Ο ΣΕΒ καλλιεργεί τις δημόσιες σχέσεις του με ένα κόμμα που ενδεχομένως, αν τα φέρει η ζωή, μπορεί και να αναρριχηθεί στην εξουσία.
Ο Αντώνης Σαμαράς προσπάθησε να είναι πολύ πειστικός όταν κατά την ομιλία του στο Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ), τη Δευτέρα που μας πέρασε, εκστόμισε τη φράση: «Η Ελλάδα θα επιστρέψει στις αγορές το 2ο εξάμηνο του 2014». Είχε προηγηθεί ο Γιάννης Σουρνάρας με ανάλογη ρήση προ εβδομάδος. Οι παριστάμενοι χαμογέλασαν διακριτικά. Το ίδιο πρωί το «Ρόιτερς» είχε αναρτήσει στο παγκόσμιο Διαδίκτυο την πρόβλεψη πως η Ελλάδα θα χρειαστεί νέα δημοσιονομικά μέτρα για το 2015 και το 2016. Νωρίτερα οι «Κασσάνδρες» της Κομισιόν ανέβαζαν το δημοσιονομικό κενό για τη διετία αυτή σε 8 δις ευρώ. Συμπλήρωναν δε πως θα περάσουν δύσκολα χρόνια έως ότου η χώρα χρηματοδοτηθεί από τις διεθνείς αγορές. Ποιον να πιστέψει κανείς; Τους πολιτικά ευνουχισμένους τεχνοκράτες της Kομισιόν ή τους θλιβερά αισιόδοξους γηγενείς πολιτικούς των Αθηνών;
Τη Δευτέρα που μας πέρασε ο ΣΕΒ επιχείρησε να δημοσιοποιήσει το ενδιαφέρον του για τον Αλέξη Τσίπρα. Ήταν κάτι σαν ξαφνικός έρωτας. Έμοιαζε σαν να προσπαθούσε ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, πρόεδρος των Βιομηχάνων, να θεμελιώσει μια νέα σχέση. «Να μη δαιμονοποιούμε τον ΣΥΡΙΖΑ» είπε ο άνθρωπος με έντονα αντιμνημονιακό τόνο. Οι παριστάμενοι σταυροκοπήθηκαν, διότι ήταν παρόντες όταν οι Γερμανοί στο Βερολίνο τον έδειχναν με το δάχτυλο λέγοντάς του: «Θα επενδύσουμε στην Ελλάδα, όταν εσείς επιστρέψετε τα κεφάλαια που βγάλατε από τη χώρα». Ήταν εκεί όταν η Τρόικα «ενημερωνόταν» από «ιδιώτες οικονομικούς παράγοντες» πως θα πρέπει να πέσει στα τάρταρα ο κατώτατος μισθός και πως θα έπρεπε να επιβληθούν σχέσεις εργασίας στην αγορά που θα επέτρεπαν αναίμακτες για τους επιχειρηματίες απολύσεις.
Είναι προφανές, λοιπόν, πως μπροστά στο απόλυτο αδιέξοδο που αισθάνεται το επιχειρείν λόγω της αδυναμίας του να στήσει ένα νέο παραγωγικό ιστό με πρωτοβουλίες και ιδέες που θα ανέτρεπαν τον παραδοσιακά κρατικοδίαιτο και μεταπρατικό χαρακτήρα της ελληνικής βιομηχανίας (λέμε, τώρα, για να ξεχνιόμαστε), ο ΣΕΒ αναπτύσσει τη μόνη πρωτοβουλία που γνωρίζει άριστα. Καλλιεργεί τις δημόσιες σχέσεις του με ένα κόμμα που ενδεχομένως, αν τα φέρει η ζωή, μπορεί και να αναρριχηθεί στην εξουσία.
Ο ελιγμός αυτός πραγματοποιείται σε μια στιγμή που οι κυρίαρχοι επιχειρηματίες που διαθέτουν αυτή τη στιγμή μία σοβαρή ρευστότητα εξαγοράζουν τα «ασημικά» της κρατικής περιουσίας με μεθόδους που δεν έχουν σε τίποτε να ζηλέψουν από το πρόσφατο διαπλεκόμενο παρελθόν. Η υπόθεση «ΤΑΙΠΕΔ» είναι εξαιρετικά διδακτική. Ο τρόπος διαχείρισης των αποκρατικοποιήσεων, ή καλύτερα ο τρόπος διαχείρισης των αντιθέσεων μεταξύ των εκάστοτε μνηστήρων-αγοραστών των «ασημικών», αγγίζει τα όρια της τελειότητας. Μόνο που αυτή η «τελειότητα» αποτελούσε τον κανόνα κατά τα χρόνια της μαύρης περιόδου της διεφθαρμένης εξουσίας του παρελθόντος.
