Το «Μακεδονικό» και οι εκλογές: Τι συμβαίνει στα παρασκήνια

Έπιασαν φωτιά τα μολύβια την εβδομάδα που μας πέρασε με τους αρχιμαγείρους, ΜΜΕ και ειδικούς να υπολογίζουν ημερομηνίες, συσχετισμούς στο Κοινοβούλιο και εναλλακτικές ψηφοφορίες με πρόφαση  το «Μακεδονικό» αλλά με το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές που συνεχώς αναφέρονται αλλά ποτέ δεν έρχονται.

Ο «γρίφος» Καμμένου απασχόλησε ιδιαίτερα τους επαγγελματίες της πολιτικής ανάλυσης. Θα μείνει; Θα φύγει; Θα τον διώξουν; Θα κάνει την «κωλοτούμπα»; Τι λένε στον ΣΥΡΙΖΑ;

Ο «γρίφος» Μητσοτάκη απασχόλησε επίσης τους αναλυτές. Τι είπε την Παρασκευή που μας πέρασε με τον αμερικανό πρέσβη; Γιατί υπέκυψε στο μέτωπo Καραμανλή - Σαμαρά; Γιατί και πώς τον υπονομεύει η Ντόρα; Τι θα γίνει με το κόμμα του Φραγκούλη του στρατηγού με Φαήλο Κρανιδιώτη, Μπαλτάκο,  Καρατζαφέρη (πολιτική νεκρανάσταση), παπάδες, ενδεχομένως στην άκρη της εξίσωσης και τους Ανεξάρτητους Έλληνες και άλλους «συνδιοργανωτές» ακροδεξιού αρώματος  με κορωνίδα τον αειθαλή «αγανακτισμένο» Μίκη Θεοδωράκη αφού ως γνωστόν χωρίς «Το γελαστό παιδί» δεν γεμίζει η «Πλατεία».

Τελικά, άνθρακες ο θησαυρός. Ο Πάνος Καμμένος, πιστός σε όσα είχε διατυπώσει στους Αμερικανούς το φθινόπωρο που μας πέρασε, όταν η Πρεσβεία έκανε μία  γύρα στα πολιτικά μαγαζιά για να προετοιμάσει (προϊδεάσει) τη συζήτηση για το «Μακεδονικό», προανήγγειλε τη Δευτέρα πως δεν θα ρίξει την κυβέρνηση διότι απλά όταν φτάσει ή ώρα «Θα απέχει» της ψηφοφορίας. Αυτό είχε υποσχεθεί ο άνθρωπος, αυτό θα κάνει. Το ζήτημα για τον πρέσβη των ΗΠΑ κ. Πάγιατ, που επιβίωσε της διακυβέρνησης Τραμπ διότι είναι άριστος γνώστης του ζητήματος «Φυσικό Αέριο» αλλά και διότι μαθήτευσε σε δύσκολη περίοδο στην Ουκρανία (χρήσιμη εμπειρία), δεν ήταν ποτέ ο Καμμένος αλλά ο Μητσοτάκης. Διπλωματικές πηγές αναφέρουν ότι τότε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας είχε δηλώσει στους Αμερικανούς πως δεν είναι σε θέση να «διευκολύνει» μία επίλυση του ζητήματος με την ΠΓΔΜ διότι η προτεραιότητά του είναι να «πέσει η κυβέρνηση». Ο αμερικανός συνομιλητής του προφανώς συνοφρυώθηκε σχολιάζοντας «περίεργη ακούγεται αυτή η προτεραιότητα», προφανώς εννοώντας πως ΗΠΑ και ΝΑΤΟ έχουν και αυτοί τις προτεραιότητές τους.

Ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα επισκέφτηκε εκ νέου τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας την Παρασκευή που μας πέρασε. Ο κ. Πάγιατ το έχει πάρει πολύ ζεστά το ζήτημα, βλέπετε. Επειδή προφανώς οι θέσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν τον καθησύχασαν, το αντίθετο, έδωσε και συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ εφ’ όλης της ύλης, και μίλησε και για το «Μακεδονικό» και για τα Ελληνοτουρκικά. Η αμερικανική διπλωματία στο ζήτημα της ΠΓΔΜ υλοποιείται μέσω της μεσαίας γραφειοκρατίας του State Department και στην παρούσα φάση μέσω του κ. Πάγιατ στην Αθήνα και του μονίμου αναπληρωτή υφυπουργού κ. Γι (κινεζικής καταγωγής). Τα παραπάνω αναφέρονται για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Αυτή η μεσαία γραφειοκρατία στηρίζει αναφανδόν την πρωτοβουλία του Μάθιου Νίμιτς παρά το γεγονός ότι στο πολιτικό τμήμα της αμερικανικής πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, ορισμένα στελέχη (της ομάδας Τραμπ προφανώς) δεν βλέπουν με καλό μάτι την ενεργοποίηση ενός «αποδεδειγμένα αποτυχημένου» παλαίμαχου διπλωμάτη ο οποίος δεν κατάφερε τίποτε τα τελευταία 20 χρόνια (είναι πολλά όντως).

