Θα προσποιηθώ, για λίγη ώρα, ότι πιστεύω πως το κίνητρο των διοργανωτών των μακεδονομαχικών συλλαλητηρίων είναι αγνό σαν επιθυμία νεογέννητου. Ότι η διοργάνωση των λάιβ σόου του Άνθιμου και του Φράγκου του Φραγκούλη οφείλεται σε μια ειλικρινή ανησυχία για τον αλυτρωτισμό του τοσοδούλικου κράτους που βρίσκεται στα βόρεια σύνορά μας. Θα δεχθώ ότι οι άνθρωποι που κάλεσαν άλλους ανθρώπους να φωνάξουν εν χορώ για τη Μακεδονία το έκαναν επειδή στ’ αλήθεια φοβούνται για το μέλλον της περιοχής. Και μόλις τα κάνω όλα αυτά, θα ρωτήσω: Περίεργο δεν είναι που οι ειλικρινείς αυτοί πατριώτες δεν διοργανώνουν και ένα συλλαλητήριο κόντρα στην αυξανόμενη τουρκική επιθετικότητα;
Σε αντίθεση με το τοσοδούλικο κράτος στα βόρεια σύνορά μας, η Τουρκία αποδεικνύει την επιθετικότητά της κάθε μέρα. Μόλις χτες, το πλοίο του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού που είχε το δυσάρεστο έργο να βοηθήσει τον Καμμένο τον Πάνο να κάνει το επικοινωνιακό του σόου στα Ίμια, παρενοχλήθηκε από πλοίο του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού και μόλις λίγες εβδομάδες πριν ο ηγέτης της Τουρκίας εξέφρασε την επιθυμία του να αναθεωρηθεί εκείνη η συμφωνία που ορίζει τα εδάφη των δύο χωρών. Στο μεταξύ, οι αεροπορικές παραβιάσεις είναι πιο συνηθισμένες κι από μουστάκι σε χίπστερ, και όλα αυτά από μια χώρα που εδώ και σχεδόν μισό αιώνα κατέχει τη μισή Κύπρο. Με λίγα λόγια, η διαφορά της συμπεριφοράς της ΠΓΔΜ με τη συμπεριφορά της Τουρκίας είναι η διαφορά του ανθρώπου που σε στραβοκοιτάζει, με τον άνθρωπο που σε πλακώνει στο ξύλο σε κάθε ευκαιρία.
Παρ' όλα αυτά, ο πατριωτισμός των ηρωικών συνανθρώπων που πρωτοστατούν στον αγώνα για το όνομα της ΠΓΔ της Μακεδονίας και δεν ανέχονται σκοπιανή μύγα στο γαλανόλευκο σπαθί τους, μοιάζει να χάνει κάθε ευαισθησία όταν στο σπαθί τους στρογγυλοκάθεται ο Σουλτάνος Ταγίπ και τους βγάζει υπεροπτικά τη γλώσσα, την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση πασχίζει φιλότιμα να ικανοποιήσει κάθε του επιθυμία σε σχέση με τους 8 αξιωματικούς που ζήτησαν πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα.
Και τότε είναι που δεν μπορώ να κρατηθώ και να μη ρωτήσω, τι διάολο συμβαίνει; Τι είδους πατριωτισμός είναι αυτός που εξεγείρεται σε μια υποθετική, μελλοντική αμφισβήτηση από μια μικρούλα χώρα και σφυρίζει αδιάφορα σε μια συνεχή αμφισβήτηση από μια χώρα που έχει την ισχύ να είναι στα αλήθεια απειλητική και το έχει δείξει; Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους που εξοργίζονται όταν ακούνε την αμφισβήτηση μιας αποκλειστικότητας στα σκοπ... στα σλαβομακ.. στη γλώσσα, τέλος πάντων, που μιλάνε στην ΠΓΔΜ, να κουφαίνονται όταν ακούγονται ευθείες απειλές στα τούρκικα;
Μπορεί να φταίει το ότι οι υπερπατριώτες ενοχλούνται από τις απειλές και την επιθετικότητα μόνο προληπτικά και όχι όταν αυτή εκδηλώνεται. Μπορεί να πιστεύουν ότι το πραγματικό πρόβλημα για μια χώρα δεν είναι η αμφισβήτηση από τους γείτονες, αλλά τα συντάγματα των γειτόνων. Ή μπορεί, αν και μάλλον απίθανο όταν μιλάμε για ανθρώπους που είναι τόσο γενναίοι όταν μιλούν στην τηλεόραση ή γράφουν στο Φέις το Μπουκ, να μοιάζουν με κάτι νταήδες του σχολείου που τσαμπουκαλεύονται στους μικρότερους για να ξεθυμάνουν από τις σφαλιάρες που τρώνε από τους μεγαλύτερους. Μπορεί να είναι κάποια άλλη αιτία που δεν μου περνάει από το μυαλό. Αλλά θα πρέπει κι εσείς να παραδεχτείτε πως, όπως και να το κάνουμε, μοιάζει κάπως περίεργο. Και μπράβο του.
12°
