Να φτιάχνεις ντεμέκ εχθρούς για να έχεις αυθεντικούς δούλους

Στα τέλη της δεκαετίας του '70 βρέθηκα φαντάρος στη Βόρειο Ελλάδα. Στην πρώτη 48ωρη άδεια φιλοξενήθηκα από συναδέλφους στη Θεσσαλονίκη. Όταν το μεσημέρι του Σαββάτου κατέβηκα για έναν καφέ στην αγορά, συνάντησα πάμπολλους κακοντυμένους ξένους. Με τους μαγαζάτορες συνεννοούνταν στα ελληνικά και μεταξύ τους ομιλούσαν μια άγνωστη σε μένα γλώσσα με βαριά προφορά. Ρώτησα και έμαθα πως ήταν Γιουγκοσλάβοι, Σλαβομακεδόνες, «Σκοπιανοί». Τη Δευτέρα θα γυρνούσαν στην πατρίδα τους, για να έρθουν και πάλι το επόμενο Σάββατο. Για να ψωνίσουν.

Πώς τα καταφέραμε και σήμερα αυτοί οι φτωχοί και καθημαγμένοι από τον σοσιαλισμό γείτονες είναι φαινομενικά ο υπ’ αριθμόν 2 εχθρός του έθνους, μόνο εμείς το ξέρουμε. Φαινομενικά, γιατί αυτοί συνεχίζουν να έρχονται, να ψωνίζουν ή να ψυχαγωγούνται στην Ελλάδα και εμείς ανταποδίδουμε με επισκέψεις σε καζίνο, παζάρια, βενζινάδικα, οδοντιατρεία κλπ.  Και όλα αυτά πια σε καθημερινή βάση. Τα σύνορα είναι ανοικτά. Επί 25 χρόνια διαχειριζόμαστε με τον χειρότερο τρόπο μια παράλογη και υποκριτική «εχθρότητα», έτσι ώστε να κάνουμε κακό στους εαυτούς μας και στους άλλους. Φυσικά, πονηροί υπάρχουν και στην απέναντι πλευρά των συνόρων για να μας γυρίζουν την μπάλα και να γίνεται παιχνίδι.

Πίσω από τις λέξεις κρύβεται η εθνική μας παρακμή. Αρκεί μια λέξη, «Μακεδονία», για να αποκαλύψει την αγοραφοβία μας. Η συνεχής τριβή με το όνομα της ακατονόμαστης, ο δήθεν αλυτρωτισμός των γειτόνων και όλες οι εθνικιστικές εντάσεις που αναπτύχθηκαν κατά καιρούς θα είχαν αποφευχθεί, αν στην Ελλάδα υπήρχε σοβαρό επιχειρηματικό πνεύμα και εύκρατο κλίμα διαβαλκανικής συνεργασίας. Αν δηλαδή και ως κράτος κραταιό και ευρωπαϊκό και όχι απλά ως σκόρπιοι απελπισμένοι ιδιώτες, είχαμε φροντίσει να προσδέσουμε το γειτονικό μας κρατίδιο στο άρμα του ελληνικού καπιταλισμού. Προς αμοιβαίο όφελος. Αλλά, τα έχουμε πει, ο καπιταλισμός και το κέρδος είναι έννοιες απαγορευμένες στη χώρα αυτή.

Το αντι - επιχειρηματικό πνεύμα της μεταπολιτευτικής περιόδου συναρθρώνεται ιδανικά με το εθνολαϊκιστικό ιδεολόγημα περί ανάδελφου έθνους και περιούσιου πλην όμως προοδευτικού λαού. Σε κάθε αφήγηση, δεξιά ή αριστερή. Ή οι «γυφτοσκοπιανοί» θέλουν να μας πάρουν τον Μεγαλέξανδρο και να καθυποτάξουν τη Μακεδονία μας, ή οι νεοφιλελεύθεροι βελανιδοφάγοι να λυγίσουν δολίως το επαναστατικό μας φρόνημα. Εκείνο ντε που είναι έτοιμο να ανάψει παγκόσμιες φωτιές και να αλλάξει τουλάχιστον τη μισή Ευρώπη. Προς το σοσιαλιστικότερον.         

