Ευάγγελος Βενιζέλος για Σκοπιανό: Η Ενδιάμεση Συμφωνία δεν αναιρεί τη σημασία της αναθεώρησης του Συντάγματος

«Η χθεσινή ανάρτηση μου για το άρθρο 6 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας και για τις δεσμεύσεις που ισχύουν κατά το Διεθνές Δίκαιο ήδη από το 1995, ως προς το περιεχόμενο και την ερμηνεία του Συντάγματος της ΠΓΔΜ, είδα ότι προκάλεσε ενδιαφέρον όχι μόνο πολιτικό αλλά και νομικό» αναφέρει σε μήνυμά του στο Facebook ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Όπως είπε, η Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995 «δεν ακυρώνει τη σημασία της αναθεώρησης του Συντάγματος ως απόδειξη συμμόρφωσης στις διεθνείς υποχρεώσεις», υπογραμμίζοντας ότι «οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και όχι οι κανόνες του συνταγματικού δικαίου της ΠΓΔΜ κατοχυρώνουν την Ελλάδα έναντι τυχόν αλυτρωτικών διατυπώσεων».

Προϋπόθεση η επικύρωση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας ως οριστικής

Για το θέμα αυτό μίλησε στο Ρ/Σ ΘΕΜΑ, επισημαίνοντας με βάση την ενδιάμεση συμφωνία του 1995 «τίποτα στο Σύνταγμα των Σκοπίων, της ΠΓΔΜ, δεν μπορεί να ερμηνευτεί ωσάν να έχει περιεχόμενο αλυτρωτικό».

Ειδικότερα:

Υπάρχει η Σύμβαση της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, η οποία κωδικοποιεί Γενικό Διεθνές Δίκαιο, γενικώς ισχύοντες κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και άρα, ούτως ή άλλως, αυτό ίσχυε και πριν υπάρξει η σύμβαση, αλλά τώρα πια υπάρχει σύμβαση, εδώ και πολλές δεκαετίες. Υπάρχει ρητή διάταξη που προβλέπει ότι δεν μπορούν τα κράτη να επικαλούνται την εσωτερική τους νομοθεσία, άρα και το εσωτερικό τους Σύνταγμα για να μην εφαρμόζουν διεθνώς ανειλημμένες υποχρεώσεις. 

Στην ενδιάμεση συμφωνία το 1995, μετά το εμπάργκο, προβλέπεται ρητά ότι τίποτα στο Σύνταγμα των Σκοπίων, της ΠΓΔΜ  δεν μπορεί να ερμηνευτεί ωσάν να έχει περιεχόμενο αλυτρωτικό και αυτό αναφέρεται ρητά στο άρθρο 3 και στο άρθρο 49 και στο προοίμιο του Συντάγματος της γειτονικής μας χώρας, δηλαδή σε όλα όσα μπορούσαν να έχουν σχέση με εδαφικές διεκδικήσεις ή με δικαίωμα επέμβασης σε υποθέσεις άλλων κρατών για να προστατευθούν δήθεν μειονότητες.  Άρα, έχει πολύ μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ότι αυτή η υποχρέωση που ανελήφθη με το άρθρο 6 της ενδιάμεσης συμφωνίας κατισχύει στο επίπεδο του Διεθνούς Δικαίου, κατισχύει των προβλέψεων του Συντάγματος της ΠΓΔΜ . 

