O Δήμαρχος Κολωνακίου

Νιώθω την ανάγκη, αλλά και την υποχρέωση, να χειροκροτήσω τον Δήμαρχο Κολωνακίου, τον σύντροφο τον Γιώργο τον Καμίνη, για το ενδιαφέρον που δείχνει για τον δήμο του. Μόλις πριν λίγες ημέρες, αποφάσισε να διευρύνει κατά μιά ώρα το ωράριο μουσικής για τα καταστήματα, αλλά και αυστηρής τήρησης του ωραρίου αυτού. Δυστυχώς, οι δήμαρχοι των άλλων περιοχών που αποτελούν αυτό που ονομάζουμε «Αθήνα» δεν πήραν ανάλογη απόφαση, ίσως γιατί δεν έχουν την ίδια διάθεση να επιβάλουν την τάξη στις περιοχές τους. 

Αυτά που διαβάσατε μέχρι τώρα μπορεί να σας φαίνονται υπερβολικά, αλλά, σε ό,τι αφορά την απόφαση να τηρηθεί το ωράριο μουσικής ΜΟΝΟ στην περιοχή του Κολωνακίου, είναι απολύτως αληθινά. Και απολύτως ανθρώπινα. Στο κάτω-κάτω, όλοι έχουμε αγαπημένες περιοχές και  -ενδεχομένως- φίλους. Όλοι έχουμε προτιμήσεις και συμπάθειες και ο δήμαρχος Καμίνης δεν μπορεί να είναι εξαίρεση.

Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η εύνοια που δείχνει ο Καμίνης στο Κολωνάκι είναι σκανδαλώδης, αλλά νομίζω πως αυτός ο κάποιος θα είναι ελαφρώς υπερβολικός. Μπορεί στην περιοχή του Κολωνακίου η παρουσία της δημοτικής αστυνομίας να είναι συχνότερη, μπορεί στην Τσακάλωφ να ανέβηκε μια θεατρική παράσταση με τίτλο «Ο Δήμαρχος και τα Καταραμένα Τραπεζοκαθίσματα» και μπορεί η απόφαση για το ωράριο της μουσικής να αφορά μόνο το Κολωνάκι, αλλά τελικά και το Κολωνάκι, όπως και όλες οι άλλες περιοχές της Αθήνας, μοιάζει αφημένο στη μοίρα του, ή μάλλον, αφημένο στη μοίρα που έχουν αποφασίσει γι’ αυτό οι ιδιοκτήτες μπαρ, καφέ, κλαμπ και εστιατορίων και τα γουρούνια (συγγνώμη, γουρούνια) που δεν έχουν την ικανότητα να ξεχωρίσουν το πεζοδρόμιο από το πάρκινγκ.

Γιατί ο Καμίνης, στην πραγματικότητα, δεν είναι ούτε καν Δήμαρχος Κολωνακίου. Στην πραγματικότητα είναι άλλος ένας προστάτης της παραβατικότητας. Άλλος ένας που αδιαφορεί για τη ζωή των κατοίκων της πόλης της οποίας οι δημότες τον εξέλεξαν (δυστυχώς δημότες και κάτοικοι δεν ταυτίζονται). Άλλος ένας που, με θράσος συριζαίου βουλευτή, παριστάνει ότι όλα γίνονται όπως πρέπει. Άλλος ένας που αντί να ζητήσει συγγνώμη από τους ανθρώπους που υφίστανται τις συνέπειες της ανεπάρκειάς του, θίγεται όταν κάποιος του περιγράφει την εξοργιστική αθηναϊκή πραγματικότητα. (Όσοι είχατε την τύχη να τον ακούσετε τη Δευτέρα το πρωί στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, καταλαβαίνετε καλά τι εννοώ).

Και η αθηναϊκή πραγματικότητα είναι πως δεν υπάρχει μαγαζάτορας που να θέλει να καταλάβει πεζοδρόμιο και να μην το κάνει. Δεν υπάρχει μαγαζάτορας που να εμποδίζεται από το να μετατρέψει το μαγαζί του σε θάλαμο αερίων, κατάλληλο μόνο για τους νικοτινομανείς συμπολίτες. Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο (αν εξαιρέσουμε την περιοχή του Κολωνακίου) που να μην είναι εύκολο να μετατρέψεις σε ιδιωτικό γκαραζ. Μπορείς να κάνεις ό,τι γουστάρεις στον Δήμο της Αθήνας. Αρκεί να έχεις λίγο περισσότερο θράσος και «πειθώ» από τον μέσο όρο. 

Δεν γνωρίζω αν αυτή η πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα ανικανότητας, αδιαφορίας ή διαφθοράς. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι ο σύντροφος Καμίνης, αντί να ζητήσει συγγνώμη που δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει το καθήκον του, σηκώνει σε όλες τις άλλες περιοχές του δήμου του το μεσαίο δάχτυλο και εξαγγέλει ότι θα το κάνει μόνο για το ωράριο της μουσικής και μόνο στο Κολωνάκι. Κι αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι πως ούτε εκεί δεν θα το κάνει το καθήκον του. Και δεν θα καταφέρει να είναι Δήμαρχος ούτε στη μόνη περιοχή που μοιάζει να τον ενδιαφέρει.

Από την άλλη, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι μιλάμε για ένα κατόρθωμα. Γιατί το να είσαι απών από την πόλη σου χωρίς να έχεις κάποιο αξίωμα, είναι εύκολο. Το να καταφέρνεις, όμως, να είσαι απών έχοντας ένα αξίωμα τόσο μεγάλο όσο του Δημάρχου, θέλει μεγάλο ταλέντο. Και μπράβο σου, Δήμαρχε.