να το μαθαίνει και ο Κυριάκος. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Μπορεί η χτεσινή συγκέντρωση να είχε πάρα πολλά κοινά με τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων (της πάνω μεριάς της πλατείας) και του εθνικοπατριωτικού – περήφανου ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, αλλά, νομίζω, πως το πιο κοντινό στο χτεσινό συλλαλητήριο ήταν η συγκέντρωση για την άλλη μεγάλη απειλή που έριξε τη σκιά της πάνω στον ελληνισμό: Η λαοσύναξη του Μακαριστού για την αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες.