Τώρα, οι γείτονές μας, μετά την ενδιάμεση συμφωνία, έκαναν μία σειρά από αναθεωρήσεις του Συντάγματός τους.  Οι αναθεωρήσεις γίνονται από τους ίδιους, γίνονται κατά τη δική τους εκτίμηση, με τη δική τους διαδικασία και δεν μπορούμε εμείς να την ελέγχουμε.  Με τις δύο πρώτες αναθεωρήσεις, τροποποίησαν τα άρθρα 3 και 49 και προσαρμόζονται στο περιεχόμενο της ενδιάμεσης συμφωνίας.  Ακολουθούν και άλλες τροποποιήσεις, οι οποίες αφορούν το προοίμιο, το αλλάζουν, αλλά πάλι αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα, τα οποία μπορεί να θεωρηθούν διφορούμενα ως προς το ιδεολογικό τους περιεχόμενο.  Αναφέρονται στη γλώσσα, την οποία ονομάζουν Μακεδονική αλλά με κυριλλική γραφή, άρα μιλούν για μία σλαβική γλώσσα.  Αναφέρονται στην εκκλησία τη «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία», εντός εισαγωγικών, η οποία έχει αποσχιστεί από το Πατριαρχείο Σερβίας και τώρα διεκδικεί υπαγωγή στο Πατριαρχείο Βουλγαρίας.  Τι σημαίνει αυτό;  Αυτό σημαίνει ότι εμείς κατοχυρωνόμαστε διεθνώς νομικά μέσα από τη σύμβαση, διότι η σύμβαση αυτή είναι ισχυρή, ανεξαρτήτως αν είναι απλοποιημένης μορφής, δηλαδή, δεν έχει κυρωθεί από τα κοινοβούλια, αλλά ισχύει.  Οι γείτονές μας την επικαλέστηκαν, με βάση αυτή τη συμφωνία, την ενδιάμεση, προσέφυγαν εναντίον μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το 2008 για τη μη ένταξή τους στο ΝΑΤΟ, άρα και εμείς μπορούμε να την επικαλεστούμε και να προσφύγουμε σε περίπτωση που υπάρχει οποιαδήποτε πρόκληση.

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου για το αν είναι τελικά απαραίτητο να υπάρξει αλλαγή στο Σύνταγμα, σε σχέση με τις αλυτρωτικές αναφορές, απάντησε:

Η αλλαγή του Συντάγματος είναι μία απόδειξη ότι συμμορφώνονται στη διεθνή υποχρέωσή τους, αλλά η διεθνής υποχρέωσή τους ισχύει, ούτως ή άλλως, καθ’ εαυτή και αφ’ εαυτής.

Και πρόσθεσε με νόημα:

Προϋπόθεση (σ.σ. για την αλλαγή του ονόματος) είναι να υπογράψουν μία διεθνή συμφωνία ισχυρή, η οποία θα μετατρέπει την ενδιάμεση συμφωνία σε οριστική, θα περιλαμβάνει πλήρη λύση για το όνομα, για όλες τις χρήσεις του, εσωτερικές και εξωτερικές, erga omnes, θα διαγράφει κάθε αλυτρωτικό στοιχείο και θα θέτει την ΠΓΔΜ  ως κρατική οντότητα, εντός του πλαισίου του ευρωπαϊκού και του διεθνούς νομικού πολιτισμού και της διεθνούς νομιμότητας.  Αυτό έχει σημασία, αυτό μας κατοχυρώνει και αυτή θα είναι η δική μας διασφάλιση, όχι το Σύνταγμά τους.  Είναι δυνατόν ποτέ τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου να εξαρτώνται από τη βούληση του κοινοβουλίου ή του εκλογικού σώματος της γειτονικής μας χώρας;  Αυτές είναι διεθνείς υποχρεώσεις, αρκεί αυτός που θα υπογράψει τη συμφωνία, αν υπάρξει, να είναι το νόμιμα εξουσιοδοτημένο όργανο.  Τώρα την έχει υπογράψει ο Υπουργός Εξωτερικών, ο ομόλογος του Κάρολου Παπούλια, το 1995, ο κύριος Crvenkovski δεν αμφισβήτησαν τα Σκόπια την υπογραφή του.  Επικαλούνται συνεχώς την ενδιάμεση συμφωνία, η οποία είναι ενδιάμεση, άρα, πρέπει κάποια στιγμή να υπάρξει μία οριστική συμφωνία.

Παράλληλα, επεσήμανε:

Δεν πρόκειται να υπάρξει συμφωνία για το όνομα, εάν δεν συνοδεύεται από πλήρη διακανονισμό για τις χρήσεις, από πλήρη διακανονισμό για τα παράγωγα –η ιθαγένεια, η γλώσσα, τα προϊόντα, πώς θα λέγονται– και φυσικά από πλήρη διακανονισμό για όλα τα θέματα που αφορούν την περιφερειακή σταθερότητα, δηλαδή αυτό που εμείς λέμε αλυτρωτισμό, ζητήματα αμφισβήτησης συνόρων, ζητήματα αμφισβήτησης εσωτερικών δικαιωμάτων και ούτω καθεξής.  Αλλά αυτό το έχουν αποδεχθεί ήδη από το 1995, άρα δεν νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα για αυτό.  Είπα ότι κρούονται θύρες οι οποίες έχουν ανοιχθεί από το 1995.