Ιερείς και καντηλανάφτες

Μπορώ περίπου να καταλάβω τι επιδιώκει σήμερα ο Α. Τσίπρας με τους άλλοτε επιτυχείς και άλλοτε ανεπιτυχείς χειρισμούς του στο ζήτημα των Σκοπίων. Σαφέστερα μπορώ να καταλάβω τι επιδιώκουν οι νέοι «Μακεδονομάχοι» από τον Καμμένο έως τον Λεβέντη, τον Μιχαλολιάκο, τον Φράγκο και τα άλλα παιδιά. Αυτό όμως που δεν μπορώ να καταλάβω  πού ακριβώς στοχεύουν, με τον τρόπο που εμπλέκονται στο όλο ζήτημα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και πολλά ηγετικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.

Λίγες μέρες πριν ο Κ. Μητσοτάκης δήλωσε ότι η χώρα έχει εθνική γραμμή όπως αυτή χαράχθηκε το 2008 στο Βουκουρέστι από την κυβέρνηση Καραμανλή. Και ήταν αυτή η εθνική γραμμή το «ναι στη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό γιά όλες τις χρήσεις», δηλαδή να μπορεί να περιλαμβάνει και τον όρο Μακεδονία. Λίγες μέρες αργότερα όμως ο ίδιος Κ. Μητσοτάκης ανήρεσε πλήρως αυτή τη παραδοχή και έδωσε το ελεύθερο στους βουλευτές του να μετέχουν στα νέα συλλαλητήρια εναντίον του «κρατιδίου» και των «γυφτοσκοπιανών», όπως τους αποκαλεί ο Φραγκούλης Φράγκος. Και σύσσωμη σχεδόν η Νέα Δημοκρατία θριαμβολογεί γιά τη μαζική συμμετοχή του πλήθους στη «λαοσύναξη» της Θεσσαλονίκης και ετοιμάζεται να συμμετάσχει στην επόμενη της Αθήνας.

Δεν θέλει φιλοσοφία για αντιληφθεί κανείς ότι ο Κ. Μητσοτάκης ενεργεί με αυτό το τρόπο διότι φοβάται διαρροές προς τα δεξιά του αν δεν συνταχθεί με τον ανορθολογισμό και τον δεξιό εθνολαϊκισμό. Φοβάται τον Καμμένο, φοβάται τον Φραγκούλη, φοβάται τον Μιχαλολιάκο, φοβάται ακόμα και τον Λεβέντη, φοβάται και το Ιερατείο. Και εξ ίσου φοβούνται οι βουλευτές του –κυρίως αυτοί της Βόρειας Ελλάδας– συνυποψήφιους άλλων κομμάτων, που θα έχουν διακριθεί στον νέο «Μακεδονικό Αγώνα».

Είναι και αυτή μία πολιτική λογική. Αλλά πιστεύω ότι είναι η λάθος λογική. Διότι η ταύτιση της Νέας Δημοκρατίας με τον πέραν αυτής ακροδεξιό χώρο δεν πρόκειται να ανακόψει τυχόν διαρροές προς την κατεύθυνση αυτή. Αν κάποιοι θέλουν να ψηφίσουν εθνικιστές και σκληρή δεξιά δεν πρόκειται να στραφούν προς τον έως σήμερα θεωρούμενο φιλελεύθερο Κ. Μητσοτάκη. Θα πάνε κατ’ ευθείαν στούς αυθεντικούς ακροδεξιούς εθνικιστές, στον Μιχαλολιάκο, στον Καμμένο, ακόμη και στον Φράγκο Φραγκούλη, αν τελικά υποκύψει και αυτός στη κραυγή του έθνους και ιδρύσει κόμμα. Όσο για τους χαβαλέδες υπάρχει πάντα και ο Βασίλης Λεβέντης.

