Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, οφείλω να πω ότι δεν καταλαβαίνω την έκπληξη που προκάλεσε η απόφαση του προστάτη των τραμπούκων, Γαβρόγλου, να απαγορεύσει τις εκπαιδευτικές εκδρομές των σχολείων στο εξωτερικό. Ήλπιζα πως, τριάμισι χρόνια μετά την αναρρίχηση της χαρούμενης παρέας του Αλέκση στην εξουσία, όλοι θα είχαμε καταλάβει πως οι άνθρωποι που κυβερνούν τη χώρα μισούν και τη Δημοκρατία και την πρόοδο και με βάση το μίσος τους αυτό κυβερνούν. Με βάση αυτό το μίσος κάνει κουμάντο και ο σύντροφος Γαβρόγλου στην Παιδεία. Και αν το δείτε από τη δική του πλευρά, την πλευρά του μίσους για τη Δημοκρατία και την πρόοδο, η απόφαση του είναι κάτι παραπάνω από ορθή.
Ταξιδεύοντας στο εξωτερικό και ιδιαίτερα συμμετέχοντας σε εκδρομές εκπαιδευτικού χαρακτήρα, εκδρομές που σημαίνουν επισκέψεις σε σχολεία του εξωτερικού, οι Έλληνες μαθητές θα έρθουν σε επαφή με μαθητές και σχολεία άλλων χωρών των οποίων οι κυβερνήσεις και οι υπουργοί της Παιδείας δεν υπερασπίζονται τραμπούκους. Θα έρθουν σε επαφή με εκπαιδευτικά συστήματα στα οποία η πρόοδος που μπορεί να οδηγήσει στην αριστεία δεν είναι ρετσινιά. Θα ακούσουν να μιλούν άνθρωποι που δεν θεωρούν κουσούρι τη λογική και αξιογέλαστη την αγάπη για την ελευθερία του ατόμου. Με λίγα λόγια, ταξιδεύοντας στο εξωτερικό οι Έλληνες μαθητές θα κανούν ό,τι έκαναν πάντα οι Έλληνες που ταξίδευαν στο εξωτερικό. Θα φέρουν ιδέες που μπορεί να είναι κάπως πιο φωτεινές από το μάυρο σκοτάδι του Γαβρόγλου και του αρχηγού του. Και ο Γαβρόγλου, ο άνθρωπος που του έχει ανατεθεί η καθοδήγηση και ο έλεγχος των Ελλήνων μαθητών, αυτό δεν μπορεί να το επιτρέψει.
Η απαγόρευση των πολλών επαφών με το εξωτερικό, άλλωστε, ήταν ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των καθεστώτων των οποίων τους ηγέτες θαύμαζε και θαυμάζει η κυβερνητική πλειοψηφία. Ήξεραν οι ηγέτες αυτοί πως όσο εμποδίζεις την επαφή με το διαφορετικό, τόσο αυτό που ζεις θα σου φαίνεται αναπόφευκτο. Ήξεραν πως αν δεν ξέρεις πώς είναι η πρόοδος, δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις τη δική σου οπισθοδρόμηση. Και, κυρίως, ήξεραν πως όσο μεγαλύτερη η οπισθοδρόμηση και η απουσία παραδειγμάτων ελευθερίας τόσο πιο εύκολα επιβάλλεται η καταπίεση. Ο Χότζα κατάφερε να εξουσιάσει έτσι τους Αλβανούς για δεκαετίες, ακόμα και μετά τον τσακωμό του με τη μαμά Ρωσία.