Το μικρό και ασταθές κρατίδιο της ΠΓΔΜ, με διάφορες αλληλοσυγκρουόμενες μειονότητες εντός του, προφανώς και δεν έχει καμιά δυνατότητα να απειλήσει τη χώρα μας στον αιώνα τον άπαντα. Θα μπορούσε όμως να ήταν ήδη ένα αδελφό προς την Ελλάδα κράτος. Το πλέον αδελφικό. Αντί να ταλαιπωρείται και αυτό από απατεώνες εθνικιστές και να γίνεται στόχος Ρώσων ή Σέρβων «κατακτητών». Θα μπορούσε να είχε εξελληνιστεί και εξευρωπαϊστεί, να είχε δηλαδή προοδεύσει. Χαλαρααά.

Να μιλούσε και επίσημα την ελληνική έστω και ως δεύτερη γλώσσα, να είχε από το 2007 ενταχθεί στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Να είχε ένα σύνθετο όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό, που θα περιείχε και την «απαγορευμένη» λέξη Μακεδονία. Ακόμα και ένα τέτοιο όνομα θα βοηθούσε στην προσέγγιση των δύο λαών και όχι στην αντιπαλότητα.

Κοντολογίς οι «Σκοπιανοί» αντί για εχθροί θα ήταν φίλοι. Φίλοι κολλητοί. Αντί να βασανιζόμαστε για το είδος των υποχωρήσεων που πρέπει να κάνουμε ώστε να κλείσει το θέμα της έχθρας, θα προβληματιζόμασταν για το είδος των επιχειρήσεων που πρέπει να αναπτύξουμε ώστε να ανοίξουν οι ορίζοντες του κέρδους. Για τις μεγάλες οδικές και σιδηροδρομικές μέσω αυτών αρτηρίες σύνδεσης με τα υπόλοιπα Βαλκάνια και κυρίως την Κεντρική Ευρώπη. Για τον ρόλο της Θεσσαλονίκης ως επιχειρηματικής και διπλωματικής πρωτεύουσας των Βαλκανίων. Για την ταχύτητα διείσδυσης των εκπαιδευτικών δομών της Βορείου Ελλάδος στη γειτονική πλην δική της πια «ενδοχώρα».

Θα είχαμε στήσει στη Μακεδονία πέντε δημόσια με δίδακτρα ή αμιγώς ιδιωτικά πανεπιστήμια  και θα εκπαιδεύαμε όλη τη βαλκανική νομενκλατούρα. Για τους «ΑνωΜακεδόνες» θα κάναμε και φιλικές τιμές. Θα δίναμε υποτροφίες σε Βούλγαρους και Ρουμάνους, να έρθουν εδώ να σπουδάσουν, αντί να πηγαίνουμε εμείς σε αυτούς. Θα κάναμε την ελληνική, γλώσσα των Βαλκανίων. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι είναι Χριστιανοί ορθόδοξοι βοηθά σημαντικά. Θα στρώναμε την ΠΓΔΜ φωτοβολταϊκά, να είχαμε και μεις και αυτοί φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα. Θα φτιάχναμε στη Θεσσαλονίκη ένα μεγάλο διαβαλκανικό ερευνητικό κέντρο που θα μελετούσε από οικονομικά μοντέλα μέχρι «εξωτικά» υλικά. Αλλά εμείς είμαστε απασχολημένοι με το πώς θα σπάσουμε τα πανεπιστήμια και πώς θα διώξουμε και τους δικούς μας που σπουδάζουν εδώ. Πήγε κάτι ανάλογο να γίνει σε κρατικό πανεπιστήμιο της Μακεδονίας αλλά ο σοσιαλισμός το σταμάτησε εγκαίρως.  

Όλα αυτά λέγονται ειρηνική επεκτατική πολιτική προς αμοιβαίο όφελος. Οικονομία, γράμματα και τέχνες. Την έκανε και ο Μεγαλέξανδρος πριν από χιλιάδες χρόνια, αλλά με το σπαθί. Την έκαναν και οι Ρωμιοί έμποροι την εποχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με τα γρόσια και τον αραμπά. Εμείς θα την κάναμε με το ευρώ, τα τρένα και τα πανεπιστήμια. Προς αμοιβαίο όφελος όχι μόνο των δύο κρατών αλλά και όλων των βαλκανικών εθνοτήτων. Αν δεν ήμασταν κολλημένοι στο '45. Γιατί ακόμα, οι μεν Δεξιοί φοβούνται τον από Βορρά κίνδυνο ή δε αριστεροί κλαίνε που δεν γίναμε κι εμείς αυτός ο κίνδυνος.   

