Ο κ. Δραγασάκης και η «εκδίκηση» των Μερκελιστών

Έχει δίκιο ο κ. Δραγασάκης. Πρέπει να εφαρμόζονται οι κανόνες. Και ο κανονισμός της Βουλής. Έχει δίκιο ο κ. Δραγασάκης. Δεν μπορεί στο χώρο της Βουλής να ακούγονται ανοίκειες και υβριστικές φράσεις και λέξεις.

Η αρχή έγινε. Ο κανονισμός εφαρμόζεται. Και τώρα, η Βουλή καλείται να αντιμετωπίσει τον ίδιο τον εαυτό της.

Μέχρι σήμερα, έχουμε γίνει μάρτυρες, έχουμε δει και ακούσει στη Βουλή ακραίας οξύτητας λεκτικές αντιπαραθέσεις, πέρα από κάθε δημοκρατική στάση και δημοκρατικό ήθος. Στην Βουλή, ο σπόρος του βίαιου λόγου έχει πέσει εδώ και καιρό. Και η ανοχή και η αδράνεια, δυνάμωσαν την έντασή του και τον κατέστησαν κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής σύγκρουσης.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε. Λίγους μήνες μετά τις εκλογές του Ιουνίου, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρας αποκαλούσε τους τρεις εκλεγμένους πολιτικούς αρχηγούς «Μερκελιστές». Η πολιτικά αήθης αυτή βίαιη φραστική επίθεση, συμπυκνώνει μια αντίληψη για την πολιτική αντιπαράθεση και αντανακλά τον πυρήνα μιας πολιτικής συνείδησης, που βρίσκει την υπόστασή της μόνο μέσα από το βίαιο και καταγγελτικό λόγο.

Διαμορφώνει μια ατμόσφαιρα που όλα γίνονται επιτρεπτά. Έτσι, πλανώνται μέσα στη Βουλή οι δηλητηριασμένες λέξεις «προδότες, δοσίλογοι, πουλημένοι, Τσολάκογλου» και άλλα σχετικά. Ας αναζητήσει ο καθένας την πηγή.

Το κενό της πολιτικής επιβάλλει απλουστευτικά και απλοποιητικά σχήματα. Όποιος καταφεύγει μέσα στη Βουλή αλλά και εκτός Βουλής στο βίαιο και υβριστικό λόγο, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να επικοινωνήσει. Να αναπτύξει μια θέση. Να μιλήσει για κάτι. Να το διερμηνεύσει. Να το φανερώσει. Ο βίαιος λόγος γίνεται, έτσι, μέσο κυριαρχίας και χειραγώγησης. Η γλώσσα από επεξηγηματική γίνεται απειλητική. Και ο λόγος, όργανο επιβολής.

Μέσα από αυτό το δρόμο, ο εκφραστής του παγιδεύει και παγιδεύεται. Σε έναν κύκλο φθοράς και παρακμής. Σε έναν τέτοιο κύκλο παγιδεύτηκε και η Βουλή των Ελλήνων. Είναι καιρός να βγει.

Δεν υπάρχει δικαιωμένος βίαιος λόγος. Η καταδίκη του αυστηρή και καθολική από όπου και αν προέρχεται. Γι’ αυτό, έχετε δίκιο κ. Δραγασάκη. Εύχομαι να μπορούμε να σας πούμε το ίδιο και αύριο και μεθαύριο.