Ο Κώστας Σημίτης αποκήρυξε το 1996 τον Αυριανισμό και τον έστειλε στον Δ. Τσοβόλα και το ΔΗΚΚΙ. Ο Τσοβόλας κατόρθωσε μία μόνο φορά να μπει στη Βουλή ενώ ο Σημίτης έγινε επί μία οκταετία πρωθυπουργός με δύο εκλογικές νίκες, όχι μόνο εκδιώκοντας από το ΠΑΣΟΚ τους Αυριανιστές αλλά και συγκρουόμενος σκληρά με τον τότε αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο στο ζήτημα των ταυτοτήτων. Έτσι απλώθηκε προς κέντρο, αποσπώντας μεγάλα τμήματα ψηφοφόρων από τη Νέα Δημοκρατία.

Ο Αντώνης Σαμαράς απορρόφησε τον ακροδεξιό ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη στη Νέα Δημοκρατία, εισήγαγε στο κόμμα τα στελέχη και τον εθνολαϊκισμό της Πολιτικής Άνοιξης και ο άμεσος και στενότερος συνεργάτης και σύμβουλός του Τ. Μπαλτάκος έκανε τα γνωστά ανοίγματα προς τη Χρυσή Αυγή. Παράλληλα επεχείρησε να εμφανισθεί με τα Ζάππεια ως το πρωτοπαλλήκαρο του αντιμνημονιακού αγώνα. Παρά τα ακροδεξιά ανοίγματα  και τις αντιμνημονιακές κορώνες  όμως, το αποτέλεσμα ήταν ότι επί των ημερών του η Νέα Δημοκρατία συγκέντρωσε, σε τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, τα με μεγάλη διαφορά χαμηλότερα ποσοστά της ιστορίας της ( 18%, 29% και 27% ). Διότι μεγάλα τμήματα ψηφοφόρων μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας τον Τσίπρα εγκυρότερο από τον Σαμαρά εκφραστή της αντιμνημονιακής πολιτικής. Διότι Καμμένος και Μιχαλολιάκος κινήθηκαν πειστικότερα από τον Σαμαρά στους χώρους της αντιμνημονιακής ακροδεξιάς. Διότι άλλοι ψηφοφόροι του μεσαίου χώρου αποδοκίμασαν τα ακροδεξιά και εθνολαϊκιστικά ανοίγματα της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά.

Με βάση αυτά τα προηγούμενα, πιστεύω ότι ο Μητσοτάκης εισερχόμενος τώρα σε έναν προνομιακό πεδίο της εθνολαϊκιστικής ακροδεξιάς, χάνει ερείσματα, που είχε δημιουργήσει προς τα αριστερά του, στον χώρο του κέντρου, στέλνοντας ψηφοφόρους στο Κίνημα Αλλαγής της Γεννηματά και του Θεοδωράκη. Ταυτόχρονα βοηθά τον ΣΥΡΙΖΑ να περιορίσει διαρροές του προς τα δεξιά. Και παράλληλα  δίνει το φιλί της ζωής στους Ανεξάρτητους Έλληνες, παίζοντας  στο γήπεδο του «Μακεδονικού αγώνα», στο οποίο όμως ο Καμμένος ή κάποιος Φραγκούλης θα αποδειχθούν πολύ ικανότεροι ακροδεξιοί παίκτες.  

Μπορεί να μέτραγαν δύο ή τρείς εκατοντάδες χιλιάδες οι διαδηλωτές της Θεσσαλονίκης. Αλλά στη χώρα αυτή κατοικούν δέκα εκατομμύρια άτομα. Και δεν νομίζω ότι στη πλειοψηφία τους θεωρούν λογικό ο ανορθολογισμός και ο εθνολαϊκισμός, με τους ιερείς και τους εκάστοτε  καντηλανάφτες του, να χαράσσει την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Αντίθετα νομίζω ότι αυτοί είναι  το κοινό στο οποίο θα έπρεπε (αλλά και μπορεί) να απευθυνθεί ένας πολιτικός των προδιαγραφών του Κ. Μητσοτάκη. Γιa το κοινό των «λαοσυνάξεων» άλλωστε υπάρχουν άλλοι ικανότεροι αυτού.