Χορεύοντας με τους λύκους του εθνικολαϊκισμού

Το δημοσιογραφικό κλισέ λέει ότι το σκοπιανό γίνεται καταλύτης πολιτικών εξελίξεων. Πράγματι, πριν προκύψει κάποια συμφωνία με την κυβέρνηση Ζάεφ στην ΠΓΔΜ και πριν έρθει ο,τιδήποτε σχετικό στη Βουλή, τα κόμματα συνταράσσονται, το πολιτικό παιχνίδι αγριεύει, οι συσχετισμοί αλλάζουν και η χώρα βρίσκεται σε πατριωτική έξαψη όπως φάνηκε από το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.

Είναι το συλλαλητήριο που τρόμαξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος παραδίδεται στις επιθυμίες του Κώστα Καραμανλή και του Αντώνη Σαμαρά, εγκαταλείποντας στην πράξη τις φιλελεύθερες περγαμηνές του, χάρη στις οποίες υποστηρίχθηκε από ένα κομμάτι του κέντρου στη μάχη για την ηγεσία της ΝΔ. Η γαλάζια αριθμητική είναι απλή: Οι διαρροές προς τα δεξιά σε περίπτωση δημιουργίας νέου κόμματος θα είναι μεγαλύτερες από τις εισροές από το κέντρο, ενώ θεωρούν περισσότερο επιρρεπείς στη φυγή όσους κοιτάζουν δεξιότερα παρά εκείνους που έρχονται από αριστερά, τους οποίους θεωρούν δεδομένους λόγω του αντιΣΥΡΙΖΑ μένους.

Από άποψη εκλογικού σχεδιασμού μπορεί να έχουν δίκιο. Έχει κάποια βάση η εκτίμηση ότι αν ο Κ. Μητσοτάκης δεν γίνει μακεδονομάχος θα χάσει δυνάμεις και θα απειληθεί σοβαρά από ένα νέο πολιτικό σχήμα υπό τον Φρ. Φράγκο ή κάποιον εξίσου «σωστό Έλληνα», κατά τη φράση που χρησιμοποιήθηκε στο συλλαλητήριο. Άλλωστε, συνεχώς αποδεικνύεται ότι ο ανορθολογισμός είναι βαθιά ριζωμένος στην ελληνική κοινωνία και ότι η πλειοψηφία θέλει τα εύκολα και τα ευχάριστα, παρόλο που έχει πληρώσει πολλές φορές αυτού του είδους την ελαφρότητα. Μην το πολυψάχνουμε, το ρεύμα είναι εναντίον της λύσης του προβλήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ και δεν έχουν πολιτικό κόστος όσοι υποστηρίζουν το λαϊκό θυμό και την τιμωρητική διάθεση απέναντι στα Σκόπια. Να ένα προφανής ορισμός του λαϊκισμού. Η αρχή είναι «ό,τι θέλει ο λαός». Τα κόμματα και οι πολιτικοί ακολουθούν τη βουή του πλήθους. Στη συνέχεια, φτιάχνουν μια θεωρία και μια προσχηματική επιχειρηματολογία για να υποστηρίξουν την απεμπόληση αρχών στο όνομα της ψηφοθηρίας.

«Τι θέλετε; Να τους αφήσουμε να διαλύσουν τη ΝΔ;» Με αυτή την ερώτηση απαντούν συνεργάτες του Κ. Μητσοτάκη στις ερωτήσεις για τη  δεξιά στροφή στο σκοπιανό. Με άλλα λόγια, η κομματική σκοπιμότητα υπερισχύει της εθνικής αναγκαιότητας. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι. Κανένα πρόβλημα, αρκεί να πάψει η επαγγελία του αντιλαϊκισμού και της «συμφωνίας αλήθειας» από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ας παραδεχτούν ότι κάνουν ό,τι έκαναν και οι προηγούμενοι για να κερδίσουν τις εκλογές, δηλαδή ψαρεύουν στα θολά νερά του εθνικολαϊκισμού, και ας υπερασπιστούν την επιλογή τους με όποιον τρόπο βρουν, μεταξύ κυνισμού και συναισθηματισμού.

Το Κίνημα Αλλαγής έχει δείξει μέχρι τώρα εντυπωσιακή υπευθυνότητα και ψυχραιμία παρά τις πιέσεις που ασκούνται από μέσα για έξαλλο υπερπατριωτικό χορό στο όνομα της ικανοποίησης της λαϊκής βάσης που, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δεν θέλει λύση του σκοπιανού που θα περιέχει τη λέξη «Μακεδονία», όπως υποστηρίζουν άλλωστε, καθένας με τον τρόπο του, Μητσοτάκης, Καμμένος, Λεβέντης και Χρυσή Αυγή.

Τα δύσκολα άρχισαν για εκείνο το κομμάτι του κέντρου που αγκάλιασε τον Κ. Μητσοτάκη με μοναδικό κριτήριο τον αντιΣΥΡΙΖΑ φανατισμό πασπαλισμένο με τον ισχυρισμό ότι «ε, δεν είναι και τόσο δεξιός». Τώρα, ή θα πρέπει να πάνε στο «… κι ας είναι τόσο δεξιός» ή στη σιωπή, τουλάχιστον μέχρι το συλλαλητήριο της επόμενης Κυριακής στην Αθήνα, όπου θα παραβρεθούν βουλευτές και στελέχη της ΝΔ, όλοι απελευθερωμένοι και αποενοχοποιημένοι από την ηγεσία του κόμματός τους που πιστεύει (;) ότι «το ζήτημα των Σκοπίων δεν είναι απλά ένα θέμα εξωτερικής πολιτικής αφορά την εθνική μας συνείδηση, την ιστορία μας, την πορεία των Ελλήνων» (δήλωση του Κ. Μητσοτάκη μετά τη συνάντησή του με τον Α. Τσίπρα).

Το ζήτημα των Σκοπίων, πράγματι, δεν είναι απλά ένα θέμα εξωτερικής πολιτικής. Συνδέεται με τον συλλογικό ψυχισμό, δηλαδή με εθνικές φαντασιώσεις και αυταπάτες, με απωθημένους μεγαλοϊδεατισμούς, με αντιφατικά συμπλέγματα μειονεξίας και ανωτερότητας, με καταπιεσμένες ενορμήσεις επιβολής στους ασθενέστερους, που στην περίπτωσή μας δεν είναι και πολλοί…