Εν μέσω λοιπόν αντιφάσεων, αντιθέσεων και αντικειμενικών δυσκολιών, οι Αμερικανοί, ορισμένοι Ευρωπαίοι, ο Νίμιτς και το ελληνικό ΥΠΕΞ, αλλά και η γραφειοκρατία της ΠΓΔΜ έχουν καταλήξει σε έναν «Οδικό Χάρτη» με ορίζοντα το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου 2018 οπότε συγκαλείται και η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. Ο «Οδικός Χάρτης» αυτός ακολουθεί τα χνάρια ενός ευρύτερου χρονοδιαγράμματος που αφορά το ζήτημα της ΠΓΔΜ. 

Το ευρύτερο χρονοδιάγραμμα μετά το Νταβός
27 Ιανουαρίου: Συνάντηση κορυφής στα Σκόπια υπό τον πρόεδρο Γκιόργκι Ιβανόφ με τη συμμετοχή του πρωθυπουργού Ζόραν Ζάεφ, του προέδρου του VMRO - DPΜNE Χρίστιαν Μισκόφσκι, του επικεφαλής του αλβανικού κόμματος DUI που συμμετέχει στην κυβέρνηση Αλί Αχμέτι και του υπουργού Εξωτερικών Νίκολα Ντιμιτρόφ.

29-30 Ιανουαρίου: Ο προσωπικός απεσταλμένος του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, ο Μάθιου Νίμιτς, βρίσκεται στην Αθήνα για συνομιλίες επί της τελευταίας πρότασής του.

31 Ιανουαρίου - 1 Φεβρουαρίου: Ο κ. Νίμιτς μεταβαίνει στα Σκόπια για να ακούσει και τις απόψεις της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ επί της πρόσφατης δέσμης ιδεών του.

Φεβρουάριος: Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα παρουσιάσει τη Στρατηγική της για τη Διεύρυνση των Δυτικών Βαλκανίων.

Απρίλιος: Παρουσιάζονται οι Εκθέσεις Προόδου των υποψηφίων προς ένταξη στην ΕΕ χωρών – μεταξύ αυτών και της ΠΓΔΜ. Τον ίδιο μήνα συναντώνται οι ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες.

17 Μαΐου: Πραγματοποιείται στη Σόφια, στο πλαίσιο της βουλγαρικής προεδρίας, η Σύνοδος Κορυφής ΕΕ - Δυτικών Βαλκανίων.

11-12 Ιουλίου: Πραγματοποιείται στις Βρυξέλλες η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, μέχρι την οποία πολλοί αναμένουν ότι ίσως έχει βρεθεί η λύση που θα επιτρέψει την πρόσκληση ένταξης της ΠΓΔΜ στη Συμμαχία.

Είναι ηλίου φαεινότερο πως οι διαδικασίες τρέχουν ανεξάρτητα από τα «κολλήματα» σε Αθήνα και Σκόπια, υπακούοντας σε στρατηγικές οι οποίες έχουν καθοριστεί στα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων εδώ και πολύ καιρό. Για να μην ξεχνιόμαστε και η μέχρι τη στιγμή αυτή απροσδόκητα ικανοποιητική εξέλιξη στην ομαλοποίηση των σχέσεων Αθήνας - Τιράνων, με τη σαφή πρόθεση άρσης του Εμπολέμου, εντάσσεται στο σφιχτό πλαίσιο του παραπάνω χρονοδιαγράμματος, όπου τα Δυτικά Βαλκάνια αντιμετωπίζονται ως «λύση πακέτο» σε διάφορα επίπεδα πάντα λόγω της ρωσικής διπλωματικής επιθετικότητας στην περιοχή. Αυτό είναι το μείζον επιχείρημα, τουλάχιστον. Και μία λεπτομέρεια. Λόγω κυβερνητικού ελλείμματος στο Βερολίνο επί υπηρεσιακής κυβέρνησης, την υπόθεση αυτή χειρίζεται ειδικός της Καγκελαρίας και όχι του Υπουργείου Εξωτερικών, ο οποίος ελέγχεται από την Άγκελα Μέρκελ.

