Η Ελλάδα ανήκει στους εργατοπατέρες

Πάντοτε πίστευα ότι το σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» δεν ήταν μια έκφραση του επιθυμητού, αλλά μια ετυμηγορία για τα χάλια της χώρας. Μια αποκάλυψη της αιτίας που η Ελλάδα δεν μπορεί να πάψει να μοιάζει με φτωχός συγγενής των ευρωπαϊκών κρατών που ονομάζουμε προηγμένα. Το «Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει Ολλανδία, Δανία ή Ιρλανδία, γιατί ανήκει στους Έλληνες» μου μοιάζει μια αρκετά καλή απάντηση σε πολλά ερωτήματα των τελευταίων ετών. Δεν είναι όμως απολύτως ακριβής.

Κι αυτό γιατί η Ελλάδα δεν ανήκει σε όλους τους Έλληνες το ίδιο. Δεν ανήκει το ίδιο στον υπάλληλο, που χτες ήταν αναγκασμένος να δώσει το μεροκάματό του στο ταξί που θα τον πήγαινε στη δουλειά του, και το ίδιο στα κομματόσκυλα, που του στέρησαν τη δυνατότητα να κινηθεί με τα μέσα που οι φόροι του πλήρωσαν και συντηρούν. Δεν ανήκει το ίδιο στον οδηγό, που τα νεύρα του έγιναν κουρέλια, και στον κρατικοδίαιτο συνδικαλιστή, που του έκλεινε τον δρόμο αγωνιζόμενος για το δικαίωμά του στο θέατρο ή το νταβατζιλίκι (ή και τα δύο).

Γιατί οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις των πολλών τελευταίων ετών, όταν δεν είναι μια θεατρική παράσταση του έργου «Αγωνιζόμαστε», μοιάζουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο με απειλή νταβατζή που προσπαθεί να εισπράξει αυτά που ζητά για την «προστασία» που παρέχει.

Εξηγώ:

Ακόμα και ένας άνθρωπος που το μόνο πράγμα το οποίο έχει μάθει είναι να επαναλαμβάνει κοπαδοειδώς ένα σύνθημα την ώρα που σηκώνει τη γροθιά του, μπορεί να καταλάβει πως η απεργία γίνεται προκειμένου να ικανοποιηθεί κάποιο αίτημα των ανθρώπων που την κάνουν. Κατά συνέπεια διαρκεί ή μέχρι να ικανοποιηθεί το αίτημα ή μέχρι να ικανοποιηθεί μέρος του αιτήματος ή μέχρι να διαπιστωθεί ότι οποιαδήποτε ικανοποίηση είναι αδύνατη. Κατά συνέπεια, οι μοναδικές απεργίες που έχουν κάποιο νόημα είναι οι απεργίες διαρκείας. Αυτές που κάνουν οι σοβαρές συνδικαλιστικές οργανώσεις στις χώρες που ο συνδικαλισμός δεν μοιάζει να έχει σκοπό τον αυτοεξευτελισμό του. (Μοναδική εξαίρεση στο «διαρκείας» είναι οι προειδοποιητικές απεργίες ή στάσεις εργασίας, που σκοπό έχουν να αποτρέψουν αποφάσεις που θα οδηγήσουν σε απεργίες διαρκείας).

Όταν, λοιπόν, ψηφίζεται ένα νομοσχέδιο το οποίο οι εργατοπατέρες περιγράφουν περίπου ως το τέλος του κόσμου και η αντίδραση είναι μια 24ωρη ή μια 48ωρη απεργία, ανεξαρτήτως ικανοποίησης του αιτήματος για απόσυρση του νομοσχεδίου, καταλαβαίνουμε εύκολα ότι έχουμε να κάνουμε είτε με θεατρίνους που υποκρίνονται αντίδραση για να δικαιολογήσουν τη θέση τους, είτε με νταβατζήδες που επιδεικνύουν τη δύναμή τους με σκοπό να φοβίσουν. Και όχι να φοβίσουν για να ικανοποιηθεί το δήθεν αίτημα της απόσυρσης του νομοσχεδίου (αυτό μοιάζει αδιάφορο, καθώς η λήξη της απεργίας δεν εξαρτάται από αυτό), αλλά για την ικανοποίηση άλλων αιτημάτων, τα οποία δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ.

Νομίζω πως είναι φανερό πως οι 24ωρες και οι 48ωρες απεργίες, οι απεργίες με προκαθορισμένη λήξη, εναντίον μιας απόφασης που έχει ληφθεί, είναι απεργίες του πωπού. Είναι απεργίες που εξυπηρετούν αποκλειστικά τους εργατοπατέρες (καμιά φορά ίσως και τους εργοδότες που θέλουν να γλιτώσουν κανένα μεροκάματο) και καθόλου αυτούς που τις κάνουν.  

Πώς είναι δυνατόν να τα κάνουν όλα αυτά τόσο εύκολα οι εργατοπατέρες; Πώς είναι δυνατόν μερικές δεκάδες άνθρωποι να στερούν μεροκάματα, να αναστατώνουν καθημερινότητες, να βασανίζουν εκατομμύρια ανθρώπους με τέτοια ευκολία παίρνοντας αποφάσεις για κινητοποιήσεις οι οποίες δεν μπορεί να έχουν κανένα αποτέλεσμα (εννοώ σε σχέση με τον σκοπό για τον οποίο υποτίθεται ότι γίνονται);  

Η μόνη απάντηση που μου έρχεται, ο μόνος λόγος που μπορώ να σκεφτώ για τον οποίο μπορεί κάποιος να έχει τέτοια ελευθερία κινήσεων και επιβολής, είναι επειδή η χώρα είναι δικιά του. Είναι επειδή έχει καταφέρει να την αποκτήσει με τους πολλούς θεατρινισμούς και τα πολλά νταβατζιλίκια του. Είναι επειδή η Ελλάδα ανήκει στους νταβατζήδες της. Επειδή η Ελλάδα ανήκει στους εργατοπατέρες της. Και μπράβο τους.

Υ.Γ. Προφανώς οι εργατοπατέρες δεν είναι οι μόνοι νταβατζήδες που κάνουν κουμάντο στη χώρα. Προφανώς υπάρχουν κι άλλοι (οι οποίοι, φυσικά, λειτουργούν σε άψογη συνεργασία με τους εργατοπατέρες και γι’ αυτό ποτέ δεν συγκρούονται στα σοβαρά μαζί τους). Μου φαίνονται όμως οι πιο βλαβεροί. Γιατί σε αντίθεση με τους άλλους, που αναγκάζονται πού και πού να προσφέρουν και κάτι, έστω για τα μάτια του κόσμου, αυτοί προσφέρουν μόνο στους εαυτούς τους. Και προκαλούν ανεπανόρθωτη βλάβη σε αυτό που τώρα ονομάζεται συνδικαλισμός, αλλά, χάρη σ’ αυτούς, στο μέλλον πιθανόν να ονομάζεται μαφία.