Υπάρχει μια πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων. Να επιδοτεί το κράτος για 4 χρόνια τις ασφαλιστικές εισφορές των νεοπροσληφθέντων που είναι νεότεροι των 30 ετών. Ξέρουμε ότι οι κρατήσεις, το κομμάτι της αμοιβής δηλαδή που δεν πάει στα χέρια των εργαζομένων, είναι πολύ υψηλές στην Ελλάδα και δυσκολεύουν τις προσλήψεις. Λέμε ότι πρέπει να διοχετεύσουμε χρήμα στην αγορά, το δημόσιο δίνει 28 δις στις τράπεζες για να τροφοδοτήσουν τις επιχειρήσεις με δάνεια ώστε να περάσουν την κρίση. Γιατί αυτά τα χρήματα να μην είναι ακόμα πιο πολύ στοχευμένα, ώστε να κατευθυνθούν στην καταπολέμηση της ανεργίας των νέων που είναι κοινωνικό πρόβλημα; Σωστό μου φαίνεται ως πρόταση. Μπορεί πάλι και να κάνω λάθος, να μου διαφεύγει κάποια άλλη οπτική γωνία.
Ακούω όμως σε μια πολιτική συζήτηση τον εκπρόσωπο αριστερού κόμματος να είναι κάθετα αντίθετος. Λέει ότι η πρόταση είναι νεοφιλελεύθερη, ότι είναι θατσερικής προέλευσης. Είναι προφανές ότι οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους, η επιδότηση της εργασίας τώρα είναι νεοφιλελεύθερη. Σημασία δεν έχει μόνο αν διαφωνείς με κάτι. Σημασία έχει και πώς διαφωνείς, για ποιους λόγους. Δεν θα επιδοτήσουμε εμείς, λέει, τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων. Δεν μιλάμε εμείς, συμπληρώνει αυτάρεσκα, απ’ τη μεριά της Φόλκσβάγκεν. Κι εδώ αρχίζουμε να έχουμε πρόβλημα. Γιατί δεν έχουμε Φόλκσβάγκεν.
Για να ακριβολογούμε, δεν έχουμε ούτε Φόλκσβάγκεν ούτε Φίατ ούτε Τογιότα. Δεν έχουμε ούτε τηλεοράσεις Σόνι ούτε Φίλιπς. Δεν έχουμε ούτε Γιαμάχα ούτε Καβασάκι. Δεν έχουμε ούτε Μicrosoft ούτε Apple. Δεν έχουμε κινητά Νόκια ούτε Mοτορόλα. Δεν έχουμε ούτε Ακάι ούτε Άιβα. Δεν έχουμε ούτε Macintosh ούτε Intel. Ούτε mp3 ούτε i-pod. Δεν έχουμε ούτε pc ούτε προγράμματα. Δεν έχουμε ψυγεία Ζίμενς ούτε Ίντεζιτ. Ούτε φωτογραφικές μηχανές Κάνον ούτε Πένταξ. Δεν έχουμε Ικέα ούτε Χάμπιτατ. Δεν έχουμε Αρμάνι ούτε Ντιόρ. Ούτε Χόλιγουντ ούτε Μπόλιγουντ. Δεν έχουμε ούτε φακούς επαφής. Τι λέω; Δεν έχουμε ούτε υγρά για φακούς επαφής.