Ο «οδικός χάρτης»
Σύμφωνα με όλα τα στοιχεία ο «οδικός χάρτης» επί του οποίου θα βαδίσουν οι εξελίξεις έχει τα εξής χαρακτηριστικά»:

Α) Το όνομα θα είναι ένα και για κάθε χρήση, θα είναι στα σλαβικά και δεν θα μεταφράζεται. Με αυτό το όνομα θα συνταχθεί η πρόσκληση προς την ΠΓΔΜ για ένταξή της στο ΝΑΤΟ κατά τη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου.

Β) Η πρόσκληση θα χαρακτηρίζεται από αιρεσιμότητα. Αυτή η λεπτομέρεια είναι διπλωματικά εξαιρετικά σημαντική.

Γ) Η αιρεσιμότητα θα βασίζεται σε μία σειρά από δεσμεύσεις της ΠΓΔΜ για την υλοποίηση συγκεκριμένων θεσμικών και συνταγματικών αλλαγών.

Δ) Έως την υλοποίηση αυτών των δεσμεύσεων δεν θα ενεργοποιηθεί η ένταξη στο ΝΑΤΟ ούτε και η διαδικασία ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση (οι προετοιμασίες θα εξελίσσονται αλλά όλα θα τελούν υπό αίρεση).

Η καχυποψία των διεθνών θεσμών έναντι της ΠΓΔΜ είναι αυτονόητη. Το σαφές πλαίσιο δεσμεύσεων αποσκοπεί στην αποφυγή ανατροπής των αποφάσεων σε περίπτωση αλλαγής πολιτικών συσχετισμών στη γειτονική χώρα και επανάκαμψης του εθνικιστικού (και φιλορωσικού συνάμα) μπλοκ στην εξουσία το οποίο δυνητικά θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα.

Οι αντοχές του ελληνικού πολιτικού συστήματος
Το μεγάλο ερώτημα λοιπόν είναι το εάν και κατά πόσο το πολιτικό σύστημα στην Αθήνα διαθέτει τη δυνατότητα εξυπηρέτησης των παραπάνω σχεδιασμών. Η απάντηση δεν είναι καθόλου αυτονόητη.

Α) Κυβερνητικοί κύκλοι αναγνωρίζουν πως θα ήταν επίφοβο πολιτικά να περάσει από τη Βουλή μία συμφωνία με τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ, του Ποταμιού, αρκετών από τη Δημοκρατική Παράταξη και ορισμένων ανεξαρτήτων βουλευτών, με παράλληλη αποχή του ΚΚΕ και των ΑΝΕΛ διά της οποίας μειώνεται η απαρτία. Θα ήταν πολιτικός κόλαφος και πολιτικά απώλεια δεδηλωμένης, που θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε εκλογές αμέσως μετά τη λήξη του προγράμματος (Αύγουστος) το πολύ.

Β) Μία καταψήφιση της συμφωνίας από τους ΑΝΕΛ (δεν προβλέπεται αλλά αντιμετωπίζεται ως σενάριο) θα οδηγούσε αυτόματα σε εκλογές.

Γ) Σε κάθε περίπτωση η στάση της Νέας Δημοκρατίας υπό τις παρούσες συνθήκες θα είναι αρνητική έναντι οποιωνδήποτε κυβερνητικών χειρισμών.

Δ) Το Μαξίμου υπό ομαλές συνθήκες σχεδιάζει εκλογές το νωρίτερο στα τέλη του φθινοπώρου και το αργότερο μαζί με τις ευρωπαϊκές εκλογές του Ιουνίου 2019. Για να επιτύχει αυτός ο σχεδιασμός το Μαξίμου θεωρεί πως η κυβέρνηση θα πρέπει να λάβει πάνω από 165 έως και 170 ψήφους για τη συμφωνία με την ΠΓΔΜ. Αυτή θα ήταν η ιδανικότερη προοπτική. Ωστόσο τα πολιτικά μαθηματικά δείχνουν εξαιρετικά  δύσκολη την επίτευξη ενός τέτοιου αποτελέσματος.

Είναι δυνατόν όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω να τελούν υπό αίρεση ανάλογα με τον όγκο και τον (αντικυβερνητικό) παλμό του συλλαλητηρίου της 4ης Φεβρουαρίου; Δυστυχώς είναι δυνατόν. Όσοι έσπειραν «αγανακτισμένους» το 2011 θερίζουν ακροδεξιούς δαίμονες το 2018  με πρόσχημα το «Μακεδονικό». Κάπου αλλού το «πρόσχημα» λέγεται προσφυγικό ζήτημα.