Ο φουκαράς ο σκοταδιστής ο Γαβρόγλου, όμως, δεν θέλει να τα παραδεχτεί όλα αυτά (ευτυχώς, καθώς η προσπάθεια να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του είναι πολύ διασκεδαστική) και δικαιολόγησε την απαγόρευση με κάτι χαζομαρούλες για παιδάκια που δεν έχουν λεφτά και δεν μπορούν να πάνε και σημαδεύονται για πάντα οι ψυχούλες τους επειδή τα άλλα παιδάκια πάνε. Παριστάνει, ο καημένος, πως δεν καταλαβαίνει ότι αυτό μπορεί να συμβεί και με τις εκδρομές εντός Ελλάδας. Παριστάνει πως δεν ξέρει ότι αυτό μπορεί να συμβεί σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας και πως η μετατροπή μιας χώρας σε στρατόπεδο συγκεντρωσης όπου όλοι (εκτός από τους υπουργούς και τα μεγαλοστελέχη του κόμματος φυσικά) φυλακισμένοι μέσα στα σύνορα, ντύνονται το ίδιο, τρώνε το ίδιο, διαβάζουν το ίδιο και σκέφτονται το ίδιο, είναι τόσο καλός τρόπος να λύσεις το πρόβλημα των ανισοτήτων όσο είναι ο θάνατος καλός τρόπος να λύσεις τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Στην πραγματικότητα όλοι ξέρουμε -ακόμα και ο σύντροφος Γαβρόγλου, ακόμα και οι υποστηρικτές του- ότι ο μόνος τρόπος άμβλυνσης των ανισοτήτων (για απόλυτη εξαφάνιση τους πρέπει πάλι να καταφύγουμε στη λύση του θανάτου καθώς ακόμα και στο στρατόπεδο κάποιος θα είναι ο δεσμοφύλακας) είναι η πρόοδος. Και η πρόοδος έρχεται με ανθρώπους που πάνε έξω και γυρνώντας περιγράφουν αυτά που είδαν και σ’ αυτούς που δεν κατάφεραν να πάνε. Και όλοι μαζί αποφασίζουν να κάνουν κάτι που να μοιάζει με αυτό που κάποιοι είδαν έξω. (Προφανώς έτσι έχουμε και πολλούς μαϊμουδισμούς, αλλά μάλλον αυτό είναι ένα από τα τιμήματα της διαδικασίας της προόδου)
Αλλά, όπως είπαμε, τα περί ανισότητας είναι απλώς μια κωμική δικαιολογία. Διαφορετικά κάποιος από τους παρατρεχάμενους του υπουργού θα σκέφτονταν πως από τα λεφτά που χαρίζει σε πιθανούς ψηφοφόρους του ο αρχηγός τους, θα μπορούσε να διαθέσει ένα πολύ μικρό ποσό για να καλυφθούν και οι ανάγκες των παιδιών που δεν έχουν να πάνε εκδρομή στο εξωτερικό. Και κάποιος άλλος θα μπορούσε να σκεφτεί πως ούτε αυτό δεν χρειάζεται, καθώς σίγουρα θα βρίσκονταν πολλά πρακτορεία που θα μπορούσαν να καλύψουν το κόστος όσων μαθητών δεν μπορούν, προκειμένου να αναλάβουν την εκδρομή.
Για την περίπτωση να κάνει κάτι με την εκπαιδευτική διαδικασία στο δημόσιο σχολείο, έτσι ώστε οι οικογένειες των παιδιών που δεν έχουν να μη χρειάζεται να ξοδεύουν ένα σκασμό λεφτά σε φροντιστήρια δεν λέω τίποτα. Έτσι κι αλλιώς, όπως έγραψα και πιο πάνω, η δουλειά του Γαβρόγλου δεν είναι η Παιδεία. Είναι ο έλεγχος και η καθοδήγηση των Ελλήνων μαθητών.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι παρακαλώ, μην ξεγελιέστε. Δεν είναι τρελοί οι κυβερνήτες μας, αριστεροί είναι. Και προσπαθούν να κάνουν πράξη αυτά που θαύμασαν και θαυμάζουν. Η αστική δημοκρατία τους εμποδίζει αλλά κι αυτή μπορεί να αντιστέκεται μόνο όσο είναι ισχυρή. Οι συνεχείς επιθέσεις στον πυρήνα της ύπαρξής της, τον διαχωρισμό των εξουσιών, αλλά και στο μέλλον της, τη μάθηση, μπορεί να την εξασθενήσουν. Και τότε η δουλειά του υπουργού Ελέγχου και Καθοδήγησης Μαθητών, θα έχει ολοκληρωθεί. Όσο πιο εξαπλωμένη η αμάθεια, όσο πιο κυρίαρχη η μετριότητα, όσο πιο λίγα τα παραδείγματα από χώρες προηγμένες, τόσο περισσότερο κανονική θα φαντάζει η οπισθοδρόμηση και το σκοτάδι του εγχώριου καθεστώτος. Και μπράβο του.
Υ.Γ. Ο παλιός πανελίστας του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, που ο Αλέκσης έκανε υφυπουργό Παιδείας, αναφερόμενος στις εκδρομές είπε «Να πηγαίνουν άλλη ώρα στα μπουρδέλα οι μαθητές». Ελπίζω κάποιος να τον ενημερώσει ότι κανείς μαθητής δεν επιθυμεί να εκδράμει στο υπουργείο του ή στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας.
Υ.Γ. 2 Για να κάνει ακόμα πιο γελοία τη δικαιολόγηση της απαγόρευσης εξόδου από τη χωρα των μαθητών και να επιβεβαιώσει ότι αυτό που ενοχλεί την κυβέρνηση είναι η διεύρυνση του πνευματος και της καλλιέργειας των πιτσιρικάδων, το Υπουργείο Ελεγχου και Καθοδήγησης Μαθητών διευκρίνισε ότι η απαγόρευση για εκδρομές στο εξωτερικό αφορά ΜΟΝΟ εκπαιδευτικές εκδρομές και όχι την (υπέροχη και απολύτως απαραίτητη κατά τα άλλα) χαβαλέ πενθήμερη της τρίτης Λυκείου.
