Εκλογολαγνεία

Η προεκλογική περίοδος στη χώρα μας αρχίζει λίγες μέρες μετά τις εκλογές, μόλις σχηματιστεί κυβέρνηση. Η έντασή της αυξομειώνεται ανάλογα με τα γεγονότα, πέφτει στις διακοπές και στις αργίες, επηρεάζεται από την κατανυκτική ατμόσφαιρα των μεγάλων γιορτών της χριστιανοσύνης, σέ γενικές γραμμές σέβεται το ιντερμέδιο του Σαβββατοκύριακου και ανεβαίνει κάθε Δευτέρα. 

Τις εκλογές ζητά η αξιωματική αντιπολίτευση που στην περίπτωση της σημερινής ΝΔ έχει την ιδιαιτερότητα να προτείνει συνταγματική αλλαγή για την κατοχύρωση της τετραετούς θητείας των κυβερνήσεων και την ίδια ώρα να αξιώνει κάλπες εδώ και τώρα, γιατί προφανώς η ολοκλήρωση της κυβερνητικής θητείας κρίνεται αναγκαία μόνο όταν πρόκειται για τη δική μας κυβέρνηση και το δικό μας κόμμα. 

Τα σενάρια των εκλογών απολαμβάνουν ιδιαίτερα τα ΜΜΕ και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων γιατί έχουν εύκολη δουλειά να κάνουν. Προβλέψεις επί προβλέψεων που συχνά διαψεύδονται στην πράξη αλλά αυτό ξεχνιέται γρήγορα και πάντως δεν αναιρεί την αποφασιστικότητα του συστήματος διαμόρφωσης της κοινής γνώμης να μετράει, να αποτυπώνει τάσεις και να προεξοφλεί τις πολιτικές εξελίξεις προσπαθώντας να τις διαμορφώσει. 

Με την εκλογολογία διασκεδάζει η κυβέρνηση που βλέπει τους αντιπάλους της να αγχώνονται να πέφτουν έξω στις εκτιμήσεις τους για την ημερομηνία προσφυγής στις κάλπες, ενώ καταφέρνει να κρατά συσπειρωμένη την κομματική της βάση και την κοινοβουλευτική της δύναμη με την επίκληση της απειλής αποσταθεροποίησης. 

Την εκλογολογία δεν κατανοούν καθόλου οι εταίροι και θεσμικοί μας πιστωτές που προκρίνουν πολιτική σταθερότητα για την προσέλκυση επενδύσεων και την υλοποίηση του προγράμματος προσαρμογής και δεν αντιλαμβάνονται πώς θα υπηρετηθεί το δημόσιο συμφέρον μέσα από μια πρόωρη πολιτική αλλαγή. Δηλαδή, δεν καταλαβαίνουν ότι για το εγχώριο πολιτικό σύστημα είναι πολύ πιο εύκολο να γυρνάει γύρω από τις κάλπες από το να παράγει πολιτική, να αναζητά και να προωθεί λύσεις στα διαχρονικά προβλήματα, να επεξεργάζεται εθνική στρατηγική για την υπέρβαση των αδιεξόδων μας και άλλα τέτοια άχαρα και κουραστικά. 

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σφυρηλατεί την ενότητα της παράταξής του μέσα από την ατελείωτη προεκλογική γυμναστική, γιατί η προοπτική της εξουσίας τους φέρνει πιο κοντά, ενώ ο πρωθυπουργός ονειρεύεται να γίνει ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της κρίσης και να αξιοποιήσει ακριβώς αυτό το επιχείρημα όταν έρθει η ώρα για να γοητεύσει τους πολίτες που συγκινούνται με τα ρεκόρ και τις επιδείξεις δύναμης. 

Το plan A του Αλέξη Τσίπρα είναι να γίνουν εκλογές τον Μάιο του 2019, μαζί με τις ευρωεκλογές ή ακόμη και το φθινόπωρο του 2019, λίγο πριν ή λίγο μετά τις αυτοδιοικητικές που θα μεταφερθούν, εφόσον εκτιμηθεί ότι δεν θα υπάρξει πανωλεθρία στις ευρωεκλογές τέτοια που να επιδεινώσει δραματικά τη δυναμική για τις εθνικές εκλογές. Το plan B είναι να γίνουν εκλογές το επόμενο φθινόπωρο, το 2018, με βασικό αφήγημα την “έξοδο από τα μνημόνια”. Αυτό θα συμβεί αν χρειαστούν πρόσθετα μέτρα λιτότητας, αν ανακύψει κάποια μη διαχειρίσιμη κρίση (πχ αποκάλυψη σκανδάλου διαφθοράς που αγγίζει την κυβέρνηση) ή αν οι δημοσκοπήσεις δείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γυρίσει το παιχνίδι. Μια αιφνίδια αλλαγή της δημοσκοπικής εικόνας θα ήταν και ο λόγος για τον οποίο θα μπορούσε να επιχειρηθεί ηρωική έξοδος μέσω σκοπιανού, αλλά είμαστε πολύ μακριά από κάτι τέτοιο. 

Στην πραγματικότητα δηλαδή υπάρχουν δύο σενάρια, το εξής ένα: Εκλογές στο τέλος της τετραετίας εκτός αν έρθουν τα πάνω κάτω.