Πάμε πάλι. Η μεγαλύτερη ελληνική εταιρεία είναι ο ΟΠΑΠ. Δηλαδή ο τζόγος. Ο κρατικός τζόγος. Περίπου το 11% του ελληνικού χρηματιστηρίου μόνη της. 260 εταιρείες –300 είναι περίπου όλες– αξίζουν 14 δισεκατομμύρια ευρώ. Όλες μαζί όσο μια μεσαία ευρωπαϊκή εταιρεία. Τα μισά από τα 28 δις που δώσαμε άπαξ στις τράπεζες. Για να καταλάβουμε την τάξη μεγέθους, σ’ αυτή τη χώρα ακόμα κι όταν μιλάμε για καρτέλ, λέμε για τα καρτέλ στα γιαούρτια. Όταν μιλάμε για μεσάζοντες, λέμε για τους μεσάζοντες στα λεμόνια στις λαϊκές.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα, λέει ένας άλλος βουλευτής του ίδιου κόμματος, είναι η αναδιανομή. Πρέπει να φορολογήσουμε τις επιχειρήσεις. Περίεργο, εγώ νόμιζα ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η παραγωγή. Δεν ακούγονται όμως πολύ ωραία, πολύ προοδευτικά όλα αυτά; Να φορολογήσουμε τις επιχειρήσεις, την Apivita, τον Κορρέ, το Μαστίχα-Shop. Εκεί πάει ο πλούτος της χώρας.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δουλειές, εργάζονται λίγοι άνθρωποι, περίπου το 45%. Στις άλλες χώρες το ποσοστό αυτό φτάνει στο 65%. Δεν είναι αλήθεια βέβαια, οι υπόλοιποι είναι η κρυφή ανεργία, αυτή που δεν δηλώνεται και η μαύρη εργασία. Απ’ όσους εργάζονται, περίπου 1.800.000 μόνο είναι μισθωτοί στον ιδιωτικό τομέα. Πού δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι; 140.000 επιχειρήσεις εστίασης, δηλαδή ταβέρνες, καφετέριες, μπουγάτσες. 15.000 περίπτερα, 16.000 έβγες, 15.000 ψιλικατζίδικα. Πολλές δεκάδες χιλιάδες τουριστικές επιχειρήσεις. Το 90% των εργαζομένων δουλεύει σε μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις. Να τις φορολογήσουμε σκληρά, εμείς δεν μιλάμε απ’ την πλευρά της Φόλκσβάγκεν…
Είναι κάμποσα χρόνια τώρα, που διαβάζουμε ότι η ιδιωτική παραγωγή συνεχώς συρρικνώνεται. Ότι τα τελευταία 5 χρόνια στην παγκόσμια κατάταξη ανταγωνιστικότητας πέσαμε από την 37η στην 67η θέση. Είναι κάμποσα χρόνια που με ρυθμό ένα σκάνδαλο τη βδομάδα, ανακαλύπτουμε με ποιο τρόπο παράγεται το χρήμα στην Ελλάδα. Είτε πρόκειται για τη δημόσια γη, τα οικόπεδα του Αγίου όρους ή της Μητρόπολης Δημητριάδος. Την κρατική διαφήμιση, τα λεφτά των ταμείων που γίνονται δομημένα ομόλογα, τις προμήθειες των νοσοκομείων, τα δημόσια έργα, τις απευθείας αναθέσεις, τις αγορές όπλων, τις επιδοτήσεις της κοινότητας, που κατευθύνονται σε μη κυβερνητικές οργανώσεις που συστήνουν οι σύζυγοι των κρατικών αξιωματούχων. Τις επιχορηγήσεις των υπουργείων, τις ζημιογόνες δημοτικές επιχειρήσεις που δεν υποβάλλουν ισολογισμούς, τα «αγροτικά» κανάλια τηλεόρασης, τα χρεωμένα κομματικά, κρατικά, δημοτικά, εκκλησιαστικά μέσα ενημέρωσης, τους ειδικούς λογαριασμούς και τα μυστικά κονδύλια των υπουργείων. Παντού, ένα μοτίβο επαναλαμβάνεται το ίδιο: Κομματικά στελέχη και κρατικοί λειτουργοί διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα με οργανωμένα συμφέροντα, 5-10 ονόματα, τα ίδια πάντα, αυτούς που μπορούν να συναλλάσσονται με την εξουσία. Σε επιχειρήσεις στα όρια της νομιμότητας, μέσα σε μια γκρίζα ζώνη, με συμβόλαια που συντάσσουν οι σύζυγοί τους και επικυρώνουν οι κουμπάροι τους. Αυτά όλα αντιμετωπίζονται με υψηλότερη φορολόγηση επιχειρήσεων ή είναι πρόβλημα πολιτικού συστήματος;
Τα πελατειακά συμφέροντα, η λαφυραγώγηση της δημόσιας περιουσίας, ο παρασιτισμός ως οικονομικό σύστημα, η κομματοκρατία που στραγγαλίζει την πραγματική οικονομία και δεν αφήνει χώρο για παραγωγικές δραστηριότητες, η διαπλοκή, είναι ο μόνος τρόπος δημιουργίας χρήματος στην Ελλάδα.
Αν εσύ αποκρύπτεις αυτό το γεγονός, παραπλανείς την κοινή γνώμη, αποσιωπάς πού βρίσκεται το χρήμα, ποιοι το κατέχουν, με ποιο τρόπο δημιουργείται. Αν με βολικές αλήθειες παραμορφώνεις την πραγματικότητα, τότε, για να λέμε και καμιά φορά τα πράγματα με το όνομά τους, είσαι ο καλύτερος στυλοβάτης του διεφθαρμένου, διαπλεκόμενου συστήματος, το οποίο δήθεν καταγγέλλεις.
Δεν είναι σαφές αν και με ποιο τρόπο μια κρίση στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ θα βοηθήσει την Ελλάδα. Για την ακρίβεια θα μπορούσε να λειτουργήσει αντίστροφα
13°