Αλλά για να δεις τα πράγματα αλλιώς, πρέπει να έχεις μια κάποια ισχυρή δόση φιλελεύθερου και συνεργατικού πνεύματος. Κάπως να σ’ έχει πάρει ο διαφωτισμός. Κάτι να έχεις μάθει στο σχολείο. Τουλάχιστον να μην είσαι δέσμιος του εθνικού λαϊκισμού και της σοσιαλιστικής αγοραφοβίας. Η  εθνική αυτο - εικόνα πηγαίνει αντάμα με την οικονομική αδελφή της. Αν  βλέπεις ανοικτή και ελεύθερη την οικονομία, κάπως έτσι βλέπεις και τη διπλωματία και κυρίως τις σχέσεις με τους γείτονες. Και ανοίγεις σύγχρονα νταραβέρια με σκοπό το οικονομικό άρα και πολιτιστικό κέρδος. Κάνεις δουλειές και όχι πόλεμο. Γιατί για να επιβιώσεις πρέπει να βελτιώνεσαι, να αναπτύσσεσαι, να πηγαίνεις πιο ψηλά άρα και πιο μακριά.

Αλλά τι όνειρα κάνω; Εδώ χρειάστηκαν 7 χρόνια κρίσης για να ομολογήσουν οι σημερινοί αριστεροί κυβερνώντες ότι το μνημόνιο δεν έφερε την κρίση, πως για τα χάλια μας δεν φταίνε οι Θεσμοί, πως οι τράπεζες πρέπει να πάρουν πίσω τα λεφτά τους και πως το τέλος των επιτηρήσεων αργεί. Δηλαδή πράγματα τόσο αυτονόητα όσο ότι η Γη γυρίζει. Κι εγώ γράφω ότι 25 χρόνια αστείων πολιτικών είναι αρκετά για να σταματήσει αυτή η πλάκα με τους γείτονες.

Εδώ κόμματα φιλοευρωπαϊκά, δήθεν σύγχρονα και δημοκρατικά φοβούνται να πουν την άποψή τους για το όνομα, μήπως και χάσουν ψήφους. Η αριστερά των δικαιωμάτων πριν πάει στις διαπραγματεύσεις τα συζητάει με τον αρχιεπίσκοπο μήπως και ο Θεός έχει διαφορετική άποψη. Και αν είναι να καταλήξουμε στο σύνθετο όνομα, να μην εμπεριέχει το «ΑΝΩ» ή το «ΝΕΑ», γιατί μπορεί να μας την πέσουν αύριο και να μας πάρουν και την «ΚΑΤΩ» και την «ΠΑΛΙΑ». Αλλά θέλουμε να παίζει το «ΣΛΑΒΟ-» ώστε να τους έχουμε πάντοτε απέναντι και ποτέ από δίπλα. Τους κακούς και βάρβαρους  Σλάβους.

Όσα καταλαβαίνει το πολιτικό μας σύστημα από διεθνή πολιτική άλλα τόσα αναμασά με την πελατεία του και δειγματίζει στην εκλογική αγορά. Κάπως έτσι δομούνται οι άκυρες εθνικές φαντασιώσεις και αποτυγχάνουν τα έθνη που τις ενστερνίζονται. Λίγη παραποιημένη ιστορία, πολύς αυτοσυντηρούμενος φόβος, μεγάλη εχθροπάθεια. Ο δρόμος προς τη δουλεία είναι ανοικτός. Γιατί έτσι οι λαοί κυβερνώνται με αυτόματο πιλότο και νιώθουν ευτυχείς, όταν εργάζονται για τους εσωτερικούς δυνάστες τους. Έτσι φτιάχνεις ανελεύθερα και φτωχά πνεύματα. Αρκεί να έχεις δανειακές εισροές να κρατάς την κατανάλωση ψηλά, να είναι όλοι μπουκωμένοι. Αλλά και όταν τα πράγματα στραβώσουν, αρκεί να έχεις πρόχειρη μια κάποια αξιοπρεπή παραμυθία ώστε να διαθλάς την εικόνα της φτώχειας και να τους έχεις πάλι με το μέρος σου.

Η συνταγή κάθε ολοκληρωτισμού. Να φτιάχνεις ντεμέκ εχθρούς για να έχεις αυθεντικούς δούλους.