Το «Μακεδονικό» («Μ»), ως πολιτικό ζήτημα, οπωσδήποτε, υπάρχει, όμως το πότε «μπαίνει στο κάδρο» της πολιτικής επικαιρότητας είναι μια άλλη συζήτηση και είναι ευνόητο ότι κανείς από τους απλούς πολίτες δεν γνωρίζει το πώς, πότε και γιατί. Αν για παράδειγμα σήμερα είναι «ώριμες» οι συνθήκες για την επίλυση του, φυσικά προς το δικό μας συμφέρον ή όχι. Είναι σαφές επίσης ότι τέτοιου μείζονος μεγέθους πολιτικά ζητήματα, όπως αντίστοιχα, π.χ. Αιγαίο, χρίζουν ιδιαίτερης προσοχής, πολιτικής οξυδέρκειας και γνώσης.
Όμως και παρόλα αυτά, πολύ συχνά, η κοινή γνώμη βρίσκεται μπροστά σε καταστάσεις και γεγονότα τα οποία τα οποία δεν μπορεί να ερμηνεύσει, την ξεπερνούν. Ακριβώς γιατί κάθε τέτοιου τύπου ζήτημα δεν τίθεται από μόνο του, αλλά συχνά εντάσσεται στη στρατηγική μιας κυβέρνησης και αποτελεί μέρος της επί μέρους της τακτικής. Έτσι μπορεί να «προκύψει» ζήτημα για το «Μ» για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από φλέγοντα πολιτικοοικονομικά ζητήματα, όπως καλή ώρα στις μέρες μας. Ακριβώς γιατί, σε ότι μας αφορά σήμερα, η ιστορία του «Μ» δεν είναι μόνο αυτή καθαυτή η ιστορία του, αλλά και η ιστορία των πολιτικών διαδικασιών, που σχετίζονται μ’ αυτό τα τελευταία 25 χρόνια. Το πώς δηλαδή οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου χειρίστηκαν την υπόθεση και με ποια πολιτικά κριτήρια.
Με βάση αυτό το σκεπτικό, στις τωρινές συνθήκες, και ανεξάρτητα του τι θα συμβεί με το συγκεκριμένο ζήτημα, ήδη από μόνο του ιδιαίτερα πολύπλοκο και πολυσύνθετο, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι η ανάδειξή του ως μείζονος πολιτικού ζητήματος, αλλάζει τα πολιτικά δεδομένα. Κυρίως μάλιστα αναφορικά με τις επικείμενες εκλογές. Για παράδειγμα το να αλλάξουν δραματικά οι πολιτικοί συσχετισμοί και να μικρύνει αισθητά η ψαλίδα ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ. Ή «ξαφνικά» τα ποσοστά των ΑΝΕΛ να εκτοξευθούν. Ήδη μια είδηση η οποία εμφανίζει τον Κ. Καραμανλή να υποστηρίζει ότι δεν έχει αποδεχθεί το όνομα «Μ», ακόμη και ως γεωγραφικό προσδιορισμό, μπορεί να αλλάξει δραματικά τα δεδομένα και να διχάσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αντίστοιχα στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, ήδη δημιουργούνται φυγόκεντρες τάσεις και οπωσδήποτε αλλάζουν την πολιτική τους ατζέντα.
Πάνω σ’ αυτή τη βάση μπορεί να αλλάξει και το μετεκλογικό σκηνικό και φυσικά οι συμμαχίες για την επόμενη κυβερνητική αυτοδυναμία, την οποία φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί διακαώς. Κάπως έτσι λοιπόν, μπορεί ο σημερινός και ακόμα «άγουρος» σχηματισμός της κεντροαριστεράς να βρεθεί αντιμέτωπος με διλλήματα καίριας σημασίας, των οποίων μια «απρόσεκτη» διαχείρισή τους, μπορεί να τον διαλύσουν στα εξόν συνετέθη.
Σίγουρα, λοιπόν, άμεσα και με βάση τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν θα φανεί ποιες είναι εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις οι οποίες έχουν μια στέρεη αντίληψη της τρέχουσας πραγματικότητας και μια στέρεη πολιτική άποψη για τα πράγματα. Γιατί, για να μην ξεχνιόμαστε, η χώρα εξακολουθεί να είναι χρεοκοπημένη και εξακολουθεί να βρίσκεται σε πολιτικοκοινωνική και οικονομική κρίση και κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι, οι οποίοι τυχαίνει και κυβερνούν, έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη, για αυτή την παράταση.
6°