Είναι πια δεδομένο ότι η πολιτική ελίτ της χώρας μετά από τρία χρόνια αναγκαστικής διαχείρισης της δημοσιονομικής τρύπας δεν είναι σε θέση να υποδείξει το νέο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που θα βγάλει την κοινωνία και την οικονομία από το σπιράλ της αυτοεξαφάνισης. Δεν υπάρχει ούτε ένας νέος επιστήμονας έως και 45 ετών με κάποιες προδιαγραφές και προοπτικές που να μην επιχειρεί να φτιάξει τη ζωή του στο εξωτερικό. Κανείς πολιτικός και οικονομικός παράγων της χώρας δεν έχει θέσει το ζήτημα της σταθερής συρρίκνωσης του πληθυσμιακού δυναμικού της χώρας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ασφαλιστικά ταμεία και την επιβίωσή τους.
Δεν υφίσταται ούτε μία δημόσια συζήτηση (έστω και ιδιωτική) για το πώς θα διαρθρωθεί η παραγωγική προοπτική της χώρας κατά την επόμενη εικοσαετία. Ούτε η αγροτική παραγωγή, ούτε και μόνο η τουριστική βιομηχανία, πρόκειται να λύσουν το ζήτημα. Καμία αύξηση εξαγωγής ελαιόλαδου ή κατσικίσιου κρέατος δεν πρόκειται να επιλύσει το μείζον ζήτημα της χώρας που είναι η απορρόφηση της ανεργίας. Η χώρα χρειάζεται άμεσα αλληλοεξαρτώμενο σχέδιο παραγωγής γνώσης και απορρόφησής της από παραγωγικές δομές. Δεν υπάρχει άλλη λύση.
Το κράτος, τα κράτη γενικά, δεν θα είναι σε θέση τις επόμενες δεκαετίες να απορροφούν ανθρώπινους πόρους μέσω δημόσιων επενδύσεων. Το γνωστό αυτό μοντέλο έχει πλέον φαλιρίσει. Η Αριστερά, η ΟΛΜΕ, οι άσχετοι και οι αδιάφοροι εξακολουθούν να πιστεύουν πως η οικονομία θα διευθετηθεί μέσω κρατικών πρωτοβουλιών. Δεν κάνουν απλώς λάθος. Εγκληματούν. Η Δεξιά, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και οι δημόσιοι φορείς εξακολουθούν να ισχυρίζονται πως ο κρατικός κορβανάς αποτελεί την ατμομηχανή της οικονομίας. Δεν λαθεύουν απλώς. Καταδικάζουν την κοινωνία σε απόγνωση.
Στην εποχή του τρισδιάστατου εκτυπωτή που αλλάζει εκ βάθρων ό,τι γνωρίζαμε παγκοσμίως για τα παραγωγικά μοντέλα, η ελληνική πολιτική ελίτ περιορίζεται στη διαμόρφωση ενός σκηνικού όπου με ασφάλεια και κυρίως με προοπτική θα μπορεί να διαφεντεύει τον τόπο. Ας σκεφτούν ότι αυτή τη στιγμή στο Ντακάρ της Σενεγάλης μπορεί τρεις ή τέσσερις νεαροί επιστήμονες να εργάζονται πάνω σε ένα project το οποίο αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου που έχει λανσάρει το πανεπιστήμιο ΜΙΤ και που στοχεύει στην παραγωγή συστημάτων λογισμικού για προϊόντα που μπορούν να παραχθούν μέσω τρισδιάστατων εκτυπωτών. Ομάδες νεαρών επιστημόνων μπορούν αυτή τη στιγμή να εργάζονται παράλληλα ή αυτόνομα σε κάθε γωνιά της Οικουμένης. Από το Βιετνάμ έως το Περού.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στην επερχόμενη αυτή επανάσταση γίνεται είτε σπασμωδικά είτε μέσω εκπροσώπων. Η ίδια αυτή νοοτροπία επικρατεί σε κάθε βαθμίδα της οικονομικής ζωής του τόπου. Οι συζητήσεις, όπως αυτή που διενεργήθηκε στο ΣΕΒ τη Δευτέρα που μας πέρασε, είτε στα διάφορα Forum όπου παρεμβαίνουν πολιτικοί ή στελέχη της Οικονομίας, είναι από αδιάφορες έως υποκριτικές. Το χειρότερο. Είναι αναποτελεσματικές.
Αργά ή γρήγορα τα μνημόνια τελειώνουν. Ο ξαφνικός έρωτας του ΣΕΒ ή διαφόρων πολιτικών με αντιμνημονιακά συνθήματα εξελίσσεται εκ του ασφαλούς. Πολύ σύντομα η Τρόικα θα αποτελέσει παρελθόν, αλλά η υφεσιακή κρίση και η αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να αναπτυχθεί θα αποτελεί ενδημικό χαρακτηριστικό. Τότε δεν θα υπάρχουν μνημόνια προς δαιμονοποίηση ή για να προσφέρουν άλλοθι. Τότε η κοινωνία θα αντιληφθεί πως μία ανεργία της τάξης του 28 με 30% δεν είναι δυνατόν να απορροφηθεί παρά μόνο μέσω της μετανάστευσης ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε βάθος χρόνου δεκαετιών. Πολλών δεκαετιών.
20°
