Δημοκρατική και απενοχοποιημένη σημαία στο Μιλγουόκι

Μια πλάτη ελάχιστα γειρτή και κάπως διαθέσιμη, που σχεδόν σε φροντίζει, μια κεφαλή νέου άνδρα. Μια κουκούλα που κρέμεται και κοντές τζίβες σε μαύρα αφρικανικά μαλλιά. Η κάμερα στην ευθεία. Και ο ίδιος ο άνθρωπος αυτός, ευθυγραμμισμένος με τα σκαλοπάτια μιας γηπεδικής κερκίδας. Ένθεν και ένθεν των σκαλιών, ένα συμπαγές πλήθος όρθιων που πανηγυρίζουν και φωτογραφίζουν. Τα διπλανά διαζώματα είναι άδεια, πλέον, από κόσμο.

Σε ποιον ανήκουν η πλάτη, η κεφαλή, η κουκούλα και οι κοντές τζίβες της αφρικανικής τρίχας;

Σε έναν μαύρο αθλητή ανήκουν, τον πιο διάσημο Έλληνα στον κόσμο, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Η σκηνή λαμβάνει χώρα στο Μιλγουόκι, την έδρα της ομάδας του, μετά το πέρας του νικηφόρου αγώνα επί των Μπρούκλιν Νετς με σκορ 116-91, και στο οποίο ο ανερχόμενος αστέρας του NBA από την Ελλάδα ηγήθηκε και θριάμβευσε πετυχαίνοντας μεταξύ άλλων 41 πόντους και 13 ριμπάουντ. Φαίνεται πλέον καθαρά ότι ο πρώην κάτοικος Σεπολίων καθιερώνεται όχι απλά ως ένας καλός παίκτης ενός από τα πιο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα του παγκόσμιου ομαδικού αθλητισμού όπως είναι το ΝΒΑ, αλλά ως σούπερ σταρ της πλανητικής αθλητικής κουλτούρας. Η συμμετοχή του στο φετινό All-Star Game για δεύτερη συνεχή χρονιά τον κατατάσσει άλλωστε στη μικρή ομάδα των επιτυχημένων Ελλήνων και των απαράκαμπτων αθλητών παγκοσμίου φήμης.

Οι συγκεντρωμένοι είναι μια ελληνική ομογενειακή κερκίδα. Μετρήσαμε περίπου 100 ελληνικές σημαίες, όμοιες, διότι όπως σε κάθε οργανωμένη ομάδα φιλάθλων υπάρχει ένας εμψυχωτής που ενίοτε προμηθεύει τα μέλη της με τα απαραίτητα. 

Τι πλήθος είναι αυτό που αποτυπώνεται σ’ αυτή την εικόνα – που είναι ένα στοπ-καρέ από πλάνο της BucksTV, του καναλιού της ομάδας του Αντετοκούνμπο, το οποίο αναπαρήγαγε μεταξύ άλλων και το κανάλι του NBA.

Δεν πρόκειται για ένα πολύχρωμο πλήθος, κατά τη γνωστή έκφραση. Στις κερκίδες –πλην ελαχίστων– δεν έχει μαύρους, δεν φαίνεται η λατίνο διάσταση, οι γέροι απουσιάζουν, η βαθιά Αμερική με τα σπιρούνια στις μπότες επίσης. Η ίση αναλογία ανδρών-γυναικών, το χρώμα του δέρματος, η ηλικιακή διασπορά των ανθρώπων που αποθεώνουν τον Γιάννη μάς επιτρέπουν να την χαρακτηρίσουμε μεσοστρωματική ομάδα του πληθυσμού (το εισιτήριο στους αγώνες του ΝΒΑ είναι εξάλλου απαγορευτικό για τα λαϊκά στρώματα) που ενοποιείται από την ισχυρή παρουσία της ελληνικής σημαίας. Πιθανόν να μην είναι όλοι αυτοί έλληνες ομογενείς ή πιο πρόσφατοι μετανάστες, και ανάμεσά τους να υπάρχουν και φανατικοί του Αντετοκούνμπο που συμμετέχουν στις διαδικασίες ταύτισης και ελληνικής υπερηφάνειας για τον σούπερ σταρ της κοινότητας. Άλλωστε, όπως είπαμε, αυτό το συγκροτημένο πλήθος, ατομικότητες μεσοαστών, ενοποιείται από το εθνικό μας σύμβολο. Και ταυτόχρονα ο καθείς διαφοροποιείται από τα ρούχα του, από το στιλ του. Θα δει κανείς μορφές που θυμίζουν τον στερεοτυπικό έλληνα πατέρα από τον κινηματογραφικό γάμο της Βαρντάλος, αμερικανοποιημένα outfits που δεν μαρτυρούν κάποια καταγωγή. Είναι το μηδενικό –και τόσο αναγνωρίσιμο– φολκλόρ της «μέσης ζωής» στα States. Όμως υπάρχει κάτι που μένει στο βλέμμα μας, ως σημάδι της ταυτότητας των ανθρώπων αυτών και ως εξουσιαστικό σήμα της καπιταλιστικής αγοράς μέσα στην εθνική ομαδοποίηση. Η φανέλα των Μπαξ με το νούμερο 34, που φοράει ο Γιάννης.

Ο Αντετοκούνμπο θα τους ζητήσει να τραγουδήσουν τον εθνικό ύμνο όλοι μαζί. Στο βίντεο η παραφωνία είναι συγκινητική. Κατόπιν θα υπογράψει φανέλες, εκείνοι θα έχουν φωνάξει «MVP, MVP, MVP» ρυθμικά. Ακολούθως, τον βλέπουμε να σκοπεύει το πλήθος με το κινητό του και να ανεβάζει instastory. Και να φεύγει ήρεμος, με το fluid μπασκετικό του περπάτημα.

Ρευστό το βάδισμα (μα όχι νωχελικό), αυτονόητη και φροντιστική περπατησιά, φιλικός διασκελισμός θα έλεγε κάποιος καλός παρατηρητής της κινησιολογίας του σούπερ σταρ.

Ρευστό, φιλικό και αυτονόητο. Όπως αυτονόητο είναι πλέον να υψώνονται σημαίες ελληνικές για να τιμήσουν έναν μαύρο μετανάστη δεύτερης γενιάς που μεγάλωσε στα Σεπόλια και έγινε σούπερ σταρ στην καρδιά του καπιταλισμού.

Ό,τι δηλαδή δεν μπορούν να κάνουν οι χιλιάδες ελληνικές σημαίες των ημερών, εδώ στην πατρίδα, εκείνες που δικαίως αγωνιούν για λίγη από τη ρευστότητά και για ένα coolness που δεν κερδήθηκε ποτέ, μα διεκδικούν το στιβαρό και κινδυνεύουν να καταλήξουν στο άκαμπτο.

Φαίνεται ότι ο εκδημοκρατισμός και η απενοχοποίηση της ελληνικής σημαίας περνάνε από το Μιλγουόκι.

↑ Μετά το τέλος του αγώνα των Μπακς με τους Νετς μια γεμάτη με ελληνικές σημαίες κερκίδα αποθεώνει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, 26/1